Το έργο αφορά στην πατριαρχία και την ενδοοικογενειακή βία, θέματα που όχι απλά είναι επίκαιρα, αλλά τα συζητάμε πια ανοιχτά στις παρέες μας, οι γυναικοκτονίες και η ενδοοικογενειακή βία έγιναν καθημερινότητα, είναι πια στην πόρτα μας…
«Ναι, το βλέπουμε καθημερινά. Όταν διάβασα το έργο πριν από ενάμιση χρόνο, έβλεπα όλο αυτό για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά όχι για την πατριαρχία. Παρόλο που είναι μαύρη κωμωδία στην αρχή, καταλήγει πολύ σκληρά. Και άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα το δεχθεί ο κόσμος. Και σιγά σιγά διαβάζοντας όσα γίνονται στην επικαιρότητα, συνειδητοποίησα ότι αυτά που συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, ξεπερνούν όσα βλέπουμε στην παράσταση. Οπότε μπήκα περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο, ενός άντρα ο οποίος έχοντας πάρει κάποιες καταβολές από τους δικούς του, όπως ότι και καλά ο άντρας είναι το δυνατό φύλλο, καταλήγει να σηκώνει το χέρι και να βαράει. Αυτό με οδήγησε στο να αλλάξω το τέλος του έργου, όπου κανονικά η πρωταγωνίστρια, η μικρή κοπέλα, αρπάζει το πιστόλι, σκοτώνει τον αδερφό της, τραυματίζει τον πατέρα της και σημαδεύει τον άνθρωπο από τον οποίο περιμένει παιδί, τον οποίο υποδύομαι εγώ. Στην παράσταση μας με… σκοτώνω και αφήνω την μικρή να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει».
Είχες ανάγκη προφανώς αυτό το «ουφ», την λύτρωση της ηρωίδας, επηρεασμένος από όλα αυτά τα περιστατικά βίας και τις γυναικοκτονίες που ακούμε;
«Ναι. Υπάρχει και μια ακόμη γυναίκα στο έργο, η οποία φτιάχνει όλη την ίντριγκα, μια «παλιά» γυναίκα, ξέρεις από αυτές που δεν μιλάνε και κρύβουν όσα συμβαίνουν, αυτήν την αφήνω ζωντανή να ζήσει με τους εφιάλτες της».
Οπότε, βάζεις και λίγη αρχαία τραγωγία. Μετά την ύβρη ακολουθεί η τιμωρία.
«Ακριβώς. Άλλαξα το έργο και νομίζω για καλό του. Δεν μπορούσα να ανεχτώ και τον δικό μου χαρακτήρα, δηλαδή τον killer Joe. Το ίδιο το έργο με οδήγησε στο να πάρω αποφάσεις».
Σκηνοθετείς δηλαδή τον εαυτό σου σε έναν ρόλο που σε εξοργίζει;
«Είναι πληρωμένος δολοφόνος, μπάτσος, αμερικάνος του Νότου-σίγουρα ρατσιστής-εξαρχής ένας άνθρωπος με τον οποίο δε θα είχα ποτέ σχέση. Αυτός ο πληρωμένος δολοφόνος μπαίνει μέσα στο τρέιλερ όπου μένει η οικογένεια, αλλά βλέπεις ότι κι αυτοί τα ίδια σκατά είναι. Αποφασίζει γιος και μπαμπάς να σκοτώσουν τη μαμά για να πάρουν τα λεφτά της ασφάλειας. Ο δικός μου χαρακτήρας ερωτεύεται την μικρή, μπαίνει στον κόσμο αυτό όντας ο χειρότερος χαρακτήρας και κάτι αλλάζει μέσα του, αλλά όσα συμβαίνουν γύρω του τον κάνουν τελικά να συνεχίζει να είναι κάθαρμα».
Έχω την αίσθηση ότι εάν ανέβαζες αυτή την παράσταση πριν από πέντε χρόνια…
«Θα ήταν postmodern. Ένα mainstream πράγμα που θα έμενε περισσότερο στο κωμικό του στοιχείο γιατί έχει πινελιές πολύ ωραίου μαύρου χιούμορ, αλλά ίσως δε θα ήταν όπως είναι αυτή τη στιγμή».
