Η γνωστή ηθοποιός, Ελένη Ράντου παραχώρησε συνέντευξη στη Real News και στον Βασίλη Μπουζιώτη αναφερόμενη στην απαξίωση της τέχνης και του πολιτισμού από την κυβέρνηση την περίοδο της πανδημίας..
Τον εγκλεισμό πως τον βιώνεις αλήθεια, Ελένη;
Δύσκολα… Πιο δύσκολα από την πρώτη φορά, την πρώτη καραντίνα. Έχουμε κουραστεί όλοι, γιατί είναι σχεδόν ένας χρόνος που ζούμε με αυτό. Θα λαλήσουμε στο έλος. Ξύπνησα μια ημέρα κι έλεγα στον Βασίλη αυτό το τραγούδι Άλλη μια μέρα δίχως σκοπό, μια καλημέρα τι να σ’ την πω. Πώς να γεμίσεις όλον αυτόν τον χρόνο; Ήμασταν στη μια πλευρά που τρέχαμε μαραθώνιο ασταμάτητο και βρισκόμαστε τώρα στην άλλη πλευρά του εγκλεισμού. Έφτιαξα τις ντουλάπες δέκα φορές, άλλαξα την διακόσμηση του σπιτιού πενήντα φορές, στόλισα όλο το σπίτι με λαμπάκια εσωτερικά και εξωτερικά, τι άλλο να κάνω η γυναίκα; Είπα στον Βασίλη, αν δε με βγάλετε έξω, θα στολίσω και τον σκύλο. Μα έχω άδικο; Λαλήσαμε όλοι.
Λαλήσαμε κανονικότατα! Κι εγώ το ίδιο κάνω, όπως οι περισσότεροι. Ντουλάπες, διακόσμηση, λαμπάκια. Σκύλο δεν έχω… Είναι σουρεάλ.
Σουρεάλ και πολύ δύσκολο κι ας αστειευόμαστε για να ξορκίσουμε το κακό. Είναι πολύ δύσκολο…
Δύσκολο πολύ και για την τέχνη και τον πολιτισμό που έχει απαξιωθεί από την πολιτεία εντονότατα…
Ναι, υπάρχει μια απίστευτη απαξίωση. Σαν να μην υπάρχουμε. Μια αίσθηση ανυπαρξίας. Τόσο καιρό δεν κάνουν τίποτα, γιατί δεν τον γνωρίζουν τον χώρο! Δεν πάνε θέατρο, δεν ξέρουν θέατρο, δεν τους αφορά και πιστεύουν ότι δεν αφορά και τον κόσμο. Αυτό είναι η αλήθεια δεν τον ξέρουν τον χώρο κι από ότι βλέπω δεν τους ενδιαφέρει και να τον μάθουν. Καμώνονται πως κάτι κάνουν, χωρίς να κάνουν κάτι «Μα δεν ξέραμε» λένε. Είναι σαν να έχει αναλάβει κάποιος το υπουργείο Άμυνας και να μην ξέρει τι αεροπλάνα υπάρχουν. Δεν επιτρέπεται να μην ξέρεις! Και δεν επιτρέπεται για όλους μας! Για όσους έχουμε φτύσει αίμα κάνοντας θέατρο τόσα χρόνια. Έχουμε παλέψει, έχουμε κοπιάσει σε έναν χώρο ανασφαλή και άγριο, έχουμε αποκτήσει τρύπα στο στομάχι και τώρα που έχουμε την ανάγκη της πολιτείας μας απαξιώνουν.
Έχουμε σπάσει τα μυαλά μας για να βρούμε λύση, πως θα πορευτούμε και δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη από την πολιτεία, καμία τρυφερότητα, καμία αγκαλιά. Είναι τραγικό! Αφήνουν τα αεροπλάνα να πετούν γεμάτα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς να ξεχειλίζουν από κόσμο, ανοίγουν τα κομμωτήρια και απαξιώνουν την τέχνη και τα θέατρα που με τα μέτρα που ελήφθησαν και το καλοκαίρι με το μικρό διάστημα που άνοιξαν φέτος, απέδειξαν ότι ήταν ασφαλέστατοι χώροι. Ελήφθησαν όλες οι προφυλάξεις, πάρθηκαν όλα τα μέτρα, ο κόσμος που διψούσε για θέατρο πήγε με όλες τις οδηγίες στις θεατρικές σκηνές και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Κλειστά, ολόκλειστα θέατρα μέχρι νεοτέρας. Χωρίς την παραμικρή ενημέρωση για το πότε θα ανοίξουν, αν ανοίξουν και πως. Πρέπει να μας δώσουν σημασία. Πρέπει να τρέξουν, για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο!
