Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του, στο Ρίμινι, την ιδιαίτερη πατρίδα του Φελίνι, εγκαινιάζεται το «Museo Federico Fellini», ένα μουσείο που αποτίει φόρο τιμής στη ζωή και το έργο του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη.
Το μουσείο «απλώνεται» στο Καστέλ Σισμόντο, ένα κάστρο του 15ου αιώνα, στην πιάτσα Μαλατέστα, και το art nouveau «Cinema Fulgor» στο Παλάτσο Βαλόνι, όπου ο Φελίνι παρακολούθησε την πρώτη του ταινία, το «Maciste all’inferno» ( 1926), καθισμένος στην αγκαλιά του πατέρα του.
Στο μουσείο εκτίθενται κοστούμια, σενάρια και ανακατασκευασμένα σκηνικά ταινιών, με τους εικαστικούς επιμελητές να έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά για να αναδείξουν το έργο του και να φέρουν τους επισκέπτες όσο πιο κοντά μπορούν στο Ιταλό σκηνοθέτη.
Η κριτική ματιά στο έργο του και η αμφισβήτηση της καταναλωτικής μανίας
Ο Φελίνι θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς κινηματογραφιστές του 20ού αιώνα, επηρεάζοντας πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα και καθορίζοντας σε σημαντικό βαθμό τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο τις δεκαετίες του 1960 και 1970. «Όταν βρέθηκα στη Ρώμη, στα 17 μου χρόνια, νόμισα ότι απλωνόταν μπροστά μου όλος ο κόσμος, ότι μπορούσα να δημιουργήσω ελεύθερα και να νιώσω ελεύθερα. Δυσκολεύτηκα πολύ γιατί ήταν μια σκοτεινή περίοδος για την Ιταλία και την Ευρώπη. Δυσκολεύτηκα να εκφραστώ, είχαμε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που φίμωνε τα πάντα, ωστόσο ο εσωτερικός κόσμος πολλών ανθρώπων παλλόταν αγόγγυστα μέσα στην καταπίεση», είχε δηλώσει παλαιότερα σε συνέντευξή του.
Κριτικοί κινηματογράφου, τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς, αναγνωρίζουν ότι ο Φελίνι υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς, που κατάφερε να «πιάσει» τα αδιέξοδα της ιταλικής κοινωνίας. Πολλοί, ειδικά στα μέσα της δεκαετίας του 1970, άρχισαν να ασκούν κριτική και να απορρίπτουν σε μεγάλο βαθμό τα παρωδιακά οράματα του Φελίνι για τη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα, υποστηρίζοντας ότι ήταν καρναβαλικά, αντιδραστικά και αισθητικά κατώτερα από τις προηγούμενες ταινίες του.
Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε και στη συνέχεια, δεν ήταν ο Φελίνι που απομακρύνθηκε από τις κινηματογραφικές του αξίες, αλλά η γέννηση μιας καταναλωτικής κουλτούρας εθισμένης στο χυδαίο θέαμα της ανούσιας ψυχαγωγίας. Αν οι μεταγενέστερες ταινίες του Φελίνι έμοιαζαν φτηνές, ήταν επειδή μιμούνταν τη δημοφιλή, «καλωδιακή» τηλεοπτική κουλτούρα της εποχής τους, κάτι το οποίο πολλοί αναγνώρισαν μεταγενέστερα.
Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.
