Η Ήρα Κατσούδα μας επιβεβαιώνει ότι για γυναίκα, καλή είναι

Η Ήρα Κατσούδα είναι δυο πράγματα. Ή μάλλον τρία. Καταρχάς μια ταλαντούχα κωμικός με πολλή ενέργεια και μέλλον στην ελληνική stand up σκηνή. Επίσης, ένα πολυπράγμον κορίτσι που μπορεί να καταπιάνεται ταυτόχρονα με 5 διαφορετικά project και να τα καταφέρνει εξίσου καλά σε όλα. Αυτό το διάστημα, πέρα από την παράστασή της “Για γυναίκα, καλή είναι”, συμπαρουσιάζει την εκπομπή της ΕΡΤ “Το δίκτυο”, την πρώτη ελληνική εκπομπή με θεματολογία αποκλειστικά γύρω από το ίντερνετ και μαζί με τη Δήμητρα Νικητέα επιμελούνται και παρουσιάζουν το “Μπράητ Σάηντ”, μια εξαιρετική σειρά podcast γύρω από τη ζωή ατόμων με ασθένειες και αναπηρία. Το μόνο που δεν ήξερα μέχρι να τη γνωρίσω είναι ότι πρόκειται για ένα χαμογελαστό, ευχάριστο, αυθόρμητο πλάσμα με φοβερή αύρα που σε κάνει να γελάς ασταμάτητα. Ελπίζω να καταφέρω να σας μεταφέρω έστω και ελάχιστη από αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα στο χαρτί.

Καταρχάς χαίρομαι πολύ που τα λέμε, συν τοις άλλοις γιατί με τον τίτλο της παράστασής σου επιβεβαιώνεις μία διαχρονική μου θέση ότι ένα από τα πιο βαθιά ριζωμένα, σεξιστικά στερεότυπα είναι ότι οι γυναίκες δεν έχουμε χιούμορ.

Ισχύει αυτό. Όχι ότι δεν έχουμε χιούμορ ότι υπάρχει αυτή η άποψη (γέλια). Η παράσταση όσον αφορά το δομικό κομμάτι ξεκινάει από αυτή τη φράση, την οποία δυστυχώς όλες έχουμε ακούσει σε διάφορες φάσεις. Μου το έχουν πει και μετά από παράσταση “μπράβο, γέλασα, δεν το περίμενα, για γυναίκα καλή είσαι” δυστυχώς και από γυναίκες, σεξισμό μπορείς να συναντήσεις και στα δύο φύλα. Οι γυναίκες σύμφωνα με το πατριαρχικό πρότυπο δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Δεν μας κόβει, ας πούμε, στα μαθηματικά, λένε “τα αγόρια είναι πρακτικά, τα κορίτσια θεωρητικά”. Εμείς γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, τα αγόρια μηχανιλίκι. Όχι! Είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Εννοείται ότι σαν φύλο μπορεί να έχεις κάποιο skill διαφορετικό, συμβαίνει και στη φύση, αλλά αυτό δεν σημαίνει στεγανοποίηση.

Το στερεότυπο προφανώς επιβεβαιώνεται και από την αριθμητική υπεροχή των αντρών στον χώρο σας. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια ολοένα πιο δυναμική παρουσία γυναικών. Πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα στην Ελλάδα να εισχωρήσει στο άβατο της κωμωδίας;

Προσωπικά δεν αντιμετώπισα τόσο αυτό το πρόβλημα, για μένα ήταν περισσότερο γεωγραφικό το πρόβλημα. Για πολλά χρόνια ζούσα στη Θεσσαλονίκη, είχα ανέβει να σπουδάσω και έμεινα. Στην Αθήνα βρίσκομαι πλέον σχεδόν τέσσερα χρόνια και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι μια άλλη παθογένεια, ότι δυστυχώς στη Θεσσαλονίκη έχεις ένα ταβάνι. Ό,τι κάνω εδώ έκανα κι εκεί, αλλά εδώ έχεις περισσότερες ευκαιρίες, περισσότερες γνωριμίες, γενικά σου ανοίγονται περισσότερες πόρτες. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, όπως και στις περισσότερες δουλειές, πρέπει να κατέβεις Αθήνα. Μου τη σπάει πολύ αυτό, δεν ήμουνα ξέρω γω στην Άρτα, στην Θεσσαλονίκη ήμουν. Οπότε ουσιαστικά το μπάσιμο έγινε από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα. Από εκεί και πέρα, ήξερα όλους τους συναδέλφους, δεν τους πρωτογνώρισα όταν ήρθα και δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Το θέμα του σεξισμού προέρχεται πολλές φορές και από το κοινό, από συνεργάτες, από ανθρώπους που βάζουν τον χώρο.

