Αν κάτι εξακολουθεί να αποτελεί κοινό τόπο για τους πολιτικούς απογόνους αποστατών, χουντοφασιστών και ακροδεξιών είναι το μίσος για το Πολυτεχνείο. Επί δεκαετίες επιχειρούν να το αποδομήσουν, καταβάλλοντας κοπιώδεις προσπάθειες.
Φυσικά η αγωνία τους αυτή δεν είναι αθώα. Όχι μόνο διότι τους θυμίζει τα εγκλήματά τους πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά πολύ περισσότερο γιατί εμπνέει και διδάσκει τις επόμενες γενιές να αντιστέκονται.
Αφού πρώτα επιχείρησαν να μας πείσουν, πως δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην πτώση της Χούντας, τώρα προσπαθούν να σπιλώσουν την μνήμη των ηρώων του. Επιδιδόμενοι σε ψεύδη για τους νεκρούς της Χούντας, τους βασανισμένους και τους αγωνιστές της εποχής, νομίζουν ότι η ιστορία μπορεί να ξαναγραφτεί.
Η ιστορία δεν ξεγράφει, ούτε ξαναγράφεται. Κι έγραψε ξάστερα, ότι όποτε φασίστες πήραν την εξουσία της χώρας ακολούθησε αγριότητα, τραγωδίες -όπως της Κύπρου-, καταπίεση και εκμετάλλευση του ελληνικού λαού.
