EUROKINISSI
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Θ. Καμπαγιάννης: Μια δημοκρατία που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεων είναι ανάξια του ονόματος της
SHARE THIS
Μέσα σε λίγες λέξεις ο Θανάσης Καμπαγιάννης είπε όλα όσα σκεφτόμαστε για την παρέμβαση του επιχειρηματία στο εκλογικό δικαίωμα των εργαζομένων του.
Θέση πήρε ο Θανάσης Καμπαγιάννης μετά το σάλο που έχει προκληθεί από την “παρέμβαση” του ιδιοκτήτη εταιρείας σχετικά με το τι θα ψηφίσουν οι εργαζόμενοι του.
Ο γνωστός δικηγόρος με μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, κάνει λόγο για μια “αστική δημοκρατία που όταν σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεων και των εργοστασίων είναι ανάξια του ονόματός της“.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αναλυτικά η ανάρτηση:
“Ο καθένας ψηφίζει ο,τι θέλει”, λέει ο υπουργός μετά το εκβιαστικό κήρυγμα του CEO για να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως έτσι είναι: δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βάλουν κάμερα στο παραβάν ή να ακυρώνουν τα αντίθετα ψηφοδέλτια και να ψηφίζουν τα δέντρα, όπως επί εθνάρχου Καραμανλή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όμως, κάποιοι υποψήφιοι εμποδίζονται να μπουν σ’ έναν εργατικό χώρο (πόσο μάλλον του ιδιωτικού τομέα!) και να μοιράσουν μια εκλογική προκήρυξη, την ίδια στιγμή που άλλοι υποψήφιοι έχουν το προνόμιο να μιλάνε σε συγκέντρωση οργανωμένη από την εργοδοσία με υποχρεωτική παρουσία επί ποινή δυσμένειας. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία.
Γι’ αυτόν τον λόγο, επιμένουμε να λέμε ότι η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να είναι το όριο ή το ταβάνι μιας δημοκρατικής θέσμισης της κοινωνίας. Γιατί μια δημοκρατία που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεων και των εργοστασίων, μια δημοκρατία με το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη που θέλει να εκβιάσει ακόμα και την ψήφο των εργαζόμενών του, είναι ανάξια του ονόματός της.
Και μπορεί να υπερασπιζόμαστε τον δημοκρατικό χώρο και τα δικαιώματα που έχουμε κερδίσει μέσα στο πλαίσιο αυτής της αστικής δημοκρατίας – όπως για παράδειγμα ότι ακόμα “ο καθένας ψηφίζει ο,τι θέλει” – αλλά αγωνιζόμαστε για μια δημοκρατία χωρίς το διευθυντικό δικαίωμα αυτών που δηλώνουν ότι δεν είναι δα και “τόσο δημοκράτες”, για μια δημοκρατία που δεν εξαντλείται σε μια γενική ψηφοφορία μια φορά τα τέσσερα χρόνια αλλά φτάνει μέσα στους χώρους εργασίας“.