Η σεξουαλική επίθεση που έχω δεχτεί στη δουλειά δεν προέρχεται από συνάδελφο κωμικό, αλλά από άνθρωπο που με είχε καλέσει για παράσταση στην Κρήτη. Ήταν το πρώτο μου σόλο, φαντάσου να παίζεις για πρώτη φορά σόλο, να έχεις όλο αυτό το άγχος… Ο τύπος ακύρωσε το ξενοδοχείο που είχα κλείσει για να μείνω σπίτι του, μια γκαρσονιέρα με ένα δωμάτιο και ένα κρεβάτι. Τον ρωτάω πού θα μείνω, μου λέει εδώ, του λέω να μη σας ξεσπιτώσω, μου λέει, δεν με ξεσπιτώνεις, μαζί θα κοιμηθούμε, του λέω όχι. Τώρα σκέψου, να παίζω Ιούλιο στο Ρέθυμνο, όλα γεμάτα και αντί να κοιτάζω τα κείμενα μου, ήμουν στο booking και έψαχνα ξενοδοχεία και ήμουνα σε φάση αν δεν βρω, θα φάω όλα τα λεφτά της παράστασης να πληρώνω ταξί κάθε βράδυ να με πηγαίνει σε φίλους στο Ηράκλειο. Στο τέλος ο τύπος με άρπαξε, πήγε να με φιλήσει και τον έσπρωξα. Αν είχα πάει μαζί με κάποιον συνάδελφο κωμικό, δε θα γινόταν αυτό. Και δυστυχώς όλο αυτό σε κάνει να γίνεσαι πιο αμυντική απέναντι σε καινούργιες επαγγελματικές γνωριμίες. Όταν πάω να παίξω σε έναν καινούργιο χώρο και μιλάω με έναν καινούργιο άνθρωπο, μπορεί να φαίνομαι λιγάκι bitch, αλλά αυτό είναι μία άμυνα που έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια. Ούτε την επέλεξα, ούτε τη θέλω, γενικά μου αρέσει να είμαι φιλική με τον κόσμο. Οπότε τους βάζω σε μία κατάσταση παγωμάρας μέχρι να δω τι γίνεται και αν περάσουν τα τεστ, όλα καλά. Είναι μία πολύ μαλακισμένη διαδικασία στην οποία σε βάζουν ουσιαστικά με το ζόρι.

“Η σεξουαλική επίθεση που έχω δεχτεί στη δουλειά δεν προέρχεται από συνάδελφο κωμικό, αλλά από άνθρωπο που με είχε καλέσει για παράσταση στην Κρήτη”

Για τα νέα κορίτσια που μπαίνουν στη δουλειά βλέπεις χώρο και μέλλον;

Βλέπω χώρο, βλέπω μέλλον, βλέπω πιο στρωμένο δρόμο, έχει γίνει μία καλή αρχή. Δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμα και η σκηνή του stand up στην Ελλάδα, είναι νεοσύστατη, θα δούμε στο τέλος πώς θα πάει σε αριθμητική αναλογία.

