Βλέπουν τα νεκρά παιδιά των άλλων ως «θυσία» για να εκσυγχρονιστούμε

Την ώρα που γονείς θρηνούν τα παιδιά τους που έχασαν την ζωή τους σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, για το οποίο επανειλημμένα είχαν προειδοποιήσει οι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες αισθάνονται την ανάγκη να σχολιάσουν την τραγωδία με όρους κόστους – οφέλους.

Με μνημειώδη κυνισμό, δεν διστάζουν να δείξουν ότι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την τραγωδία ως ευκαιρία εκσυγχρονισμού του… σιδηροδρόμου, παραθέτοντας παλαιότερα δυστυχήματα που αποτέλεσαν αφορμή εκσυγχρονισμού των υποδομών της χώρας!

Όμως δεν χρυσώνεται το χάπι της απώλειας. Και πολύ περισσότερο, δεν είναι σε καμία περίπτωση δουλειά των δημοσιολογούντων να το χρυσώσουν. Η θυσία, όπως επέλεξαν κάποιοι να χαρακτηρίσουν τον θάνατο των παιδιών, είναι συνειδητή πράξη. Κανείς δεν ρώτησε τους ανθρώπους αν θέλουν να θυσιαστούν στον βωμό των κερδών και των συμφερόντων. Κανένας δεν ρώτησε τους γονείς και τους φίλους των νεκρών αν ήθελαν να θυσιαστούν για να έχουμε εκσυγχρονισμένο σιδηρόδρομο.

Δεν ήταν θυσία. Ήταν ένα διαρκές έγκλημα με δεκάδες θύματα.

Η ενσυναίσθηση δεν διδάσκεται.

Όμως, αν κάποιος βλέπει αυτές τις δραματικές ώρες ως ευκαιρία εκσυγχρονισμού, δεν θα έπρεπε να έχει δημόσιο βήμα προκαλώντας ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους.

Αν ήταν τα δικά του παιδιά σε αυτά τα βαγόνια, θα σχολίαζε με τον ίδιο τρόπο;