Στη Θεσσαλονίκη προσφυγόπουλα φροντίζουν άστεγους και διδάσκουν αλληλεγγύη

Την έμπρακτη αλληλεγγύη τους σε άστεγους δείχνουν ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της δομής «Συνύπαρξις» στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, όπου μαζί με τον φροντιστή της δομής Δημήτρη Τσιολακίδη, βοηθούν στο μέτρο που τους αναλογεί ανθρώπους που μένουν στον δρόμο.

Ακολουθεί το ρεπορτάζ του ethnos.gr

«Αν πας σήμερα το βράδυ στους φίλους μας που κοιμούνται στα παγκάκια έχω κάτι να σου δώσω να μοιράσεις από μένα» είπε ο Μπεν στον Δημήτρη Τσιολακίδη, φροντιστή της δομής όπου μένει ο 10χρονος που έφτασε πριν έξι μήνες στη Θεσσαλονίκη, καταφέρνοντας να σωθεί από τα χαλάσματα του πολέμου στη Συρία.

Τριάντα τέσσερα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που ζουν στις εγκαταστάσεις του Οικουμενικού προγράμματος «Συνύπαρξις» στο Ωραιόκαστρο αποδέχτηκαν το κάλεσμα των υπαλλήλων της δομής και κάθε φορά που δεν καταναλώνουν μία από τις μερίδες φαγητού που δικαιούνται, την δωρίζουν σε έναν άστεγο της πόλης, δείχνοντας το δρόμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Την αποστολή συγκέντρωσης των μερίδων και την διανομή τους σε άστεγους της Θεσσαλονίκης έχει αναλάβει από τον περασμένο Οκτώβριο ο Δημήτρης Τσιολακίδης, ο οποίος ξεκίνησε και την πρωτοβουλία. Πρόκειται για μια αυθόρμητη εθελοντική δράση, συμβαίνει τακτικά αλλά δεν είναι προγραμματισμένη. Γίνεται κάθε φορά που περισσεύει φαγητό, καταλήγοντας, συνήθως 20-25 μερίδες στους άστεγους δύο-τρεις φορές την βδομάδα.

«Έστω και μια μερίδα να περισσέψει θα πάω να την μοιράσω»

Αφορμή για την πρωτοβουλία που πήρε ο Δημήτρης ήταν η εικόνα των αστέγων που αντίκρυσε στο πρώτο κύμα της πανδημίας επιστρέφοντας στο σπίτι του από τη δουλειά. Από τον περασμένο Οκτώβριο, αθόρυβα μέσα στη νύχτα ξεκινά το δρομολόγιο διανομής φαγητού σε άστεγους της πόλης, βρίσκοντας τους περισσότερους σκεπασμένους κάτω από την κουβέρτα. Λίγο πριν το ρολόι δείξει μεσάνυχτα έχουν μοιραστεί και οι τελευταίες μερίδες…. Σχεδόν είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι.

«Τα παιδιά όταν έμαθαν για την προσπάθειά μου άρχισαν να μου δίνουν οικειοθελώς και με χαρά ό,τι δεν έτρωγαν. Είναι ένα είδος αμαρτίας να πετιούνται φαγητά ενώ κάποιοι τα έχουν ανάγκη. Και ακόμη και μια μερίδα να περισσέψει έχω την ηθική υποχρέωση να την μοιράσω».

Το προφίλ των ανθρώπων που αναγκάζονται να κοιμηθούν στο δρόμο ποικίλει. Σύμφωνα με τον Δημήτρη οι μισοί από όσους συναντά είναι μεταξύ 25 έως 35 ετών και άλλοι οι μισοί πάνω από 50. Κάθε φορά που τους συναντά οι κουβέντες μεταξύ τους είναι πολύ λίγες εξαιτίας και του κορονοϊού. Υποτονική, όμως, είναι και η αντίδρασή τους, επειδή δεν έχουν αντανακλαστικά όπως οι άνθρωποι που έχουν μια κανονική ζωή. «Σαν να τους ξυπνάω από τον ύπνο για λίγο από ένα όνειρο που είναι εφιάλτης και ξανακοιμούνται Το περιμένουν, το καταναλώνουν αλλά η εκδήλωση της ικανοποίησης είναι μονολεκτική και γρήγορη. Πολλές φορές το αποδέχονται, ευχαριστώντας με ένα νεύμα. Και είναι σαν ξαναμπαίνουν αμέσως μετά σε ένα καβούκι και σε ένα κουκούλι δικό τους μέσα στη δυστυχία και μέσα στη μοναξιά και σε οτιδήποτε άλλο εκεί μπορεί να τους έχει καταβάλει. Είναι δηλ. κλεισμένοι στο πέπλο της μιζέριας τους. Στόχος είναι να συνεχιστεί η αλυσίδα ανθρωπιάς και σε επόμενο επίπεδο».

Αυτό που του έχει κάνει εντύπωση όλο αυτό το διάστημα είναι η συνεχιζόμενη αδιαφορία των ανθρώπων, και η παγιοποίηση μιας κατάστασης στην οποία οι άστεγοι παραμένουν αβοήθητοι. «Δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους. Δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, όμως, κανένας ενώ περνούν χιλιάδες άνθρωποι από μπροστά τους. Και παραμένουν στην ίδια κατάσταση χωρίς να υπάρχει καμία μέριμνα. Η αδιαφορία αφήνει αυτούς τους ανθρώπους στα αζήτητα. Η παγιωμένη κατάσταση και η μόνιμη εκεί παραμονή τους δείχνει ότι υπάρχει μια απουσία ή δεν υπάρχει η παρουσία που θα έπρεπε να υπάρχει».

Δημιουργία γραμμής ανίχνευσης από την Πολιτεία

Για αυτό προτείνει την λειτουργία μιας γραμμής ανίχνευσης από την Πολιτεία. «θα μπορούσαν να υπάρχουν κινητές μονάδες φροντίδας, περιποίησης μιλάμε για στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Η Πολιτεία καθαρίζει πεζοδρόμια αλλά δεν φτάνει ποτέ στα πεζοδρόμια αυτών των ανθρώπων».