Το stand-up είναι ένα εισαγόμενο είδος. Πόσο αμερικάνικο είναι το ελληνικό stand up και πόσο ελληνικό;

Ωραία ερώτηση. Πρώτα από όλα, να πούμε ότι αναγκαστικά οι πρώτες αναφορές που έχουμε όλοι είναι ξένες, οπότε παίρνεις κάποια πράγματα από το αμερικανικό και από το αγγλικό stand-up. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι με τα χρόνια το ελληνοποιούμε σιγά σιγά. Αναγκαστικά και πρώτα από όλα το stand-up, επειδή είναι βασισμένο στη γλώσσα και στη νοοτροπία δεν μπορεί να είναι αμιγώς αμερικάνικο. Κάθε χώρα γελάει με διαφορετικά πράγματα που έχουν να κάνουν με τη γλώσσα, τα έθιμα, τις αναφορές μας. Οπότε το στήσιμο είναι αμερικάνικο, αλλά από εκεί και πέρα ο καθένας το οικειοποιείται και το φέρνει στα δικά του μέτρα και στα ελληνικά πρότυπα. Νομίζω ότι σιγά-σιγά πάει να δημιουργηθεί κάτι πιο μοναδικό, πιο δικό μας.

Ποια πράγματα σε ενδιαφέρει να επικοινωνείς στο κοινό;

Κυρίως  πράγματα που με αφορούν, ό, τι κι αν είναι αυτό κάθε φορά. Εκείνη την ώρα μπορεί να με αφορά ένα κοινωνικό ζήτημα, μπορεί, όμως, να με αφορούν και τα βότσαλα που έχω στο νιπτήρα μου και όχι στην παραλία και νομίζω ότι έχω κάνει ομηρία βότσαλων (γέλια), τέτοιες βλακείες, δικές μου. Ή να με απασχολεί δυο μέρες αυτό που μου είπες πριν λόγου χάρη, ότι έχεις δυσανεξία στον καφέ και πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι αναγκαστικό ότι πας να αλλάξεις τον κόσμο. Είναι ανάλογα την οπτική που έχω κάθε περίοδο, λειτουργώ πολύ με τα ερεθίσματα, με αυτό που με ιντριγκάρει, από την κοινωνική αδικία μέχρι την πιο βλακεία και το κάνω κείμενο.

Ο έρωτας και οι σχέσεις χωράνε σε αυτό;

Ως ένα σημείο ναι, αλλά έχουν ειπωθεί πολλά πάνω σε αυτό, oκ, μπορούμε να σταματήσουμε λίγο (γέλια). Ή να το πιάσουμε από μια άλλη οπτική. Δεν υπάρχουν κακά ούτε κοινά θέματα, μπορείς να δώσεις μοναδικό, δικό σου ύφος σε κάθε θέμα. Στην παράσταση σε επίπεδο σχέσεων έχω το διαζύγιο, το οποίο ήταν κάτι που με αφορούσε προσωπικά όταν γραφόταν η παράσταση, γιατί το είχα μόλις βιώσει. Δεν πήγα να γράψω κάτι catchy για σχέσεις, ίσα-ίσα το αντίθετο.

Η τηλεόραση πώς προέκυψε;

Καταρχάς, είναι μία πάρα πολύ ωραία δουλειά, είναι από τις περιπτώσεις που είμαι πολύ περήφανη, γιατί, κακά τα ψέματα, κάνουμε πολλές δουλειές για τα λεφτά τις οποίες δε θέλεις να τις πεις και παραέξω, πάρτα φέρτα να βγει το νοίκι. Περίπου έναν χρόνο πριν την καραντίνα με είχε πάρει η εταιρεία παραγωγής dotmov για μία πρόταση που θα κατέθεταν στην ΕΡΤ και είχαμε πει ότι θα μιλούσαμε. Περνάει ο καιρός, δεν έχουμε μιλήσει και σε κάποια φάση στην πρώτη καραντίνα, τακτοποιώντας επειδή δεν είχα τι να κάνω, βρίσκω το ιδιωτικό συμφωνητικό εχεμύθειας που είχαμε υπογράψει τότε και το πετάω. Τον Ιανουάριο του 2021 με παίρνουν τηλέφωνο να μου πουν ότι ξεκινάμε και ήμουν σε φάση “τι έχω συμφωνήσει, ποιο είναι το project, έχουμε μιλήσει για λεφτά, τι έχω πει”, τίποτα δεν θυμόμουν (γέλια). Ήρθε ανέλπιστα και σε πολύ καλό timing, δεύτερη καραντίνα και χωρίς παράσταση -μας κλείσανε δύο μέρες πριν την πρεμιέρα- ήμουν στα όρια της κατάθλιψης, έσκασε “Το δίκτυο” και ήμουν πολύ χαρούμενη που είχα να κάνω πράγματα να ξεδίνω, γιατί είμαι υπερκινητική.