Βλέπουμε σήμερα ότι όσο και να αρνούνται την αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία», έχει ανοίξει δημόσια η κουβέντα. Πρόσφατα η Lacta, μια εταιρεία που διαφημίζει τον έρωτα και την αγάπη, έκανε ένα εξαιρετικό βίντεο για τις γυναικοκτονίες, μιλώντας αυτή τη φορά για το τι δεν είναι αγάπη, τι δεν είναι έρωτας.
«Το σκηνοθέτησε ο καλός μου φίλος Αργύρης Παπαδημητρόπουλος. Πρέπει όμως, να αλλάξουν και κάποια πράγματα στη νομοθεσία. Είδαμε και τον Μπαλάσκα πριν λίγο καιρό να δίνει οδηγίες…».
Ο Μπαλάσκας έδωσε οδηγίες για το επιχείρημα τύπου «τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα και το έχω μετανοιώσει». Πάντως εδώ που τα λέμε έχουμε μεγαλώσει με το τραγούδι του Διονυσίου «με σκότωσε γιατί την αγαπούσα», έχουμε μεγαλώσει με τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, όπου είχαμε γυναικοκτονία σε δημόσια θέα.
«Οι ταινίες και τα έργα τέχνης βέβαια είναι και για να βλέπεις τι δεν πρέπει να κάνεις ή να αντιλαμβάνεσαι πιο γρήγορα από πού πρέπει να φύγεις και πώς πρέπει να ρυθμίζεις τη ζωή σου. Σίγουρα όλα αυτά τα εγκλήματα δεν γίνονται από μια στιγμή στην άλλη, υπάρχει διαδικασία ξύλου, πράγματα που λέγονται, φίλοι οι οποίοι ξέρουν και δεν μιλάνε. Και έρχεται η στιγμή που δεν την γλιτώνεις. Είναι προφανώς θέμα παιδείας αλλά νομίζω ότι και η πολιτεία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να νομοθετήσει πιο σοβαρά όλα αυτά τα θέματα. Το θέατρο, ύστερα από όλα αυτά που έγιναν, με Λιγνάδηδες, Φιλιππιδήδες κτλ, έχει βάλει και αυτό το λιθαράκι του στο να ξεκινήσει μια κουβέντα για αυτά τα θέματα. Μπορεί και να μην ξεκινούσε ποτέ…»
Άκουγα τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη τις προάλλες όταν παρουσίασε το σχέδιο δράσης για την ισότητα των φύλλων, δεν ανέφερε τη λέξη «γυναικοκτονία», αλλά και ο uπουργός Εσωτερικών, Μ. Βορίδης στη Βουλή μίλησε για τα στερεότυπα των σχέσεων που οδηγούν σε ανθρωποκτονίες. Όταν οι ίδιοι οι φορείς της πολιτικής εξουσίας δεν χρησιμοποιούν τον όρο, τι να περιμένουμε να αλλάξει…
«Ε, ναι, και μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι είναι πολιτικοί, δικηγόροι, που έχουν παιδεία. Δεν χρησιμοποιούν τους όρους όπως πρέπει γιατί δεν τους βολεύει. Άκουγα τον πρωί τον Ζαραλίκο που έλεγε ότι δεν βγήκε κανένας από τη ΝΔ να πει κάτι για αυτό που έγινε στο θέατρο πριν από λίγες ημέρες».
Εδώ δεν βγήκε η καθ ύλην αρμόδια, η υπουργός Πολιτισμού με μια δήλωση οτι είναι κατά της λογοκρισίας στην τέχνη και τους χώρους πολιτισμού.
«Καλά, η υπουργός Πολιτισμού είναι χαμένη εδώ και χρόνια. Ίσως έχουμε υπουργό Πολιτισμού για να γίνει το μετρό της Θεσσαλονίκης, να φύγουν τα αρχαία από εκεί που είναι».
Και να σκεφτεί κανείς ότι έχουμε υποτίθεται και Υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού.
«Επειδή γνωρίζω τον Γιατρομανωλάκη προσωπικά μου έκανε εξαρχής, περίεργο αυτό το σχήμα με Μενδώνη Υπουργό και Γιατρομανωλάκη Υφυπουργό. Από τη μία, το συντηρητικό κομμάτι και από την άλλη ένας άνθρωπος σύγχρονος, ο οποίος έχει δηλώσει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Αντί να είναι αυτός Υπουργός, έβαλαν την Μενδώνη».
