Δυο-τρεις σκέψεις ελαυνόμενες από την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Αρκαδία και την Μεσσηνία. Ελάχιστη οφειλή στα ροζιασμένα χέρια του αγρότη πατέρα μου…
Του Μίτια Χωριανός
Ο πορφυρογέννητος Ηγεμόνας – αφού λικνίστηκε στην αιώρα της αμεριμνησίας σε θέρετρο φαραωνικά στιλπνό- χοραγός ενός εσμού από ραβδούχους, πραιτωριανούς και σφουγγοκωλάριους – που θα προκαλούσαν γέλωτα και θυμηδία σαν τους γενναίους του Μπρανκαλεόνε, εάν δεν ήταν επικίνδυνοι– απευθυνόμενος σαν θλιβερή καρικατούρα αποκρουστικού προτύπου στους ενδεείς και πενόμενους αγρότες, περιφρονώντας τους και χλευάζοντάς τους, τούς έταξε ότι θα τους μετατρέψει σε επιχειρηματίες. «Αφού δεν έχετε ψωμί να φάτε, σας τάζω παντεσπάνι».
Αντικρύζοντας τους ευλογημένους καρπούς της χθόνιας μητέρας, με προσποιητή έκπληξη, αντέδρασε όπως η θεία Μαρίκα που επιστρέφοντας στην γενέτειρά της μετά από 20ετη παραμονή στην Αστόρια προκειμένου να καταδείξει την κοινωνική της ανέλιξη και υπεροχή, αναφωνεί, θωπεύοντας τον θύσανο που μοσχοβολά,«βασιλικός δεν είναι αυτός;».
Σε τοπικά μέσα της Αρκαδίας δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα από την από στήθους (!!!) ομιλία του. Αλιεύουμε και παραθέτουμε: «Στην πατρίδα μας ασχολούνται περισσότεροι άνθρωποι με τον πρωτογενή τομέα από ό,τι σε άλλες χώρες, αλλά αποδίδω μεγάλη σημασία στην κοινωνική σύγκλιση. Να γεφυρώσουμε τις ανισότητες».
Η μνήμη αν και ξεράθηκε σαν ποταμιά το καλοκαίρι, σκιάζεται και ανατριχιάζει. Από τα πιο σκοτεινά σεντούκια της ξεβράζεται το εκσυγχρονιστικό όραμα του εκμαυλιστή που ανέδειξε τον παρασιτικό καταναλωτισμό ως πρότυπο βίου του «ολίγιστου καταλληλότερου» Σημίτη. «Το ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που δραστηριοποιείται στον πρωτογενή τομέα στη χώρα μας είναι πολύ υψηλότερο σε σύγκριση με αυτό των ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης και πρέπει να επέλθει σύγκλιση προκειμένου να πάψουμε να είμαστε μια καθυστερημένη χώρα στις εσχατιές της Ευρώπης και στις παρυφές των Βαλκανίων». Πως ευαγγελίζονται και σχεδιάζουν όμως την σύγκλιση; Με την ερήμωση της υπαίθρου, των αφανισμό των μικροκαλλιεργητών, την μετατροπή των περήφανων αγροτών σε απασχολήσιμους πληβείους σε «πελάτες» που εξαρτούν την επιβίωσή τους από τη μεγαθυμία, τον οίκτο και τις σκοπιμότητες του προστάτη τους. Αυτό είναι το όραμά τους: οι μικροκαλλιεργητές να εξανδραποδιστούν και η γη των προγόνων τους να συσσωματωθεί στα latifudia των σύγχρονων τσιφλικάδων. Επειδή, ο ανέμελος δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τα εικοσιτέσσερα στρατιωτάκια της αλφαβήτου, ζαλισμένα και αυτά από το πολύ θυμίαμα, -τρεκλίζοντας- μήπως μπέρδεψαν την κοινωνική με την εσωτερική σύγκλιση, δομική συνιστώσα της νέας ΚΑΠ; Η υποχρέωση που προσυπέγραψε η κυβέρνηση της πλήρους εσωτερικής σύγκλισης των δικαιωμάτων βασικής ενίσχυσης έως το 2026, προϋποθέτει την κατάργηση των ιστορικών δικαιωμάτων των αγροτών.
Αναμφίβολα με την κατάργηση των στρεβλών ιστορικών δικαιωμάτων θα ελαχιστοποιηθούν οι ανισότητες μεταξύ των παραγωγών του ίδιου κλάδου και θα επιτευχθεί δικαιότερη ανακατανομή των άμεσων ενισχύσεων. Ελλοχεύει ωστόσο ο κίνδυνος να υποστούν απώλειες συγκεκριμένες εκμεταλλεύσεις και καλλιέργειες που μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένη απώλεια της βιωσιμότητας τους. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος για τις εκμεταλλεύσεις μικρού μεγέθους, τους μικροκαλλιεργητές που ήδη μάχονται για την επιβίωσή τους, έχοντας τρωθεί πολλαπλά από την οικονομική κρίση, τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και την εντεινόμενη αστάθεια των αγορών και απειλούνται με αφανισμό. Απουσιάζουν παρά τις ηχηρές εξαγγελίες των μανδαρίνων μελέτες που αποτυπώνουν τις επιπτώσεις που θα καταλείψει στις μικρού μεγέθους καλλιέργειες η κατάργηση των ιστορικών δικαιωμάτων, προτάσεις για την αντιρρόπηση των απωλειών και μέτρα για την προστασία κλάδων κομβικών για την τροφική επάρκεια, την οικονομία και την κοινωνική συνοχή.
Με ποιον τρόπο θα μεριμνήσει η πολιτεία ώστε να συνεχίσουν να διαφεντεύουν το βιός τους οι αγρότες-μικροκαλλιεργητές, να μορφώσουν τα παιδιά τους, να εξασφαλίσουν ανεπαίσχυντα γεράματα και να συνεχίσουν να ανάβουν το καντηλάκι στους τάφους των προγόνων τους;
Η μικρής κλίμακας ανθρώπινη γεωργία που καταλείπει μικρό οικολογικό αποτύπωμα, συνεισφέροντας στην αειφόρο ανάπτυξη, θωρακίζει τις μικρές κοινότητες –κιβωτό του λαϊκού πολιτισμού και των παραδόσεων μας-, σαρκώνει στο άνυσμα του χρόνου τον «παράξενο τρόπο των Ελλήνων», για να μην πάψουν να χορεύουν οι νεράιδες στη Χορευταρού…
Χωρίς ρίζες και έρμα ο άνθρωπος, παραμορφώνεται σε ένα εύπλαστο και ελαστικό σακί από βλέννα και κόπρανα που μαϊμουδίζει , άθυρμα -χωρίς να ντρέπεται- και μαριονέτα στα χέρια επιτήδειων κιβδηλοποιών.
*ακροτελεύτιοι στίχοι από το ποίημα του Ν.Εγγονόπουλου « Μπολιβάρ».