“Μας αντιμετωπίζουν σαν χομπίστες και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, είναι πολύ πληγώτικο. Επίσης πολύ πληγωτικό και πολύ παράλογο, όπως όλα τα μέτρα από ένα σημείο και μετά”

Είναι και αυτή η κλασική πλέον διάκριση, η πρώτη καραντίνα και η δεύτερη καραντίνα, η καλή και η κακή.

Η πρώτη ήταν ωραία ρε συ, πρώτα από όλα ήταν δύο μήνες, δεν ξέραμε βέβαια, τότε μας φάνηκαν δύο χρόνια γιατί ήμασταν γατάκια, αλλά ήταν το πρωτόγονο και αυτός ο γνήσιος φόβος, ο ωραίος, δεν ξέραμε τι να κάνουμε, κολλάει δεν κολλάει, κάναμε ό, τι να ναι, βάζαμε τις μάσκες στα μάτια, ζούσαμε ωραίες στιγμές. Στη δεύτερη τίποτα, όλοι ζάναξ. Γιατί στην πρώτη δεν δούλευε κανένας, κωλοβαρούσαμε όλοι μαζί, εγώ δεν ένιωθα out of context, στη δεύτερη δούλευαν όλοι κανονικά με τηλεργασία εκτός από τους καλλιτέχνες, ένιωθα απλά άνεργη, ξυπνούσα το πρωί και έλεγα “ωραία, σήμερα θα κατέβω στο σούπερ μάρκετ, τελείωσε η μέρα μου” κι ας είχα να γράψω, προσωπικά με πολύ ελεύθερο χρόνο και χωρίς deadline δεν είμαι αποδοτική, μου λειτουργεί αρνητικά.

Πιστεύω ότι δεν υπήρχε κλάδος να έχει βασανιστεί πιο πολύ με κάθε τρόπο, είτε θεσμικά είτε λόγω των αντικειμενικών συνθηκών, από τους καλλιτέχνες. Η πολιτεία σας φέρθηκε σαν να σας είχα άχτι.

Καταρχάς, στην πρώτη καραντίνα δεν πήραμε καθόλου λεφτά, στη δεύτερη ήμασταν άνεργοι και μας δώσανε το επίδομα των 530 ευρώ, τα οποία ενώ σε κάθε κλάδο έμπαιναν κάθε μήνα, σε μας άνοιγε η πλατφόρμα με 1-2 μήνες καθυστέρηση, βέβαια, είσαι καλλιτέχνης, έχεις συνηθίσει να μην πληρώνεσαι. Μας αντιμετωπίζουν σαν χομπίστες και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, είναι πολύ πληγώτικο. Επίσης πολύ πληγωτικό και πολύ παράλογο, όπως όλα τα μέτρα από ένα σημείο και μετά, ήταν να βλέπεις τα πάντα ανοιχτά, την εστίαση, τα μπαρ και στο θέατρο, πού είναι ίσως το μόνο ασφαλές μέρος, ήμασταν κλειστά.

Παραστάσεις, τηλεόραση, podcast, ραδιόφωνο, youtube, είσαι πολυπράγμον κορίτσι. Τι γουστάρεις να κάνεις περισσότερο;

Τώρα βέβαια μου αρέσουν πιο πολύ οι παραστάσεις, γιατί μου είχανε λείψει, αλλά ούτως ή άλλως σαν το live δεν έχει, είναι γαμάτο να έχεις κόσμο από κάτω, να μοιράζεστε κάτι την κάθε μέρα είναι καταπληκτικό. Οπότε νούμερο ένα οι παραστάσεις. Θα πηγαίναμε και ευρωπαϊκή περιοδεία, αλλά για άλλη μία φορά μας σταμάτησε  o covid και πήραμε αναβολή για Μάιο. Επίσης, το “Μπράητ Σάηντ” το αγαπάω πολύ, ξεκινάμε τώρα δεύτερο κύκλο μαζί με τη Δήμητρα Νικητέα, έχουμε ξεκινήσει εγγραφές, μοντάζ, τα πάντα. Στο “Δίκτυο” σταμάτησαν τα γυρίσματα, οπότε το απολαμβάνουμε και εμείς από την τηλεόραση

