Κώστας Πετρόπουλος: Το Πολυτεχνείο πρέπει να είναι ο φάρος για τις επόμενες λαϊκές διεκδικήσεις

Ο Κώστας Πετρόπουλος, ο «Νουρέγιεφ» του ελληνικού μπάσκετ μίλησε στο Κόκκινο και την Αλέκα Ζουμή και θυμήθηκε τις ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήταν ακόμη μαθητής αλλά δίπλα στις δράσεις των φοιτητών στο Παράρτημα της Πάτρας, ενώ την ημέρα της εξέγερσης βρίσκονταν στην Αθήνα με την αποστολή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ.

Ο πολύπειρος μπασκετμπολίστας και προπονητής που ταύτισε το όνομά του με την πατρίδα του την Πάτρα και τον Απόλλωνα, στοχοποιήθηκε και ο ίδιος στα χρόνια της Χούντας όπως και ο αδελφός του διότι το καθεστώς γνώριζε τις αριστερές καταβολές της οικογένειας.

Όπως ο ίδιος θα πει στο Κόκκινο, είχε την τύχη να βρίσκεται δίπλα σε δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους που μπήκαν… ανάχωμα στην στοχοποίησή του από τη Χούντα.

«Ημουν στην Αθήνα εκείνες τις μέρες, δεν ήμουν ακόμη φοιτητής, ήμουν μαθητής και είχα βρεθεί στην Αθήνα με την Εθνική Ομάδα για προπόνηση, πηγαίνοντας βόλτα στην Αθήνα πέσαμε πάνω στα γεγονότα, θυμάμαι τα πολλά δακρυγόνα που έπεφταν και ο κόσμος που μας άνοιγε τις πόρτες για να μπαίνουμε στις πολυκατοικίες, υπήρχε τρομερή αναστάτωση αλλά η δημοκρατική Ελλάδα έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο.

Από μαθητής ακόμη παρακολουθούσα τα γεγονότα στο πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Παράρτημα όπου οι φοιτητές είχαν ξεσηκωθεί, είχαν κλείσει το Πανεπιστήμιο και το θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Είχαν ωριμάσει τα πράγματα και ο φόβος είχε γίνει πιο ήπιος και ο κόσμος κατάλαβε ότι είχε έρθει η στιγμή να βγουν στο δρόμο. Ηταν μια μεγάλη στιγμή για τη δημοκρατική Ελλάδα και χάρη σ αυτούς τους ανθρώπους μπορέσαμε κι εμείς μετά να ζήσουμε ελεύθερα, να μιλάμε ελεύθερα, να εκφράζουμε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Το Πολυτεχνείο πρέπει να συνεχίσει να ζει και να είναι ο φάρος για τις επόμενες διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος και των εργατών. Είναι πάντα επίκαιρα τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, το ‘Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία’ είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, με τρεις λέξεις κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Τα μηνύματα πρέπει να είναι διεισδυτικά και απλά.

Εγώ αντιμετώπισα προβλήματα αλλά είχα ανθρώπους δίπλα που με βοήθησαν να τα αντιμετωπίσω. Είχα στοχοποιηθεί ως κομμουνιστής που ήταν ενάντια στη Χούντα’ προερχόμουν από οικογένεια που δεν ανήκε στη δική τους μεριά, προσπάθησαν να με κυνηγήσουν και ιδιαίτερα μέσω του αδερφού μου του Τάκη που ήταν ακόμη πιο ενεργός στο κίνημα και τον εκβίαζαν ότι θα του κάνουν κακό, του τύπου ‘ξέρουμε ότι έχεις έναν αδερφό που είναι ταλέντο στο μπάσκετ και αν θες το καλό του κάνε στην άκρη’ αλλά δε ενέδωσε. Το ίδιο και εγώ που είχα την τύχη να έχω προοδευτικούς ανθρώπους δίπλα μου και στο οικογενειακό μου περιβάλλον και στην Εθνική ομάδα που θα μπορούσαν να με είχαν καρατομήσει. Θυμάμαι τον Μαστρογιάννη τον συγχωρεμένο που με πήρε από το χέρι και με προστάτεψε. Τέτοιες μέρες να υπενθυμίζουμε στον κόσμο τι πέρασε η Ελλάδα».