Αναρωτιέται κανείς εάν με τον διορισμό του ήθελε η κυβέρνηση να αποδείξει ότι είναι προοδευτική.
«Μα νομίζω έτσι παίρνει τις αποφάσεις για όλα, όπως και για τον covid. Αυτή τη στιγμή έχουμε Υπουργό υγείας έναν ακροδεξιό ο οποίος έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση γιατί υπάρχει όλο αυτό το ζήτημα με τους αντιεμβολιαστές και δε θέλουν να χάσουν ψήφους».
Μας είπαν, εν μέσω πανδημίας, ότι τα λεφτά σε ΜΕΘ θα ήταν πεταμένα λεφτά.
«Εδώ βγήκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός και είπε ότι είναι το ίδιο να είσαι σε ΜΕΘ έξω από τη ΜΕΘ στο διάδρομο, με το να είσαι μέσα στη ΜΕΘ. Ξέρουμε πολύ καλά ότι για να είσαι μέσα στη ΜΕΘ χρειάζονται γιατροί πραγματικά εξειδικευμένοι. Ποιός μπορεί στυς διαδρόμους να φροντίσει με τον ίδιο τρόπο τους ασθενείς. Δυστυχώς πολλά πράγματα έχουν γίνει για το θεαθήναι».
Βλέπαμε με τρόμο στο πρώτο λοκντάουν, όπου κλειδαμπαρωθήκαμε στα σπίτια μας, τις σκηνές από το Μπέργκαμο, και τελικά γίναμε κι εμείς Μπέργκαμο. Υπάρχουν καταγγελίες ότι γίνεται επιλογή ασθενών, ότι κρατάνει ΜΕΘ κλειστές για VIP ασθενείς.
«Άμα το πάρεις απο την αρχή, υπάρχουν πολλά σκάνδαλα, πράγματα που δεν έγιναν όπως έπρεπε και άλλα που δείχνουν ότι σε κοροΐδεύουν μέσα στα μούτρα σου. Να μην μιλήσω για τον Μεγάλο Περίπατο, να μην μιλήσω για όλο αυτό του να εμβολιαστούμε ή να μην εμβολιαστούμε. Ο κόσμος πια είναι μπερδεμένος. Δεν υπάρχει μια κοινή πολιτική, στάση και θέση, η οποία να σε κάνει να εμπιστευτείς σαν πολίτης το τι είναι καλό να κάνουμε σαν κοινωνία. Προφανώς ειναι μπερδεμένοι και οι ίδιοι, αλλά στην τελική δεν θα έπρεπε αφού βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, θα έπρεπε να παίρνουν αποφάσεις, κι όχι τη νύχτα άσπρο και τη μέρα μαύρο».
Μπορεί να πείσει μια κυβέρνηση τους αντιεμβολιαστές αλλά και όσους φοβούνται να εμβολιαστούν όταν έχει κόψει από τον φετινό προυπολογισμό του υπουργείου Υγείας εκατομμύρια ευρώ;
«Όχι. Είναι αντιφατικό μήνυμα. Αλλά δεν είναι το μόνο. Δεν είναι αντιφατικό μήνυμα τα εκατομμύρια που έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης αντί να φτιάξουν ένα νοσοκομείο που να δέχεται μόνο ασθενείς covid; Η Κίνα έστησε προκάτ νοοκομείο σε χρόνο dt. Ας έφτιαχναν κι εδώ και μετά να το αξιοποιούσαν κάπως».
Η απάντηση ήταν ότι μετά την πανδημία θα μας μείνουν οι ΜΕΘ και οι γιατροί…
«Μα αυτή είναι η απάντηση για όλα. Κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες και αντί να αξιοποιούμε τα κτίρια με τον καλύτερο τρόπο, τα έχουμε παρατημένα στη μοίρα τους. Έχει τεράστια ευθύνη η πολιτεία».
Κατά τα άλλα, γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.
«Είναι μια ιστορική στιγμή, να την γιορτάσεις αλλά όχι με τέτοιο εκκωφαντικό τρόπο όταν βλέπεις να πεθαίνουν άνθρωποι γύρω σου».
