Καταγγελία ότι καφετέρια δεν αφήνει ηλικιωμένοι πελάτες να κάθονται

Μία αδιανόητη καταγγελία βλέπει το φως της δημοσιότητας μέσω των social media για τον αποκλεισμό που επιβάλλει σε ηλικιωμένα άτομα καφετέρια στην πλατεία Νέας Σμύρνης.

Ειδικότερα, όπως καταγγέλλει σε ανάρτησή του στα social media ο Κωστής Πιερίδης, όταν ο ίδιος σε καφετέρια αντιλήφθηκε μία συνομιλία σε έντονο ύφος μεταξύ ενός ηλικιωμένου και της σερβιτόρας, ζήτησε να μάθει τι συνέβη, εισέπραξε την αδιανόητη απάντηση ότι η πολιτική του μαγαζιού απαγορεύει σε ηλικιωμένους να κάθονται!

Αναλυτικά η καταγγελία

Πέμπτη 10/11 ώρα 11:00 κάθομαι για καφέ στην πλατεία νέας Σμύρνης. Κάθομαι σε μαγαζί που δεν έχω ξανακάτσει.
Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ένας ηλικιωμένος που μιλάει έντονα στη σερβιτόρα και κάτι λέει “θα φωνάξω την αστυνομία, αυτό που μου λες είναι παράνομο”. Ο διπλανός του εξίσου ηλικιωμένος προσπαθεί να τον ηρεμήσει -ουσιαστικά τον πείθει να φύγουν κ να πάνε αλλού. Αυτό κάνουν, φεύγουν, χωρίς να έχουν καν παραγγείλει.

Ρωτάω τη σερβιτόρα τι συνέβη και στερεοτυπικά αν πρόκειται για συχνό φαινόμενο (μου φάνηκε ως κάτι που είχε ξανασυμβεί, είχε μια οικειότητα ο έντονος διάλογος τους). Παίρνω την εξής απάντηση: “ξέρετε είναι πολιτική του μαγαζιού να απαγορεύει σε ηλικιωμένους να κάθονται”.

Πως λέει ο λαός μας “έμεινα με ανοικτό το στόμα”. Προφανώς και είμαι σε σοκ. Σκέφτομαι αν πρέπει να πληρώσω. Αν πρέπει να πάω μέσα να ζητήσω τον υπεύθυνο. Αν πρέπει να κάνω αυτό που κάνω τώρα -post στα SM. Πάντως απο την ώρα που συνέβη δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Καφετέρια που διώχνει ηλικιωμένους πελάτες για τη μόστρα της. Μεταμοντέρνα ευγονική, γιατί προφανώς το μαγαζί “είναι για τη νεολαία” και κάνει ηλικιακό face control, βάζοντας τους εργαζόμενους να πουν σε κόσμο “ξέρετε δεν μπορείτε να κατσετε εδώ. Είναι πολιτική του μαγαζιού”.

Τι ακριβώς μας έχει συμβεί; Δικαίωμα του ιδιοκτήτη; Φαντάζομαι πως ναι. Και υποχρέωση της γειτονιάς μας αυτός ο άνθρωπος αν και όταν γεράσει να δει εμπράκτως τη σημαίνει συμπερίληψη των μεγάλων στην κοινωνικότητα. Μια ανθρώπινη ανάγκη απέναντι στη ματαιότητα. Εκεί που νόμιζα ότι είχα να κάνω με το κλασικό “γέρος-στριντζης” εν τέλει έγινα αυτόπτης μάρτυρας μιας λογικής νόμων της Νυρεμβέργης, για έναν καφέ.

Φυσικά δεν πρόκειται να αφήσω ποτέ ούτε ευρώ στο συγκεκριμένο μαγαζί. Φυσικά θα το συζητήσω με όλους τους φίλους της γειτονιάς και τις συλλογικότητές της. Αν στο εν λόγω μαγαζί δεν πατήσει ψυχή για ένα μήνα μετά θα συνεχίσει να διαλέγει ποιος θα κάτσει και ποιος όχι;

Πήρα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα του τι σημαίνει “μάχη με τον φασισμό κάθε μέρα”. Στα πιο απλά, στα πιο ασήμαντα.