Έξι χρόνια χωρίς τον Νίκο Τριανταφυλλίδη

Πολυσύνθετος καλλιτέχνης ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, υπήρξε σκηνοθέτης του κινηματογράφου, σεναριογράφος, ποιητής, ραδιοφωνικός παραγωγός και η «ψυχή» του συναυλιακού χώρου «Gagarin 205» στην Αθήνα, από τον οποίο παρέλασαν γνωστά και αγαπητά στο ελληνικό κοινό ονόματα της ροκ μουσικής.

Πριν από έξι χρόνια τέτοια μέρα «έφυγε» από τη ζωή, με τον μεταφραστή, ποιητή και συγγραφέα Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη να κάνει μια συγκινητική ανάρτηση στο Facebook.

«Για λόγους απίστευτα μυθιστορηματικούς, και για λόγους απόλυτης αγάπης, ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης, είναι ο καταλύτης της ζωής μου. Γράφω ‘είναι’, και πάντα θα γράφω ‘είναι’, και ποτέ δεν θα γράψω ῾῾ήταν᾽᾽ για τον Νικόλα. Είναι εδώ, και θα είναι πάντα εδώ.

Στο κονάκι μου, στην καρδιά μου. Άκουγα φανατικά την εκπομπή του, την ῾Ἁισθηματική Αγωγή᾽᾽, συναντιόμασταν εκεί που συναντιούνται οι παίκτες/ρέκτες των Αθηνών και του κόσμου όλου, ακριβώς στο Κέντρο του Κόσμου, στη Φωκίωνος Νέγρη, και στην καμωματού οδό, την Καλλιδρομίου, και στο θρυλικό Gagarin, αυτό το Οχυρό Άλαμουτ του μεταμοντέρνου ροκ.

Οι γνώσεις του Νικόλα είναι ένα πλούσιο ορυχείο ατόφιου χρυσού. Τον ακούω να μιλάει με τη βραχνή φωνή του για το έργο του Γιώργη Ζάρκου, να μου λέει πώς κατέφευγε στον Θωμά Γκόρπα όταν είχε έσω ζόρια. Τον θυμάμαι να μου μαθαίνει να αγαπάω τον σινεμά του Άκι Καουρισμάκι, να ιστορεί πώς θήτευε στον Νίκο Νικολαΐδη, να μου βάζει να δω το φοβερό και τρομερό ντοκιμαντέρ του για τον Σκρίμιν Τζέι Χώκινς, να μας προβάλει την παλλόμενη ταινία Αισθηματίες, να ιερουργεί στο Au Revoir της Πατησίων, όπου αλλάξαμε φέτος χρόνο και περάσαμε από το 2015 στο 2016, παρέα.

Το πάθος του Νικόλα είναι συνταρακτικό. Όταν σκηνοθετεί γίνεται ένας χορογράφος. Κινεί με μαεστρία και με μια ασύλληπτη τρυφερότητα όλο το συνεργείο, ανεπαισθήτως, χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις, αυτός ο τίγκα στην ένταση άνθρωπος. Όταν μιλάει για όσα αγαπάει τον ακούει ο ουρανός. Τραντάζεται το σύμπαν. Αλλά όταν σκηνοθετεί είναι ο αρχηγός της μειλιχιότητας.

 

Η προσφορά του Νικόλα είναι τεράστια. Για τη γενιά μας, και για τα κορίτσια και τα αγόρια που γαλουχήθηκαν με ό,τι γαλούχησε τον Νικόλα. Στο Gagarin μυήθηκε ένα σωρό κόσμος. Ο Νικόλας δίνει την ψυχή του για το ροκ του παρελθόντος μας, που είναι το ροκ του παρόντος μας, που είναι το ροκ του μέλλοντός μας. Και, παράλληλα, προσφέρει τις ταινίες του, τον κινηματογράφο του. Προσφέρει τα Στέκια, μια υπερπολύτιμη πατριδογνωσία, την χαρτογράφηση του χάους της μεγαλούπολης. Ξέρει, ο Νικόλας, να υπερασπίζεται έναν τρόπο ζωής που τείνει, δυστυχώς, να χαθεί.

Η αγάπη του Νικόλα είναι μεγαλειώδης. Ξέρει να δεξιώνεται τους ανθρώπους του σε ένα σπίτι ζεστό, γεμάτο βιβλία και βινύλια, γεμάτο γέλια και γητειές, γεμάτο όνειρα και αναμνήσεις, γεμάτο σχέδια για μέλλον, γεμάτο γνώση για το τι σημαίνει να δημιουργείς σε αναγκεμένους καιρούς. Αεικίνητος, πετάγεται από τον καναπέ και βάζει απανωτά τραγούδια, εκεί στο δικό του Μέλαθρο του Χρόνου, στη Φωκίωνος, και μετά γεμίζει τα ποτήρια, αγκαλιάζει την αγαπημένη του, τη Μαρίνα, γεμίζει πιάτα, γελάει τρανταχτά, βάζει απίθανες σκηνές από απίθανες ταινίες, διηγείται ιστορίες, γελάει πάλι, επιμένει στο μεγάλο Ναι, τον διέπει και τον δονεί η κατάφαση στη ζωή.

Το βλέμμα του Νικόλα είναι βελούδινο. Κοιτάζει βαθιά στα μάτια τον κόσμο γύρω του, δεν σκανάρει, βυθίζεται το βλέμμα του, βυθίζεται, βυθίζεται, βυθίζεται σε ό,τι αγαπάει. Μας περιμένει στο Gagarin, βάζει ποτά, ανάβει τσιγάρο, η Μαρίλη τον φωτογραφίζει, ο Νικόλας γίνεται όλος ένα βλέμμα.

Οι ιδέες του Νικόλα είναι πολύπτυχες αλλά πάντα εστιασμένες. Ξέρει τι θέλει να σώσει, με τις ιδέες του. Θέλει να σώσει τη διάθεση και τη διήθηση της αγάπης που τσαλακώνει αλλά και ατσαλώνει. Θέλει να σώσει το νεύμα του ερωτευμένου που τα παίζει και τα δίνει όλα. ῾῾Καυτή μονογαμία᾽᾽, είναι το κοινό μας σύνθημα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Και παραμένει. Οι ιδέες του Νικόλα έχουν να κάνουν ακριβώς με το επικό πείσμα, την έμμονη εμμονή, την ακλόνητη προσήλωση. Οι ιδέες του Νικόλα είναι στεντούκια με τιμαλφή.

Η φιλία του Νικόλα είναι ανεκτίμητο δώρο. Περιβάλλει τους φίλους του με την πελώρια αγκαλιά που είναι η προσωπικότητά του, η ζωή του. Κάθε στιγμή, ονειρεύεται τους φίλους του, υπάρχει για τους φίλους του, είναι οι φίλοι του. Ο Νικόλας κάνει ταινίες με τους φίλους του και για τους φίλους του.

Ο Νικόλας, ο αγαπημένος συμπότης/ συνένοχος/ συνεργάτης/ σύντροφος μου κάνει την τιμή να είναι φίλος μου».