Διαβάζοντας για την παράσταση σας που εκτυλίσσεται στην Αμερική του Νότου, όπου πρωταγωνιστούν άνθρωποι φτωχοί, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, μου ήρθε στο μυαλό η ταινία «Η Χώρα των νομάδων» της ΚΛόι Ζάο που πήρε Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας πέρυσι, που δείχνει πόσο η κρίση χτύπησε την ενδοχώρα της Αμερικής και άνθρωποι οι οποίοι είχαν ένα σπίτι καταλήγουν να ζούνε σε τροχόσπιτα.
«Μα όλο αυτό που στην Αμερική λέγεται trailer trash ξεκίνησε για αυτόν τον λόγο. Επειδή εκεί στοιχίζει πολύ να αγοράσει ένα σπίτι σε μια πόλη, ο Αμερικανός, προκειμένου να έχει δική του γη, αγοράζει ένα οικοπεδάκι ή ένα τέτοιο τρέιλερ για να έχει το δικό του σπίτι. Αλλά μέσα εκεί γίνοναι διάφορα γιατί, κακά τα ψέμματα, η φτώχεια φέρνει βία, ανωμαλία, ακραίες καταστάσεις. Και έτσι ξεκινάει το «Killer Joe». Βλέπουμε μια φτωχή οικογένεια με τον μπαμπά, τον γιο, την κόρη, την μητριά. Ένα βράδυ έρχεται ο γιος που είναι ντίλερ και χρωστάει σε μεγαλοντίλερ και ρίχνει την ιδέα να σκοτώσουμε τη μαμά γιατί θα έχει ασφάλεια 50.000 δολάρια. Σπάσιμο των ηθικών φταγμών. Η ανάγκη είναι τεράστιο πράγμα όπως λέει και ο Προμηθέας. Όταν η ανάγκη φτάνει στο κόκκαλο σου, μπορεί να σε κάνει τον πιο ακραίο και βίαιο άνθρωπο».
Θυμάμαι άκουγα παλιά αυτή την κλισέ φράση «σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας», αλλά τελικά σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας;
«Πολύ μυστήριο κόσμο. Σκέφτομαι για παράδειγμα πόσο μπορεί να έχει επηρεάσει τον 7χρονο γιο μου, και άλλα παιδιά, το γεγονός ότι πέρυσι παρακολούθησαν όλη την πρώτη δημοτικού μέσω zoom. Ίσως όλη αυτή η περιπέτεια και ο εγκλεισμός σε κάποιες οικογένειες να λειτούργησε θετικά, δηλαδή τα παιδιά να κέρδισαν τον χρόνο των γονιών τους, την αγάπη και την θαλπωρή».
Εσύ είχες χρόνο φαντάζομαι επειδή έκλεισαν τα θεάτρα.
«Ναι, είχα πολύ χρόνο με τα παιδιά μου. Και το εκμεταλλεύτηκα όσο περισσότερο μπορούσα. Αυτή τη στιγμή μου κακοφαίνεται που πηγαίνω κάθε βράδυ στο θέατρο και δεν κοιμίζω τα παιδιά. Προσπάθησα να έχω ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Όταν σταματούσαν τα μαθήματα τα έπαιρνα και βγαίναμε βόλτα, με ποδήλατα και πατίνια, κάναμε περπάτημα στου Φιλοπάππου, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο. Το είχα ανάγκη και εγώ. Δεν είναι τυχαίο που έγινα χειμερινός κολυμβητής εν μέσω καραντίνας. Με την πίεση που ένοιωθα ένα πρωί Σαββάτου πήρα το αυτοκίνητο, με βροχή κιόλας, κατέβηκα στη θάλασσα και έκανα την πρώτη μου βουτιά. Αλλά δεν μπορεί όλος ο κόσμος να το κάνει αυτό γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωί και πηγαίνουν σε μια δουλειά που δεν γουστάρουν. Μια τέτοια κατάσταση, και το να μην έχεις καταφέρει να κάνεις αυτό που θέλεις, ή να βρεις τι θέλεις να κάνεις, διαμορφώνει χαρακτήρες, προσωπικότητες, διαμορφώνει την κοινωνία και γεννά βία. Και σε αυτό ακόμα θα έπρεπε να βοηθάει η πολιτεία με μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία. Άλλα πράγματα ξεκινάνε απ την οικογένεια που σου ορίζει τι πρέπει να γίνεις. Δεν είναι μόνο οικοδόμοι ή σερβιτόροι που δεν θέλουν να κάνουν τη δουλειά που αναγκάζονται, υπάρχουν πολλοί γιατροί, δικηγόροι, κ.α. που δεν αγαπάνε το επάγγελμα τους».
«Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, σίδερα μπετού, και η μητέρα μου δούλευε στο κλωστουφαντουργείο στον Περισσό στα Πευκάκια. Κι εγώ έχω ένσημα απ το 1988 σε ηλικία 14 ετών, όπου παράλληλα με το σχολείο, ξυπνούσα το πρωί στις 5.30 και πήγαινα με τον πατέρα μου στην οικοδομή. Έβγαζα μεροκάματο 7.500 χιλιάδες δραχμές όταν το ποτό, θυμάμαι ένα Southern Comfort για παράδειγμα, είχε 150 δραχμές».
Έβγαζες το ποτό σου μόνος σου…
«Έβγαζα το ποτό μου, αργότερα και τα τσιγάρα μου, κερνούσα και τους φίλους μου και όταν ήθελα να πάρω ας πούμε ένα παντελόνι, το έπαιρνα. Ανεξαρτοποιήθηκα από πολύ νωρίς μέσα από τη δουλειά. Δεν είναι ότι μου άρεσε, είχε πολύ κούραση».
Είναι όμως, «προίκα» και εμπειρία φοβερή, σε διαμόρφωσε…
«Φυσικά. Κανείς δεν μπορεί να πει για εμένα ότι είμαι άνθρωπος που δεν δουλεύει. Ό, τι έχω κάνει το έχω καταφέρει μέσα από την πολύ δουλειά μου. Δεν βαριέμαι να δουλεύω. Μπορεί να γκρινιάξω ότι είμαι κουρασμένος αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην οποιαδήποτε δουλειά, από διαφημιστικό, σπικάζ, ένα βίντεο, και να μην το κάνω σαν να παίζω τον Προμηθέα Δεσμώτη ή να παίζω σε οσκαρική ταινία».
«ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΥΛΑΚΗ Η ΓΙΑΓΙΟΥΛΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ ΚΑΣΤΑΝΑ ΕΝΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΓΟΠΟΤΙ»
Φαντάζομαι λοιπόν ότι έναν άνθρωπο αυτοδημιούργητο, που βγήκε στο μεροκάματο τόσο νωρίς, δεν του αρέσει το ότι την χώρα μας και την πολιτική της διαδρομή την έχουν καθορίσει τα πολιτικά τζάκια, ανθρώπων έχουν κληρονομικό δικαίωμα στην πολιτική, ανθρώπων που δεν έχουν κολλήσει ένα ένσημο στη ζωή τους.
«Ε βέβαια με ενοχλεί πάρα πολύ. Όπως με ενοχλεί και η βουλευτική ασυλία. Δεν την καταλαβαίνω. Ο κόσμος τους είναι φτιαγμένος για αυτούς. Μπορεί να μπει στη φυλακή ένας άνθρωπος επειδή χρωστάει 5.000 ή μια γιαγούλα που πουλάει κάστανα σε μια γωνία και δεν κόβει απόδειξη, ενώ από πάνω γίνεται φαγοπότι».
Είδαμε πριν λίγα χρόνια και την περίπτωση της πολύτεκνης γυναίκας που εργαζόταν ως καθαρίστρια και επειδή είχε καταθέσει πλαστό απολυτήριο σχολείου, πήγε φυλακή.
