Ιουλία Καραπατάκη στη ROSA: «Ο πολιτισμός είναι σαν ανοιχτή πληγή για την κυβέρνηση»

Λαϊκή φωνή όπως της πρέπει, ρεμπέτισσα κι ένα πρόσωπο της σύγχρονης ελληνικής σκηνής που κερδίζει συνεχώς φίλους και θαυμαστές. Η Ιουλία Καραπατάκη αποτυπώνει με τη φωνή της συναισθήματα που μας σημάδεψαν αυτή τη δεκαετία: ελπίδα κι ειλικρίνεια, πάθος κι επιμονή, στοιχεία μίας γενιάς που παλεύει κι ονειρεύεται μέσα στις πολλαπλές κρίσεις, σεβόμενη την παράδοση, χωρίς να εγκλωβίζεται σε αυτή, αλλά αναπτύσσοντάς την.

Ιουλία, πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να δώσει διεξόδους σε μια δύσκολη καθημερινότητα;

Σίγουρα! Πιστεύω πως οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να εκφραστούμε, συνεπώς να αποφορτιστούμε, αποτελεί διέξοδο σε μια δύσκολη μέρα. Είτε είναι μουσική είτε χορός, θέατρο ή ζωγραφική. Οι τέχνες λειτουργούν θεραπευτικά.

Βλέπουμε ότι περιστατικά έμφυλης βίας φουντώνουν. Ποια είναι η γνώμη σου για την έξαρση τέτοιων φαινομένων; Πού οφείλεται πιστεύεις;

Ακόμα αναρωτιέμαι αν πραγματικά τώρα φουντώνουν ή έτσι ήταν πάντα. Δεν ξέρω αν ποτέ ως είδος σεβαστήκαμε το οτιδήποτε τα μάτια μας θεώρησαν διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει. Και τώρα, ύστερα από δύο χρόνια καραντίνας, κρίσεις ενεργειακές και οικονομικές, οι ψυχές των ανθρώπων έχουν λυγίσει. Κι έχουμε χάσει και τη λίγη ανθρωπιά που μας είχε απομείνει. Αδιαφορία είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, νομίζω.

«Είναι πολλές οι εικόνες που έχουμε από εκατοντάδες πορτοκαλί σωσίβια στη θάλασσα – τόσες πολλές που κοντεύουμε να συνηθίσουμε την ιδέα της φρίκης»

«Εδώ Θεός, εκεί Αλλάχ»: Πες μας λίγο για το συγκεκριμένο κομμάτι, για το πώς βλέπεις εσύ προσωπικά το προσφυγικό, ό,τι συμβαίνει στο Αιγαίο, το δράμα των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.

Το «εδώ Θεός, εκεί Αλλάχ» είναι ένα τραγούδι σε στίχους της Ελένης Βελλίδου και μουσική του Γιώργου Μακρή. Συγκινήθηκα πολύ με το που διάβασα τον στίχο. Και ήταν ένας τρόπος να εκφραστώ πάνω σε ένα ζήτημα που μου μαυρίζει την ψυχή. Είναι πολλές οι εικόνες που έχουμε από εκατοντάδες πορτοκαλί σωσίβια στη θάλασσα – τόσες πολλές που κοντεύουμε να συνηθίσουμε την ιδέα της φρίκης. Τα βασανισμένα πρόσωπα γονιών που έχασαν τα παιδιά τους στην προσπάθειά τους να τα γλιτώσουν. Τα παιδάκια, τα μωρά που χάνουν τους γονείς τους και αντιμετωπίζονται σαν «ασυνόδευτα δέματα» και στοιβάζονται σε camps γνωρίζοντας από νωρίς τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να μείνει ασυγκίνητος από το δράμα αυτών των ανθρώπων.

