Κορτώ: «Άνθρωποι υποφέρουν αβοήθητοι επειδή οι προκαταλήψεις δαιμονοποιούν»
«Είμαι ο διπολικός, αλκοολικός γιος μιας διπολικής, αλκοολικής μάνας», λέει ο Αύγουστος Κορτώ, σε μια συνέντευξη για την ψυχική υγεία.
Σε μία εκ βαθέων συνέντευξη στο OW.GR και τον Π. Κορμαρή, ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ μιλάει ανοιχτά για ό,τι αντιμετωπίζει και δηλώνει πως νιώθει ως χρέος να καταπολεμηθεί το στίγμα που περιβάλλει τα ψυχικά νοσήματα στην Ελλάδα.
«Ένα μέρος της κοινοποίησης της ψυχικής νόσου μου έχει να κάνει με την κάθαρση: η ομολογία του προβλήματος το αλαφραίνει. Αλλά ακόμα περισσότερο βαραίνει μέσα μου το χρέος να καταπολεμήσω, στον βαθμό που μπορώ, το στίγμα που ακόμα περιβάλλει τα ψυχικά νοσήματα στην Ελλάδα. Άνθρωποι υποφέρουν αβοήθητοι επειδή οι προκαταλήψεις και η άγνοια δαιμονοποιούν ακόμα την ψυχιατρική επιστήμη και την ψυχοφαρμακολογία. Αν η δική μου φωνή μπορεί να προσφέρει ανακούφιση, παρηγοριά ή δύναμη έστω και σ’ έναν πάσχοντα, οφείλω να φωνάζω. Και μακάρι να είχαμε περισσότερες φωνές, ώστε η κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή, οι κρίσεις άγχους και πανικού να ήταν απαλλαγμένες απ’ τη βαριά, άδικη και καταστροφική σκιά που τις πλακώνει».
Το στίγμα της ψυχικής νόσου στην Ελλάδα
«Είμαι ο διπολικός, αλκοολικός γιος μιας διπολικής, αλκοολικής μάνας. Έχω κάνει απόπειρες, όπως κι η Κατερίνα. Έχω παλέψει πολύ για να συνειδητοποιήσω ότι, όσο κι αν μοιάζουμε, είμαστε απέραντα διαφορετικοί άνθρωποι…
Πέρα απ’ τις περιόδους της ενεργής νόσου –κλινικές καταθλίψεις, ψυχωσικά επεισόδια– χρειάστηκε να υπερβώ κι εγώ το στίγμα, να αποδεχθώ ότι είμαι διπολικός, ότι χρειάζομαι παρακολούθηση και αγωγή διά βίου. Τρομερό εμπόδιο, επιπλέον, υπήρξε η διπολική μητέρα μου. Αγωνίστηκα χρόνια για να απαλλαγώ απ’ τη νοσηρή ταύτιση με την Κατερίνα. Και φυσικά, ο αγώνας συνεχίζεται. Η νορμοθυμία δεν είναι εγγυημένη – τίποτα δεν είναι εγγυημένο στην ψυχική νόσο. Γι’ αυτό πάω στον γιατρό».
Όσον αφορά την ψυχική νόσο, την ορατότητα και το σημαντικό κόστος της ψυχοθεραπείας, ο ίδιος δηλώνει:
«Αυτό είναι το πλέον ακανθώδες ζήτημα της ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Υπάρχουν κέντρα ψυχικής υγείας, στα οποία μπορεί να κάνει κάποιος μια-δυο συνεδρίες τη βδομάδα, με μικρό κόστος, αλλά αν χρειάζεται κάτι ακόμα πιο εντατικό, η οικονομική παράμετρος είναι αμείλικτη. Η ανάλυση, που όχι απλώς με βοήθησε αλλά με μεταμόρφωσε, είναι μια διαδικασία που απαιτεί μίνιμουμ δυο συνεδρίες τη βδομάδα – κι είναι ακριβό σπορ. Αλλά για μένα ήταν ζήτημα επιβίωσης: είχε συμπέσει, μάλιστα, με την κρίση, και για χρόνια τη βγάζαμε χωρίς καμιά σπατάλη, χωρίς εξόδους – ούτε για καφέ».
Για το αν αισθάνεται ακτιβιστής, ο ίδιος απαντά:
«Έχω στον νου μου τη λέξη ακτιβισμός ως μια διαδικασία μαχητική, στον δρόμο, με μεγάλο προσωπικό τίμημα. Σαφώς, ο διαδικτυακός ακτιβισμός εδώ και χρόνια έχει καταφέρει σπουδαία πράγματα. Μολαταύτα, προτιμώ να σκέφτομαι το ότι γράφω και μοιράζομαι στο πλαίσιο της απλής κι αυτονόητης αλληλεγγύης. Η αλληλοβοήθεια μπορεί να είναι πιο υπόκωφη απ’ τον ακτιβισμό, αλλά έχει αποτελέσματα: όπως είπα πριν, και έναν να βοηθήσεις, κι αυτός άλλον ένα, είναι μεγάλη υπόθεση».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
