Είδαμε το ντοκιμαντέρ για τον Θ. Παπακωνσταντίνου και νιώσαμε μια γλύκα στην ψυχή μας

Περίεργα πλάσματα οι μουσικοί. Αλλόκοτα και μυστηριακά μαζί. Αγγίζουν τον κόσμο μας -που είναι και δικός τους- με τρόπο που θαρρείς πως γίνεται μονομιάς καλύτερος. Αυτή τη γλύκα της μουσικής που ανοίγει σαν αγκαλιά και μας χωράει όλους.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να νιώθεις πως είναι άνθρωπος δικός σου. Δέρμα σου και στιγμή σου. Όποια και όποιος έχει βρεθεί σε συναυλία του είναι αδύνατον να μην έχει νιώσει το διονυσιακό κάλεσμα που εκπέμπει από τη σκηνή. Έχει μια αλήθεια μαζί του και τη νιώθεις σε κάθε ακόρντο της λαουτοειδής επτάχορδης μπουζουκομάνας του. Ο τρόπος που τραγουδάει είναι αφηγηματικός θυμίζοντας τροβαδούρο. Υπάρχει και κάτι ακόμα που δεν μπαίνει σε νόρμες και καλούπια. Όταν ακούς το Θανάση Παπακωνσταντίνου γεμίζεις ολόκληρος από νερό και χώμα και κρασί και η ψυχούλα σου τρέμει και τότε είναι που θες να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά κα να χορέψεις, να μοιραστείς.

Το 72 λεπτών διάρκειας ντοκιμαντέρ ¨Περί-ληψη – Τραγούδια στην αγκαλιά της φύσης¨, σε σκηνοθεσία Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου, γυρίστηκε στις εκβολές του Πηνειού, στην κορυφή του Κισσάβου και σε κάποιες ακόμη γωνιές φυσικούς κάλλους της περιοχής.

Το φιλμ ξεκινάει με ένα απόσπασμα από το ¨Σιντάρτα¨ του Έρμαν Έσσε. Λίγο πιο μετά θα διαβαστεί απόφθεγμα του Πορτογάλου συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα. Σε όλη τη διαδρομή του ντοκιμαντέρ ακούγονται σε ποιήματα τους οι ποιητές: Γιάννης Ζαρκάδης (¨Θα ξανάρθουν¨ από τη συλλογή ¨Μελισσόχορτο¨, Κώστας Ταβουλτσίδης (¨Κολπίσκος¨ από τη συλλογή ¨Αυτόματος γεφυροπλάστιγξ¨ και Χρήστος Κολτσίδας (¨Οριοθέτηση του τοπίου¨ από τη συλλογή ¨Τα ορεινά¨).

Παγωμένες μπύρες τοποθετημένες στη βρύση του χωριού Μεγαλόβρυσο Αγίας και τσίπουρο -το αγιασμένο- για να ¨ζεσταθεί¨ η παρέα. Ο Γιάννης Λίταινας αρχίζει το δημοτικό τραγούδι κι από κοντά ο πολυοργανίστας Κωσταντής Πιστιόλης παραδομένος στους ήχους της γκάιντας, του λαούτου και του κλαρίνου. Ο Θανάσης -ο δικός μας Θανάσης- να σκαλίζει στιχάκια και το Ηπειρώτικό τραγούδι να παίρνει φωτιά. Από το ρεμπέτη Ιωάννη Χαλκιά κι όλους τους παραδοσιακούς οργανοπαίχτες μέχρι τα λαρυγγίσματα των πουλιών οι ήχοι είναι ευλογημένοι.

Όταν το γλέντι φουντώνει και η καρδιά ζητά να βγει από το στήθος, τότε, είναι που αρχίζει το τραγούδι. Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε να ακούτε τον Παπακωνσταντίνου με όλους του συνοδοιπόρους του να λένε τα Τρία ρουμπαγιάτ, ΄Όταν Χαράζει,΄Αστρο του πρωινού, Στις χαραυγές ξεχνιέμαι, Στην κοιλάδα των Τεμπών, Σιμούν, Πεχλιβάνης, Μιλώ για σένα, Ανδρομέδα, Αποσπερίτης και τα παραδοσιακά Η Καλύβα, Πανάγιω, Αφούσης, Αλεξάντρα, Η Ατσιγγάνα.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε, πριν, το τραγικό ατύχημα των Τεμπών. Όταν ο Παπακωνσταντίνου με το Δημήτρη Μυστακίδη και το Γιώργο Αγγελάκη είπαν το τραγούδι ¨Στην κοιλάδα των Τεμπών¨ κάτι ράγισε. Κάτι ήθελε να σπάσει την οθόνη και να βρεθεί, εκεί μαζί τους, στο φαράγγι της ‘Οσσα, απέναντι από τον Όλυμπο που ανάμεσα τους ζει και πονάει η Κοιλάδα των Τεμπών. Ντόπιοι λένε πως αν σταθείς το βράδυ σε εκείνο το σημείο θα ακούσεις ψιθύρους. Θα ακούσεις τραγούδια και κάθε λογής μαντέματα. Άλλοι πάλι θεωρούν την κοιλάδα στοιχειωμένη. Ο Παπακωνσταντίνου το λέει στους στίχους του:

¨Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το ‘πε ο Πηνειός το μυστικό ο φλύαρος

Πως ήταν -α όπως τα λέω- πως ήταν άνθρωπος παλιά κι είχε παιδιά στην ξενιτιά ¨.

Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ τα λόγια του Θανάση Παπακωνσταντίνου με μια ελπίδα πως κάποτε οι άνθρωποι θα μπορούμε να ζούμε δοσμένοι ο ένας στον άλλον χωρίς να φοβόμαστε και χωρίς να βάζουμε σύνορα στις καρδιές μας.

¨Ευλογημένος είναι ο ήλιος από άλλα χώματα που κάνει αδέρφια μου όλους τους ανθρώπους. Γιατί όλοι οι άνθρωποι τον κοιτάζουν, όπως εγώ¨.