Πολλοί stand-up κωμικοί στρέφονται στην τηλεόραση. Είναι ευνοϊκή η συνεισφορά της στη δουλειά σας;

Ναι, όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα, η αναγνωρισιμότητα εξαργυρώνεται σε κόσμο. Άλλος, βέβαια, μπορεί να σου πει ότι είναι αυτοσκοπός η τηλεόραση. Όπως το βλέπω εγώ, θα ήταν ουσιαστικά ένα όχημα για να αυξηθεί το κοινό, τίποτα άλλο. Ανάλογα, βέβαια, και τη δουλειά. Στην Ελλάδα δυστυχώς οι stand-up κωμικοί δεν αξιοποιούνται από την τηλεόραση και όχι μόνο σε επίπεδο παρουσίασης. Ας πούμε, τα late nightshows αντί να τα παρουσιάζει ο Αρναούτογλου, ο Κωστόπουλος, ο Λιάγκας, που να σου βάλω το χριστουγεννιάτικο δέντρο να κάνει τον παρουσιαστή  πιο πολύ ενδιαφέρον θα έχει. Υπάρχουν ένα σωρό κωμικοί που με μηδέν προσπάθεια θα μπορούσαν να το κάνουν πολύ καλύτερα και επιλέγουν τον Λιάγκα να γκριντζάρει η ζωή όλων των Ελλήνων και της ομογένειας. Η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς είναι ένα μέσον το οποίο πάει να πεθάνει παγκοσμίως. Δες τα διαφημιστικά budget, τώρα πια πάνε όλα στο ίντερνετ, σε χορηγούμενες, influencers, έχει αλλάξει η πίτα και η πίτα  καθορίζει συνήθως και τι πεθαίνει ή όχι. Η ελληνική τηλεόραση δεν κάνει τίποτα, πεθαίνει με πολύ αργό και βασανιστικό θάνατο, επιλέγει να ανακυκλώνει τα ίδια άτομα. Ας βάλουν τους κωμικούς έστω να γράφουν για τον Λιάγκα, ούτε καν αυτό. Έχω έναν ξάδερφο που ξέρει ένα παιδί που γνωρίζει από κομπιούτερ και θα το κάνει. Ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του, υπάρχει συγγραφική ομάδα, παρουσιαστής, σκηνοθέτης, μια εκπομπή απαιτεί συλλογική δουλειά, όχι ένα συγκεντρωτικό καθεστώς στο οποίο παρουσιαστής είναι τα πάντα. Δυναστείες star system που πρέπει να διαιωνιστούν και ας έχουν ψοφήσει.

“Η ελληνική τηλεόραση δεν κάνει τίποτα, πεθαίνει με πολύ αργό και βασανιστικό θάνατο, επιλέγει να ανακυκλώνει τα ίδια άτομα”

Ένα σχόλιο για την εισβολή της Σταμάτη στην παράσταση του Ζαραλίκου.