«Πόσοι πολιτικοί μας διοικούν και με τι πτυχία; Άλλες φορές ψεύτικα πτυχία, άλλες φορές με αντικείμενο που δεν έχει σχέση με το υπουργιλίκι που αναλαμβάνουν. Αυτή είναι η Ελλάδα. Είμαστε λίγο πολύ όλοι απογοητευμένοι: αριστεροί, δεξιοί. Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και βοηθάει τους μετανάστες, φτιάχνει τις δομές, κτλ, αλλά δεν απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας. Το οποίο ξεκινάει απ΄ την παιδεία, απ τον Άρειο Πάγο, απ το πώς εφαρμόζονται οι νόμοι. Μια κυβέρνηση πρέπει να ρίχνει λεφτά στην παιδεία. Όλα πάνε να γίνουν ιδιωτικά τώρα. Και δεν είναι καλύτερα. Η κόρη μου πάει σε δημόσιο μουσικό σχολείο και είναι υπέροχο. Έχουν μείνει μερικά καλλιτεχνικά σχολεία στην Ελλάδα. Τώρα τι γίνεται; Προσπαθούν ακόμα και πράγματα σωστά να τα πάρουν και πίσω».
Να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Πιστεύεις ότι ο χώρος οσυ στιγματίστηκε από όλα αυτά τα σκάνδαλα με Λιγνάδη, Φιλιππίδη, κτλ;
«Δεν νομίζω. Θεωρώ ότι ένας νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι αυτό έγινε στο θέατρο γιατί τραβάει πάνω του τα φώτα. Είμαι σίγουρος ότι και στο δικό σου επάγγελμα, τη δημοσιογραφία, ή σε μια τράπεζα, ή σε ένα εργοστάσιο ή στο μόντελινγκ, σε όλες τις δουλειές, συμβαίνουν αυτά. Απλά εκεί δεν έχεις ένα Φιλιππίδη για να τον βγάλεις στο κανάλι και σε μία εφημερίδα ή έναν Λιγνάδη που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα στο θέατρο που κατηγορούνται, αλλά δεν είναι γνωστά και το θέμα δεν βγαίνει στη δημοσιότητα γιατί δεν πουλάνε. Κάτι έγινε πάντως. Όσο σκληρό κι αν είναι για τον χώρο μας, το θέατρο έκανε αυτό που έπρεπε, άνοιξε δρόμο».
Πες μου λίγο για την εμπειρία σου στις φυλακές όταν κάνατε με τον Αντώνη Κόκκινο μια μικρού μήκους εκεί.
«Ήταν συγκλονιστικό. Ήμουν μέσα τρεις μέρες, με πάθος και αγάπη για αυτό που έκανα. Γνώρισα τους ανθρώπους εκεί, τους φυλακισμένους, που πραγματικά γούσταραν το ότι ήρθαν σε επαφή με το πώς γυρίζεται μια ταινία και βοηθούσαν, κρατούσαν το μπουμ, έκαναν ήχο, λέγανε για τα πλάνα. Πρέπει να γίνονται τέτοια πράγματα στις φυλακές. Είδα σε κάποιους πόσο καλό τους έκανε».
Γενικά μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου;
«Καταρχάς προσπαθώ να καταλάβω τον άλλον, όσο διαφορετικός και να είναι. Πιστεύω στην διαφορετικότητα. Αν μη τι άλλο δε θέλω να είμαστε όλο ίδιοι. Έχω αυτό που λέμε ενσυναίσθηση και είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να περάσω στα παιδιά μου».
Καθώς φτάνουμε στο τέλος, θέλω να σε ρωτήσω και κάτι κλισέ. Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου;
«Όλο αυτό ήταν πολύ δημιουργικό αλλά δύσκολο γιατί έριξα το βάρος στη σκηνοθεσία και άφησα λίγο αυτό που έκανα τόσα χρόνια σαν ηθοποιός, δηλαδή την δουλειά του χαρακτήρα μου. Η αλήθεια είναι ότι τώρα, στην τρίτη εβδομάδα αρχίζω περισσότερο και μπαίνω στα παπούτσια του Killer Joe, βασικά στις καουμπόικες μπότες του. Αλλά την επόμενη φορά δε θα σκηνοθετήσω τον εαυτό μου».
Info: Θέατρο Εμπορικό (Σαρρή 11, Ψυρρή)
Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 και Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00. Βρείτε εισιτήρια στο Viva (www.viva.gr/tickets/theater/killer-joe/).
Συντελεστές παράστασης
Μετάφραση: Γιάννης Σακαρίδης, Ντενίς Νικολάου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου
Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά & Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Χορογραφία: Έντι Λάμε
Φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας
Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Νικούλι Κώστας, Σειραδάκης Κωνσταντίνος, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ
