«Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα»: Ο 88χρονος Δ. Μουδατσάκης αποφοίτησε και τιμήθηκε
«Ήταν για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το Πανεπιστήμιο για μένα ήταν ένας παραδεισένιος τόπος» ανέφερε ο κ. Μουδατσάκης.
Ο 88χρονος Δημήτρης Μουδατσάκης αποφοίτησε από το τμήμα Iστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και τιμήθηκε το πρωί από τον πρύτανη Γιώργο Κοντάκη, στην πρυτανεία του ΠΚ στο Ηράκλειο.
Όπως δημοσιεύει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Μουδατσάκης εξέφρασε τη χαρά του για την τιμή που του έκανε ο πρύτανης και το πανεπιστήμιο, λέγοντας ότι ποτέ δεν πίστευε, το 2012 που ξεκίνησε το γυμνάσιο και ήταν σε ηλικία 78 ετών, ότι θα κατάφερνε να φτάσει μέχρι και το πανεπιστήμιο.
Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, εξέφρασε τη συγκίνησή του και κάλεσε τους φοιτητές, να δουν ως παράδειγμα τον κ. Μουδατσάκη, σε μια κατεύθυνση που έχει ως κέντρο της την προσπάθεια για εξέλιξη που δεν τελειώνει ποτέ.
Στη διάρκεια της τελετής, ο πρύτανης πρόσφερε στον 88χρονο απόφοιτο, το έμβλημα του πανεπιστημίου και βιβλία από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις.
Μέχρι το 2012 ήταν απόφοιτος δημοτικού
Ο κ. Μουδατσάκης όπως είπε, μετακινήθηκε από το χωριό του προς το Ηράκλειο το 1945 έχοντας ολοκληρώσει το δημοτικό. Έμαθε την τέχνη του τυπογράφου και βιβλιοδέτη και δεν κατάφερε τότε να συνεχίσει τη φοίτησή του στο σχολείο.
«Ήταν για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το Πανεπιστήμιο για μένα ήταν ένας παραδεισένιος τόπος» ανέφερε ο κ. Μουδατσάκης, ο οποίος πρόσθεσε ότι η συνεργασία του και με τους συμφοιτητές του ήταν άριστη.
Φοιτούσε στην ίδια σχολή με την εγγονή του
Σε παλιότερη συνέντευξή του το 2018, ο ίδιος είχε δηλώσει πως ξεκίνησε το σχολείο με σκοπό να λάβει γνώσεις και όχι να μπει στο πανεπιστήμιο.
«Όταν μπήκα στο διαδίκτυο για να δω τα αποτελέσματα, δεν πίστευα σε αυτό που έβλεπα. . Στο ίδιο τμήμα, σε αυτό το πανεπιστήμιο φοιτά και η εγγονή μου. Είναι στο δεύτερο έτος κι έτσι θα βοηθά τον παππού της που θα είναι πρωτοετής», είπε.
Ο ίδιος αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο όταν το 1945 έφυγε από το χωριό του, το Σκοτεινό, για να δουλέψει και να βγάζει τα προς το ζην.
«Εκείνη την εποχή αν έβρισκες κάποιον να σε πάρει στη δούλεψή του, ήσουν πολύ τυχερός. Έκανα λοιπόν ό,τι δουλειά μου ζητούσαν και ταυτόχρονα μάθαινα την τέχνη του αφεντικού μου, τη βιβλιοδεσία».
Παράλληλα, ολοκλήρωσε και το δημοτικό – παρακολουθώντας νυχτερινά μαθήματα διότι την ημέρα δούλευε – πήγε φαντάρος και στη συνέχεια άνοιξε το δικό του τυπογραφείο στο κέντρο του Ηρακλείου.
Όταν μετά από αρκετά χρόνια τα τρία παιδιά του αποκαταστάθηκαν και τα εγγόνια του μεγάλωσαν, πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει και πάλι το σχολείο.
«Είναι πολύ άσχημο να είσαι αγράμματος. Δε μπορώ να περιγράψω πως ένιωθα που δεν ήξερα τι είναι η γνώση, τι ξέρουν οι άλλοι, πως είναι η ζωή. Κάθε μέρα πήγαινα στο σχολείο με πολύ μεγάλη όρεξη, σα να πήγαινα για διασκέδαση. Ήθελα να μάθω πράγματα και να απορροφήσω και την παραμικρή λεπτομέρεια από την παράδοση των μαθημάτων», είχε εξομολογηθεί στην εφημερίδα «δημοκρατία» ο κ. Δημήτρης.