Τι σε κάνει αισιόδοξη για την ελληνική μουσική σκηνή και τι σε προβληματίζει;

Αισιόδοξη με κάνει πως η νέα γενιά μουσικών-τραγουδιστών ψάχνει τις ρίζες της και έχει κάνει, με πολύ σεβασμό, μια στροφή προς την παράδοση και όχι μόνο στην αναπαραγωγή της. Γράφονται πολύ ωραία λαϊκά τραγούδια και τραγούδια που τ’ ακούς και νομίζεις ότι τα έχει τραγουδήσει ο Παπασιδέρης, στην πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι ένα τραγούδι της Εύης από τα Κadinelia. Με προβληματίζει λίγο η μόδα της τραπ. Κυρίως για τον στίχο και τα μηνύματα που περνάει. Η Ιστορία θα δείξει.

Είσαι ικανοποιημένη από τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική ηγεσία αντιμετωπίζει το τραγούδι, τον πολιτισμό ευρύτερα; Ποια είναι η δική σου, προσωπική εμπειρία αυτά τα χρόνια;

Υπάρχει κάποιος που να είναι ικανοποιημένος; Ο πολιτισμός είναι σαν ανοιχτή πληγή για την κυβέρνηση – και όχι μόνο την τελευταία. Χρόνια χωρίς ένσημα, με άθλιες συνθήκες εργασίας, μισθούς πείνας και εξαντλητικά ωράρια. Αλλά ειδικά τα δύο αυτά χρόνια της καραντίνας υπήρχε ξεκάθαρη στοχοποίηση του πολιτισμού. Μπαίναμε στα αεροπλάνα 300 άτομα στιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες και τα μαγαζιά λειτουργούσαν με το 50% της χωρητικότητάς τους, με μάσκες και πιστοποιητικά εμβολιασμού. Νομίζω η καραντίνα ήταν ένα κοινωνικό πείραμα. Αφήστε τους χωρίς μουσική, θέατρο, χορό και πανηγύρι, μόνο τηλεόραση και σπίτι, να δούμε πόσο θα τους πάρει να τρελαθούν.

Προτιμάς τα μικρά μαγαζιά, τις μεγάλες μουσικές σκηνές ή τις περιοδείες; Πού νιώθεις πιο όμορφα και πιο κοντά στο κοινό;

Μου αρέσουν όλα, το καθένα για κάτι ξεχωριστό που σου προσφέρει. Μ’ αρέσουν οι περιοδείες γιατί τις περισσότερες φορές, παρά την κούραση και τα ξενύχτια, είναι εκδρομή. Μ’ αρέσουν τα μικρά μαγαζιά για την αμεσότητα που σου προσφέρουν με τον κόσμο. Μ’ αρέσουν οι μουσικές σκηνές και τα μεγάλα μαγαζιά γιατί είναι συγκλονιστικό συναίσθημα εκατοντάδες ή και χιλιάδες κόσμου να γίνονται ένα.

«Νομίζω η καραντίνα ήταν ένα κοινωνικό πείραμα. Αφήστε τους χωρίς μουσική, θέατρο, χορό και πανηγύρι, μόνο τηλεόραση και σπίτι, να δούμε πόσο θα τους πάρει να τρελαθούν»

Με ποιον καλλιτέχνη θέλεις πώς και πώς να συνεργαστείς και γιατί;

Νομίζω πως αν πω έναν, θα αδικήσω άλλους εκατό που θα ήθελα να πω. Κάθε συνεργασία είναι ένα καινούργιο παράθυρο, κι όταν ανοίγουν τα παράθυρα συνήθως μπαίνει φως και καθαρός αέρας. Οπότε είναι όλες ευπρόσδεκτες για τον λόγο αυτό: Αναπνέεις καινούργιο αέρα!

Τι ετοιμάζεις και πού σε βρίσκουμε το επόμενο διάστημα;

Ψάχνουμε υλικό μήπως και οργανωθούμε και καταφέρουμε να βγάλουμε έναν καινούργιο δίσκο. Είμαστε κάθε Τρίτη με την KOMPANÍA στο Ίλιον Plus. Επίσης, την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου, καθώς και τις Πέμπτες 8, 15 και 22 Δεκεμβρίου θα με βρίσκετε, με τη δική μου μπάντα, στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Σας περιμένω!