«King Richard»: Η μεγάλη επιστροφή του Γουίλ Σμιθ και η μάχη κατά του ρατσισμού
Εξαιρετικός στην ερμηνεία του, βίωσε απόλυτα το ρόλο του και το λιγότερο που μπορεί να κερδίσει είναι μια υποψηφιότητα για τα βραβεία Όσκαρ.
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του προπονητή και πατέρα της Βίνους και της Σερένα Γουίλιαμς, των μεγάλων αθλητριών τους τένις, η ταινία «King Richard» μας δείχνει το βαρύ τίμημα του ρατσισμού σε μια γενιά μαύρων ανδρών, αλλά και τον αγώνα κατά των διακρίσεων και υπέρ των ίσων ευκαιριών.
Ο Γουίλ Σμιθ είναι συγκινητικός στην ερμηνεία του Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, του οποίου το φαινομενικά ακατόρθωτο σχέδιο να φέρει τις δύο κόρες του, Βένους (Σάνιγια Σίντνεϊ) και Σερένα Γουίλιαμς (Ντέμι Σίνγκλετον) στην κορυφή του γυναικείου τένις, πέτυχε και με το παραπάνω.
Μια ζωή γεμάτη ξύλο και ρατσισμό
Μέσα από τον ρόλο του ο Σμιθ μεταφέρει συγκλονιστικές λεπτομέρειες για την μεγάλη ψυχολογική ζημιά που έχει ήδη προκληθεί στην οικογένειά του από τα στερεότυπα μιας βαθιά ρατσιστικής κοινωνίας, που μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να τον παρακολουθήσεις. Με γκριζαρισμένα μαλλιά και μάτια γλαυκά από την εξάντληση και το δύσκολο μονοπάτι που έχει διαβεί, ο Σμιθ είναι ασυμβίβαστος με τις φυλετικές διακρίσεις και τα στερότυπα που θέλουν τους Αφροαμερικανούς εκτός του τένις. Ο ίδιος αποτυπώνει με τους ελαφρώς σκυφτούς του ώμους τα βάρη και τις κακουχίες της εργατικής τάξεις, αλλά και τη μάχη για αξιοπρέπεια και το συνεχές κυνήγι για την επίτευξη ενός καλύτερου μέλλοντος για τις κόρες του.
Έχει δεχτεί τόσο ξύλο από αστυνομικούς, από μέλη της Κου Κλουξ Κλαν και από όχλους λευκών ρατσιστών στα νιάτα του στη Λουιζιάνα, που όταν νεαρά μέλη μαύρων συμμοριών του επιτίθενται στα ερειπωμένα γήπεδα τένις του Κόμπτον της Καλιφόρνια, ξέρει πώς να πέσει στο έδαφος, να κουλουριαστεί και να αφήσει τις κλωτσιές και τα χτυπήματα να πέσουν βροχή πάνω του.
Οι δύσκολες εσωτερικές ισορροπίες στην οικογένεια
«Αν αποτύχεις να σχεδιάσεις, σχεδιάζεις να αποτύχεις», είναι μία από τις χαρακτηριστικές ατάκες του Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, με τις κόρες του να προσπαθούν να κάνουν πράξη αυτό που τους λέει ο πατέρας τους.
Σε μερικά σημεία φαίνεται ότι η ταινία κατευθύνεται προς αρκετά πιο σκοτεινά μονοπάτια, ειδικά με μια αντιπαράθεση μεταξύ του Ρίτσαρντ και της συζύγου του Ορατσένε ή αλλιώς «Μπράντι» (Aunjanue Ellis), η οποία έχει βαρεθεί την σχεδόν αυταρχική συμπεριφορά του και το ότι παίρνει μόνο αυτός όλα τα εύσημα για την επιτυχία των κοριτσιών τους. Δυνατή αθλήτρια και η ίδια, του υπενθυμίζει ότι προπονούσε και εκείνη την Βίνους και την Σερένα και ότι στήριξε σε μεγάλο βαθμό την οικογένεια ως νοσοκόμα, ενώ ο Ρίτσαρντ κυνηγούσε διάφορα επιχειρηματικά σχέδια που δεν απέδωσαν ποτέ.
Η ταινία σταματά τη στιγμή που η νεαρή Βίνους ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας στο τένις, με την Σερένα να ακολουθεί ακριβώς πίσω της, και τον θρίαμβό τους να αντιπροσωπεύει μια ενωμένη, όσο και επώδυνη οικογενειακή ιστορία. Το απλό και βιαστικό happy end είναι αρκετά παραπλανητικό, καθώς πρόκειται για μια ταινία που προκαλεί δυνατά συναισθήματα και επαναφέρει τον Γουίλ Σμιθ στην κινηματογραφική επιφάνεια. Εξαιρετικός στην ερμηνεία του, βίωσε απόλυτα το ρόλο του και το λιγότερο που μπορεί να κερδίσει είναι μια υποψηφιότητα για τα βραβεία Όσκαρ.
