«Αγαπημένε Ντέιβ,
Εδώ είμαι κι εγώ, ανάμεσα στους επίλεκτους του τμήματος Ανώνυμοι Μποουικοί του Λονδίνου. Όλοι οι υπέροχοι τρελοί βρίσκονται εδώ απόψε.
Βρίσκονται στο Mουσείο Βικτώρια και Αλμπερτ Mουσείο του Λονδίνου, έτοιμοι να ψάξουν τα συρτάρια σου για μεμοραμπίλια μιας ζωής. Αυτό ήταν ξέρεις και το αγαπημένο μου παιχνίδι όταν ήμουν παιδί. Κι αγαπημένη μου πανοπλία: η στολή που φανταστικά φορούσα ως Major Tom αστροναύτης.
Πάντα μαζί μου όταν ήμουν 12 χρονών, ένα αταίριαστο παιδί σε μία καθωσπρέπει γειτονιά, κουβαλούσα το LP του Aladdin Sane – 2 ολόκληρα χρόνια πριν μου αγοράσουν πικ απ για να μπορέσω να τον ακούσω.
Η εικόνα του κοκκαλιάρη ροδαλού λευκού κοκκινομάλλη στο εξώφυλλο, με την κλείδα να αναβλύζει υγρό υδράργυρο, για τον ονειροπαρμένο προεφηβικό εαυτό μου ήταν η εικόνα ενός διαπλανητικού μου συγγενή, ενός κολλητού μου επινοημένου ξαδέλφου, ενός συντρόφου της επιλογής μου.
Μου πήρε πολύ καιρό να το ομολογήσω (πρώτα στον εαυτό μου, οπότε πόσο μάλλον σε σένα τον ίδιο) ότι ήταν η εικόνα σου και μετά ο ήχος σου με την οποία εθίστηκα. Αλλά αν δεν μπορώ να στο εξομολογηθώ τώρα, τότε που και πότε;
Ολοι κουβαλήσαμε τις δικές μας ρίζες
την δική μας πορεία
σ’ αυτό το δωμάτιο.
Μερικοί από εμάς – οι αξιοζήλευτοι- ανακάλυψαν νωρίς την Κοινότητα και τα πανηγύρια που έστηνε από τα Λονδρέζικα Bowie Nights σε αντίστοιχα του Σαν Φρανσίσκο, του Οκλαντ και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία του χάρτη.
Για τους υπόλοιπους από εμάς, η σχέση μας με την μουσική σου ήταν μοναχική. Σαν να έστελνε ένα προσωπικό κώδικα μορς από το σύμπαν, σαν τα ψιχουλάκια που ακολουθείς στο δάσος προς την ενηλικίωση.
Δεν εννοώ ότι αν δεν είχες εμφανιστεί στη ζωή μου θα κατέληγα με μοχέρ ζακετάκι και μαργαριταρένιο κολιέ στο Γυμνάσιο, όπως πολλές συμμαθήτριές μου. Ούτε ότι άτομα σαν την Dj Princess Julia και μένα θα χρησιμοποιούσαμε πιο μετρημένα το φούξια ρουζ.
Είμαι όμως σίγουρη ότι έστρωσες το δρόμο για όλους εμάς, τα αλλόκοτα ιδιοσυγκρασιακά παιδιά. Πέρασες το χέρι σου πάνω από τον ώμο μας και μας κράτησες ζεστούς και ασφαλείς κάτω από τη φτερούγα σου – κάτι που συνεχίζεις να κάνεις για 2 αιώνες τώρα, έτσι δεν είναι;
Ήσουν
Είσαι
Ενας από εμάς
Και παρέμεινες το θνητό σύμβολο που μπορούμε να βασιστούμε, ανάμεσα σε όλα τα αθάνατα που μας έχεις χαρίσει.
Ηθελαν να μιλήσει απόψε εδώ ένας φαν του Μπόουι. Θα μπορούσαν να ρίξουν μία πέτρα και να χτυπήσουν 100. Εγώ είμαι η τυχερή που βρίσκομαι πάνω σ’ αυτή τη σκηνή και απευθύνομαι σε παρόμοια με μένα φρικιά, τα οποία θα ανταγωνιζόμουν σε μία παμπ για το πιο σπάνιο τρίβιά σου, για να κερδίσω το μπλουζάκι του Νο1 Μπόουι φαν.
Σκέφτομαι πώς αισθανόμουν κάποτε
Ένα μοναχικό φρικιό που σε ακολουθούσε
Ένα φρικιό σαν κι εσένα
Ένα φρικιό που σου έμοιαζε και λίγο
Και τώρα αναλογίζομαι πόσοι χιλιάδες άνθρωποι θα μαζευτούν σ’ αυτά τα δωμάτια και τους διαδρόμους τους επόμενους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες της έκθεσης. Και θα ακολουθήσουν την πορεία του ταξιδιού σου, μαζεύοντας τα ίδια ψιχουλάκια που θα τους οδηγήσουν στην καρδιά του διαστημόπλοιου σου.
Και πόσο όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο DNA
Και αισθάνομαι… περήφανη
Τι κι αν δεν είσαι εδώ απόψε, είμαστε εμείς. Εσύ μας έφερες κοντά – όλα εμάς τα γερασμένα φρικιά, όλα τα αιώνια αγόρια και κορίτσια, όλους τους μοναχικούς δανδήδες και dudes και dukes. Εσύ μας κράτησες μαζί. Μαζί.
Μαζί
για σένα
Ντέιβ Τζόουνς
Οχι τόσο απόντα, όχι τόσο αόρατε φίλε μας
Κάθε εξωγήινου αγαπημένε ξάδελφε
Σίγουρα δικέ μου
Ζούμε μία όμορφη ζωή
Δική σου για πάντα»
Τίλι
(Διαβάστηκε από την Tilda Swinton στα εγκαίνια της έκθεσης «David Bowie Is» στο Βικτώρια και Αλμπερτ Mουσείο του Λονδίνου).
Από τον Τέλλο Φίλη
