Κοινοί Θνητοί: Όταν πιστεύεις στο Θεό πολλές φορές, χάνεις την πίστη στον άνθρωπο

Μια μπάντα που ξεκίνησε ως παρέα. Η μπάλα στο δημοτικό και το παιχνίδι στη γειτονιά που εξελίχθηκε σε παιχνίδι μουσικής στο γυμνάσιο και σε ροκ συγκρότημα της εφηβείας. Προϊόν αυτής της εξέλιξης είναι οι «Κοινοί θνητοί» που μετά τα είκοσι ένα τους, ένωσαν με κοφτερούς στίχους και ποιοτική μουσική τις πτυχές, τα κομμάτια όλης αυτής της πορείας.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κούλαλη για τον Ημεροδρόμο

Απέναντί τους: Η σκληρή «πραγματικότητα» της μουσικής βιομηχανίας που εμποδίζει, όπως λένε στον «Ημεροδρόμο», την «αλήθεια μιας μπάντα να κυκλοφορεί γυμνή». Κι όμως, ακόμη κι έτσι, το συγκρότημα από το Αλιβέρι συνεχίζει να κάνει μουσική. Το καλύτερο; Χωρίς μεσάζοντες και αφεντικά πάνω από το κεφάλι τους. Μιλούν γήινα, καταγράφοντας με το φιλμάκι της κάμεράς τους τον σύγχρονο κοινωνικό παλμό: αγάπη, μίσος, διεκδίκηση· με έναν τρόπο όμως που παράλληλα προτείνει. Έναν δρόμο, μια προσπάθεια να χτίσουμε τις ζωές μας μακριά από το φαντασιακό του υπέρμετρου πλούτου, των υλικών αγαθών και του ατομικισμού. Μια ζωή που θα «ξορκίζει» τον φόβο του θανάτου μέσα από την πίστη της στους «ταπεινούς», τους «Κοινούς θνητούς» και την δύναμη που αυτοί τελικά έχουν έναντι των ανά τον κόσμο και την εποχή Γολιάθ.

Όχι, οι «Κοινοί θνητοί» δεν ήρθαν να αλλάξουν τον κόσμο. Φευ! Ευχής έργο αυτό να συνέβαινε πάνω σε μια σκηνή ή σε ένα μικρό δωμάτιο ηχογράφησης. Ήρθαν όμως να μιλήσουν, να σπάσουν την ομερτά της σιωπής σε καιρούς που πέφτουν κορμιά.

Είστε μια παρέα από την επαρχία, που εξελίχθηκε σε συγκρότημα. Τι ήταν αυτό που σας ένωσε, που είπατε «πάμε να το κάνουμε»;

Ήμασταν και είμαστε φίλοι, από την πρώιμη παιδική ηλικία, μεγαλωμένοι στον ίδιο τόπο, που η μπάλα στο δημοτικό και το παιχνίδι στη γειτονιά, εξελίχθηκε σε παιχνίδι μουσικής στο γυμνάσιο και σε ροκ συγκρότημα της εφηβείας.

Η μετεξέλιξη της εφηβικής μπάντας στους «Κοινούς Θνητούς», δεν είναι παρά η συνέχεια του παιχνιδιού μετά τα είκοσι ένα.

Στην ουσία, δεν αποφασίστηκε τίποτα, κι ότι ήταν να μας ενώσει, μας ένωσε απ’ το νήπιο και το δημοτικό ως το σήμερα και είναι το ίδιο πράγμα που ενώνει όλους τους ανθρώπους στα πολλά χρόνια γνωριμίας, μέσα από τα καλά και τα άσχημα, η φιλία.

Δεν βιοπορίζεστε από τη μουσική, ως γνωστόν. Αυτό σας εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων, όσον αφορά το περιεχόμενο των στίχων ή το «πενάκι» γράφει, ανεξάρτητα από τις συνθήκες;

Εάν μια μπάντα βιοπορίζεται από την μουσική της και μόνο, ανήκοντας σε μια δισκογραφική εταιρεία και έχοντας μάνατζερ που την καθοδηγεί, είναι πολύ φυσικό, στο οικονομικό σύστημα που βρισκόμαστε, να κάνει αυτό που θα επιφέρει το μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος και όχι να αφεθεί ελεύθερη και να αφήνει την αλήθεια της να κυκλοφορεί γυμνή.

Είναι μεγάλη τύχη να έχεις τα μέσα να κάνεις μουσική και να την προωθείς χωρίς μεσάζοντες και αφεντικά πάνω απ’το κεφάλι σου, που κοιτούν το συγκρότημα σου σαν μπίζνα.

Έτσι κι εμείς, μπορούμε να λέμε και λέμε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε και νιώθουμε για τον κόσμο, όπως ακριβώς κι όταν μιλάμε μεταξύ μας, πίσω απ’ το μικρόφωνο και κάτω απ’ τη σκηνή.

Γιατί επιλέξατε να κάνετε πολιτικό- κοινωνικό τραγούδι την εποχή της απολιτικοποίησης και της εξύμνησης των υλικών αγαθών και του ακραίου ατομικισμού;

Το τραγούδι γενικά καθρεφτίζει την κοινωνία, άρα μπορεί να χαρακτηριστεί κοινωνικό κι ας είναι τραπ ή σκυλάδικο.

Και κάθε τραγούδι έχει και την πολιτική του ταυτότητα, κι ας μην χρησιμοποιεί πολιτική φρασεολογία.

Η εξύμνηση της υπέρμετρης ιδιοκτησίας πλούτου και υλικών αγαθών και ο ατομικισμός, δεν είναι η τάση της εποχής αλλά η πίστη στον καπιταλισμό.

Εμείς ζώντας στον καπιταλισμό, επιλέγουμε να μην πιστεύουμε σ’ αυτόν και με τα τραγούδια μας να πείσουμε τους συνανθρώπους μας, πως δεν είναι ανθρώπινο να πιστεύουν ούτε εκείνοι.

Ραπάρετε για να απευθύνεστε πιο άμεσα στον δέκτη ή για να καταγγέλλετε με μεγαλύτερη ακρίβεια τα κακώς κείμενα του καιρού μας;

Ραπάρουμε γιατί μας άρεσε το πάντρεμα του χιπ χοπ με τη μουσική που παίζαμε από μικροί, αλλά και γιατί μέσα από αυτόν τον ρυθμό, σου δίνεται η ευχέρεια λόγου να καταγράψεις την σημερινή πραγματικότητα.

Έρωτας, διασκέδαση, παρέα· αλλά και αδικία, πόλεμος και κοινωνικοί αγώνες. Τα τραγούδια σας αγγίζουν όλο το φάσμα της ζωής των απλών ανθρώπων. Πώς καταλήγετε κάθε φορά στη κατεύθυνση που θα έχει ένα νέο κομμάτι;

Τα κομμάτια γράφονται από μόνα τους, εμείς τα καταγράφουμε. Τα τραγούδια τα γράφει η κοινωνία όταν έξω γίνεται χαμός, όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται, μισούνται, σκοτώνονται και διεκδικούν. Εμείς κρατάμε μια φωτογραφική μηχανή και ο καθένας με τους δικούς του φακούς και τα ανάλογα φίλτρα, απαθανατίζουμε τις στιγμές και τις δίνουμε ξανά στην κοινωνία απ’ όπου και τις πήραμε.

Στο νέο σας τραγούδι με τον Μυστακίδη, αρνείστε να «κάνετε τσιμουδιά, όσο πέφτουνε κορμιά». Δήλωση προθέσεων, αν μη τι άλλο. Ωστόσο, μετά το “μπαν” του Youtube και τις ενοχλήσεις του Instagram, δεν σκεφτήκατε να… «στρογγυλέψετε» τον στίχο σας;

Στην προσπάθεια του να «στρογγυλέψεις» τον στίχο σου, δεν είναι πλέον στίχος σου. Έγινε στίχος εκείνου που σε έβαλε να στρογγυλέψεις τον στίχο σου.

Κι όσο πιο πολύ φωνάζει το YouTube κι ενοχλείται το Instagram, τόσο πιο πολύ σημαίνει πως τα τραγούδια είναι δικά μας!

 

Ακρόαση, Αποψε, Είμαι απ’ τα παιδιά: Έμμεσες ή άμεσες αναφορές στη θρησκεία και τον ρόλο που αυτή διαδραματίζει στη συνείδηση των ανθρώπων. Πώς και γιατί επιλέξατε να πάρετε θέση σε ένα θέμα τόσο αμφιλεγόμενο, όσο η θρησκευτική πίστη;

Οι θρησκείες έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στην ανθρωπότητα και τα κατάλοιπα τους βρίσκονται σχεδόν μέσα σε όλους μας, πιστούς και άπιστους.

Είναι αδύνατο, ένα θέμα τόσο ισχυρό και επιδραστικό στην κοινωνία, να μην συζητείται και να μην αναφέρεται και στα τραγούδια.

Ο φόβος προς στο θάνατο γέννησε την πίστη προς στο Θεό.

Κι όταν ο άνθρωπος πιστεύει στο Θεό πολλές φορές, χάνει την πίστη του στον άνθρωπο.

Στα τραγούδια μας, μιλώντας αρνητικά για τις θρησκείες, «ξορκίζουμε» το φόβο του θανάτου και εκφράζουμε την πίστη μας στο λαό και στην δύναμη του απέναντι στους «δυνατούς».

Αν σας ζητούσα μια λίστα με τα πέντε τραγούδια που διαμόρφωσαν το ύφος του στίχου και της μουσικής σας, ποια θα επιλέγατε;

Είναι αδύνατο να επιλέξουμε πέντε, γιατί οι καλλιτέχνες και τα τραγούδια τους που μας έχουν επηρεάσει είναι πάρα πολλοί.

Οι πιο βασικοί από το ελληνικό ροκ, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νικόλας Άσιμος, οι Τρύπες, τα Μωρά στη Φωτιά και τα Διάφανα Κρίνα. Στην ξένη ροκ σκηνή, οι Doors, οι Pink Floyd, οι Black Sabbath και ο Rory Gallagher. Από το Ελληνικό Χιπ Χοπ, οι Active Member, FFC, Razastarr και TXC, κι από ξένο, NWA, RUN DMC, Cypress Hill, Public Enemy