Behind Her Eyes: Το παραγνωρισμένο διαμαντάκι του Netflix

Δεν είναι λίγες οι φορές που η γνώμη κοινού και κριτικών δεν συμπίπτει γύρω από μια ταινία ή μια σειρά. Και δεν είναι παράλογο κιόλας ως γεγονός, μάλλον θεμιτό θα έλεγε κανείς, αν αναλογιστούμε τη διαφορετική αφετηρία, αλλά και τα διαφορετικά κριτήρια του καθενός.

Ούτε φυσικά πρόκειται για νέο φαινόμενο. 62 χρόνια πριν, όταν βγήκε στις αίθουσες το -θρυλικό σήμερα- “Ψυχώ” του Hitchcock, οι κριτικοί τότε δεν “πέταξαν την σκούφια τους”, ενώ κάτι αντίστοιχο συνέβη αργότερα και με την -κλασική επίσης πλέον- “Λάμψη” του Kubrick. Ανάλογων χλιαρών κριτικών έτυχαν επίσης άλλες δύο ταινίες που το κοινό λάτρεψε, το “Fight Club” και το “The girl on the train”. Και φυσικά η λίστα δεν σταματά εδώ.

Όλα σχετικά λοιπόν; Και ναι και όχι, είναι η απάντηση. Σχετικά, γιατί εφόσον μιλάμε για απόψεις, αυτές θα φέρουν πάντα το φορτίο της υποκειμενικότητας. Από την άλλη, ωστόσο, οι κριτικοί είναι επαγγελματίες με μια ματιά αντικειμενικά πιο παιδευμένη από αυτή του μέσου θεατή. Κι υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να προσεγγίσουν αρτιότερα τεχνικά στο σύνολό του ένα έργο. Μια τέτοια όμως “στεγνή” και τεχνική κριτική υπάρχει πιθανότητα να αδικήσει ένα προϊόν, που ποντάρει στις έντονες συγκινήσεις.

Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι κι αυτή του “Behind her eyes” του Netflix, που δίχασε κοινό και κριτικούς. Η αγγλική μίνι σειρά 6 επεισοδίων, πίσω από την οποία βρίσκονται οι παραγωγοί του πολυβραβευμένου “The Crown”, έκανε την πρεμιέρα της στην πλατφόρμα έναν χρόνο πριν ακριβώς. Έκτοτε παραμένει σταθερά στο top 10 των προτιμήσεων του κοινού, παρά το γεγονός ότι οι κριτικές έχουν υπάρξει μαζί της ιδιαίτερα ισοπεδωτικές. Μάλιστα, μεταξύ των όσων της καταλογίζουν είναι ότι είναι βαρετή(!) και με σεναριακά κενά (!).

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η σειρά αυτή απέχει πολύ από το να είναι βαρετή. Βλέπεται απνευστί, 6 ώρες σερί. Γιατί απλά είναι καθηλωτική. Βασισμένο στο ομότιτλο best-seller της Sarah Pinborough, αυτό το ερωτικό, μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου έχει χορταστικές δόσεις από όλα τα παραπάνω. Μπόλικο ερωτισμό, μπόλικο μυστήριο, μπόλικη αγωνία και μια πρωταγωνιστική τετράδα με απίστευτη χημεία.

Και που κάνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται: Σε κρατά σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι το 5ο επεισόδιο, για να βιώσεις στο 6ο και τελευταίο την πιο απροσδόκητη και σοκαριστική ανατροπή. Είναι δε τέτοιο το plot twist που θα το σκέφτεσαι για μέρες. Και ναι, θα σου απαντηθούν όλες οι απορίες και μάλιστα με τρόπο πειστικό.

Στα της υπόθεσης, μια διαζευγμένη μητέρα κάνει σχέση με τον εργοδότη της, ο οποίος βρίσκεται σε έναν μάλλον ανεπιθύμητο γάμο, ενώ ταυτόχρονα γίνεται φίλη με τη γυναίκα του, εν αγνοία φυσικά και των δυο τους. Ένα ακόμα ερωτικό τρίγωνο θα σκεφτεί κανείς. Ευτυχώς όμως για τη σειρά η δυναμική της δεν εξαντλείται εκεί, καθώς καταπιάνεται με βαθύτερα ζητήματα όπως αυτά της προδοσίας, της εμπιστοσύνης, των καταπιεσμένων επιθυμιών, αλλά και των ψυχικών διαταραχών.

Από την αρχή γίνεται αντιληπτό ότι το ζευγάρι έχει καλά κρυμμένα μυστικά, οπόταν κι ο θεατής αρχίζει να κάνει υποθέσεις για το τι μπορεί να έχει συμβεί μεταξύ τους. Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στο Λονδίνο, οι περισσότερες σκηνές ωστόσο είναι γυρισμένες σε εσωτερικούς χώρους, ώστε να εντείνεται το κλειστοφοβικό στοιχείο και να παρατείνεται η αγωνία.

Το σενάριο είναι πραγματικά καλοδουλεμένο και το χτίσιμο των χαρακτήρων υποδειγματικό, με τους Steve Lightfoot και Angela LaManna να ξαναβρίσκονται μετά το «Hannibal» και το «The Punisher», αποδεικνύοντας ότι κάνουν καλή ομάδα.

Ακόμα και μέχρι λίγο πριν το τέλος δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος πραγματικά είναι ο «καλός» κι ο «κακός» -εν δυνάμει είναι όλοι και τα δύο, αθώοι και ένοχοι μαζί-, ενώ οι εξελίξεις σε αποπροσανατολίζουν αριστοτεχνικά ακόμα και από την υπόνοια της κατάληξης. Τα δε σκηνοθετικά μπρος – πίσω, στο παρόν και στο παρελθόν, βοηθούν στο να συντεθεί το παζλ και να γνωρίσει καλύτερα ο θεατής τους τέσσερις πρωταγωνιστές, των οποίων –σημειωτέον- οι ερμηνείες είναι απολαυστικές.

Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης και το στοιχείο της αστρικής προβολής, που μπαίνει από πολύ νωρίς στο παιχνίδι, δίνοντας μια μεταφυσική και ονειρική/εφιαλτική διάσταση στην εξιστόρηση. Υπήρξαν βέβαια κι αυτοί που θεώρησαν αυτή την προσθήκη αφελή και παιδαριώδη, μιας και δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη που να καθιστά την αστρική προβολή φαινόμενο υπαρκτό. Το γεγονός ωστόσο ότι ακόμα και η CIA διεξάγει έρευνες και πειράματα μέχρι σήμερα γύρω από αυτήν, είναι αν μη τι άλλο λόγος για να δει κανείς το στοιχείο αυτό με ένα κάποιο ενδιαφέρον, «επιτρέποντας» εντέλει στον εαυτό του να πειστεί ότι αυτό που βλέπει θα μπορούσε ίσως, κάπως, με έναν τρόπο να συμβεί.

Το δίδαγμα επομένως, εν προκειμένω αλλά και γενικότερα, είναι πάντα ένα: οι κριτικές πρέπει να λειτουργούν πληροφοριακά, όχι αποτρεπτικά. Εν ολίγοις, ακολουθήστε το ένστικτο και το προσωπικό σας γούστο και δώστε ευκαιρίες σε ό,τι σας φαίνεται ενδιαφέρον. Σίγουρα οι πιθανότητες θα είναι με το μέρος σας.