«Παράσιτα»: Ένας χρόνος που φτώχεια και ανισότητες σάρωσαν τα Όσκαρ

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη μέρα που τα «Παράσιτα» (Parasite) σάρωσαν τα Όσκαρ. Και μπορεί τα βραβεία και δη τα Όσκαρ να μην ορίζουν την αξία μιας ταινίας, στη περίπτωση του Parasite όμως η καλύτερη ταινία των τελευταίων ετών έλαβε αυτό που της άξιζε.

Στο Parasite βλέπουμε δυο κόσμους οι οποίοι έχουν εκ διαμέτρου διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά η ύπαρξη του ενός είναι η προϋπόθεση της ύπαρξης του άλλου.

Στο ένα άκρο βρίσκεται η ενδεής οικογένεια, εκπρόσωποι του σύγχρονου προλεταριάτου, των οποίων οι συνθήκες ζωής δεν καλυτερεύουν παρά την εργατικότητα τους. Ζουν σε τρώγλες που διαφημίζουν τη φτώχεια τους και επιβεβαιώνουν το χαμηλό κοινωνικό status τους.

Από την άλλη πλευρά, η πλούσια οικογένεια, η λαμπερή εικόνα της ελίτ, με αδιαμφισβήτητη οικονομική επιφάνεια που διατρανώνει ακατάπαυστα τη λάμψη της ανώτερης κοινωνικής τους τάξης. Αποτραβηγμένοι στις ανέσεις του σπιτιού τους προτιμούν να κοιτάζουν το γύρω κόσμο με αφέλεια. Δείχνουν συμπάθεια ακόμα και για τους φτωχούς, όντας ευνοημένοι οι ίδιοι θεωρούν πως οι μη έχοντες αξίζουν ελεημοσύνη.

Κάποια στιγμή, τα δυο άκρα θα ενωθούν με τρόπο παράδοξο αλλά συμβολικό. Τα μέλη της φτωχής οικογένειας θα προσπαθήσουν να παρεισφρήσουν στη πλούσια οικογένεια. Παραποιώντας τη ταυτότητά τους αρχίζουν να αποκτούν την εύνοια τους. Αρχίζουν να ζουν εκμεταλλευόμενοι την αγνοία τους και στη πορεία διαρρηγνύουν τα στερεότυπα που δικαιολογούν τις ταξικές τους διαφορές. Αυτοί που θεωρούνται παράσιτα είναι πιο έξυπνοι, πιο ορεξάτοι για τη ζωή.

Ποιοι είναι άραγε τα πραγματικά παράσιτα;

Σταδιακά ολόκληρη η οικογένεια θα βρεθεί στο δικό τους κόσμο στο οποίο όμως μπορούν να δηλώνουν παρών όταν αυτοί απουσιάζουν. Στη πορεία ανακαλύπτουν πως δεν είναι οι μόνοι. Στο πυρήνα της ιστορίας βρίσκονται μάλλον οι δυο ψυχές που ζουν στο υπόγειο του σπιτιού. Σκιές μιας λάμψης που αφορά μόνο λίγους και εκλεκτούς.

Στο κόσμο του Parasite ο πλούτος υπάρχει και συνεπακόλουθα τα υλικά αγαθά που κάνουν τη ζωή άνετη αλλά μόνο για μια ευάριθμη ομάδα. Οι υπόλοιποι, αν και χάρη στο δικό τους μόχθο δημιουργείται ο πλούτος, είναι καταδικασμένοι να παρακολουθούν εκ του μακρόθεν με την ελπίδα πως ίσως κάποτε θα έρθει η στιγμή τους. Δεν είναι ένας κόσμος δίκαιος, είναι ο αληθινός που θρέφει κραυγαλέες ανισότητες.

Στο σημείο μηδέν οι αποσυνάγωγοι της ιστορίας στρέφονται ενάντια στα πραγματικά παράσιτα. Η απάτη τους αποκαλύπτεται, αλλά η ιστορία δεν σταματά να κινείται στους προηγούμενους ρυθμούς της.

Στο υπόγειο η ζωή συνεχίζεται όπως και στην επιφάνεια. Τα όνειρα για πλουτισμό ως λύτρωση για τα δεινά της φτώχειας επικυρώνουν την αδιάλειπτη συνέχεια της.