Για μένα ήταν πάρα πολύ σοκαριστικό που ένας άνθρωπος είχε το θάρρος και το θράσος να κατέβει να διακόψει μια παράσταση, επειδή δεν συμφωνούσε με το περιεχόμενο. Παλιά ή έφευγες ή κοιμόσουν. Να συμφωνούμε σε όλα δε γίνεται και στην τελική δεν θα σε ρωτήσει κανένας τη γνώμη σου, βλέπεις την οπτική ενός ανθρώπου, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει. Αν έχουμε το ελεύθερο να διακόπτουμε οτιδήποτε δε μας αρέσει, μιλάμε για άλλα καθεστώτα. Είναι αυτό που λέγαμε πριν, αυτό το θράσος στην κάθε Σταμάτη εμείς το έχουμε δώσει, η ελληνική κοινωνία. Φυσικά και τα κανάλια, αλλά και όλο αυτό το ψευτο-star system που ανατροφοδοτείται της έδωσε το θάρρος να νομίζει ότι έχει τα αρχίδια και τις πλάτες να κατέβει να το κάνει. Γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνη μόνο η Σταμάτη ή όποιος είναι πίσω από αυτό, είναι όλοι όσοι σαπορτάρουν και ισχυροποιούν μέσα από τέτοιες εκπομπές μία τέτοια καρικατούρα περσόνας. Μετά αυτή και στη σκηνή θα κατέβει και σπίτι σου θα έρθει γιατί είναι η “Σάσα Σταμάτη” και είναι οκ. Ελπίζω αυτό το γεγονός να μη δημιουργήσει προηγούμενο κι ευτυχώς η αντίδραση του κόσμου ήταν πολύ δυνατή, το κράξιμο δυνατό και η πόρτα που της έριξε ο  Χαραλαμπόπουλος δυνατή. Κοινωνικά δείξαμε ότι τουλάχιστον σε αυτούς τους χώρους τέτοιες τηλεμαγκιές δεν περνάνε. Άντρες γυναίκες γεμίσαμε νταήδες.

“Αυτό το θράσος στην κάθε Σταμάτη εμείς το έχουμε δώσει, η ελληνική κοινωνία. Φυσικά και τα κανάλια, αλλά και όλο αυτό το ψευτο-star system”

Ποιοι είναι οι δικοί σου φάροι, άνθρωποι από τους οποίους παίρνεις πολλά και εμπνέεσαι;

Νομίζω ότι έχεις να πάρεις από όλους πράγματα, ακόμη και από ανθρώπους που δεν ενστερνίζεσαι τις απόψεις ή την τέχνη τους. Ακόμα και το αρνητικό σε βάζει σε μια λούπα σκέψης η οποία μπορεί να καταλήξει για σένα δόκιμη. Εκτός από κωμικούς που θαυμάζω, μπορεί οποιοσδήποτε να μου δώσει κάτι, οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι, ακόμα και από ανθρώπους που με πλήγωσαν έχω πάρει πράγματα και τα έχω γυρίσει υπέρ μου.

Πώς θέλεις να δεις την Ήρα τα επόμενα χρόνια και πώς δεν θες να τη δεις;

Σίγουρα δεν θέλω να τη δω δυστυχισμένη ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. Ή νεκρή (γέλια). Βασικά ας ξεκινήσουμε από αυτό, από εκεί και πέρα ό, τι άλλο είναι καλύτερο, ας ξεκινήσουμε από το εν ζωή και μετά προχωράμε. Τώρα, πώς θα ήθελα να είμαι, θα ήθελα να κάνω αυτό που κάνω όσο καλύτερα γίνεται, πάντα υπάρχουν περιθώρια και δυνατότητες εξέλιξης, ουαί και αλίμονο, αλλιώς θα ήμασταν τραπέζια. Θα ήθελα να έχω λιγότερο άγχος, αν μπορώ να το καταφέρω αυτό, να έχω πιο συγκεντρωμένη σκέψη, αν και δε νομίζω να καταφέρω κάτι τέτοιο και επαγγελματικά να πάει όσο καλύτερα γίνεται. Σε 10 χρόνια σε αυτή τη ρότα θα ήθελα να συνεχίσω δεν αλλάζω, παραμένω κουρτίνα 1 εγώ, κωμωδία (γέλια). Στη διαφήμιση, αν και μου αρέσει το copyright και το έκανα χρόνια, δε θα ήθελα να ξαναγυρίσω. Έχει πελάτες η διαφήμιση και είναι πολύ πρόβλημα αυτό, και στην κωμωδία έχεις πελάτες αλλά δεν είναι Σάσα Σταμάτη, κατέβα γιατί δεν μου αρέσεις. Αυτό που έπαθε ο Ζαραλίκος με τη Σταμάτη είναι αυτό που παθαίνεις σε κάθε project στη διαφήμιση, έρχεται ο πελάτης θα σου λέει “όχι, αυτό πάρ’ το πίσω”.

Την Ήρα Κατσούδα και την παράσταση “Για γυναίκα, καλή είναι” μπορείτε να την απολαύσετε κάθε Πέμπτη στις 21.30 στο θέατρο Αλκμήνη.