Ζαραλίκος: «Ξέραμε το καρακιτσαριό της δεξιάς έχει επικρατήσει και στη χώρα»
Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος είναι ένα κωμικός με διαδρομή 25 χρόνων στην ελληνική πραγματικότητα. Θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, προσφάτως και YouTuber, πάντα με το δικό του ιδιαίτερο στυλ, με μεράκι, με αμεσότητα, όλα αυτά που τον κάνουν τόσο οικείο και αγαπητό στο κοινό.
Συναντηθήκαμε την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι στο Θέατρο Καρέζη, λίγο πριν τα σεμινάρια κωμωδίας που παραδίδει, με αφορμή την ξεκαρδιστική παράστασή 200 χρόνια δανεικά, μια συνεργασία του με τον Πιτσιρίκο σε κείμενα εμπνευσμένα σε μεγάλο βαθμό από την Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους του μεγάλου Βασίλη Ραφαηλίδη. Η κουβέντα μας, αν και διήρκησε μόλις 36 λεπτά, ήταν ένας χείμαρρος σάτιρας, γέλιου, πολιτικού σχολιασμού και μεγάλων αποκαλύψεων, μια μίνι “όρθια” παράσταση στα καθιστά. Κρίνω πως αξίζει να σας την μεταφέρω και να την απολαύσετε με όλη την ορμή και την προφορικότητά της, χωρίς διορθώσεις, χωρίς καμιά λογοκρισία.
Πώς φτάσαμε στα 200 χρόνια δανεικά; Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση.
Λέγαμε με τον Πιτσιρίκο ενάμιση χρόνο πριν τον κορονοϊό, όταν θα γίνουν τα 200 χρόνια θα γαμηθούμε στο γέλιο με τα καραγκιοζιλίκια. Ξέραμε όλοι ότι το έχει αναλάβει η Γιάννα, ξέρουμε και το καρακιτσαριό της δεξιάς που έχει επικρατήσει και στη χώρα, λέμε, μαλακά, θα κλάψουμε με αυτά που θα δουν τα ματάκια μας. Επειδή και στους δύο αρέσει ο Ραφαηλίδης, ειδικά αυτό το βιβλίο -εγώ είχα την τύχη να τον έχω κι ένα χρόνο δάσκαλο στο Τέχνης όπου υποτίθεται ότι κάναμε κινηματογράφο, αλλά όλο για αντάρτικο πόλης μιλάγαμε, τον ερέθιζα συνέχεια να μας πει για το Αλγέρι και για τον Αγγελόπουλο – λέμε ωραία, θα κάνουμε την πλάκα μας, να βάλουμε όμως και μερικά ιστορικά στοιχεία που βρήκαμε στο βιβλίο του Βασίλη, να μιλήσουμε για τα καθάρματα. Ήταν να το ανεβάσουμε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, όμως την ψυλλιαστήκαμε τη δουλειά ότι δεν θα παίξουμε πολύ. Άσε που λόγω covid δεν έγιναν και τα καραγκιοζιλίκια με τις εκδηλώσεις. Φαντάσου η φωτογράφηση για την παράσταση είναι ενάμιση χρόνο πριν. Μόνο και μόνο για την αφίσα που μας άρεσε πολύ λέμε, ρε γαμώτο, είναι κρίμα να το κάψουμε. Οπότε το αφήσαμε και κάναμε τον Μεγάλο Περίπατο που ήταν επίκαιρος πέρσι, καλά, δύο παραστάσεις προλάβαμε όλο κι όλο. Και φέτος δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα παίξουμε πολύ. Λέω του Πιτσιρίκου, αν δεν το κάνουμε εμένα θα μου μείνει καημός. Η άλλη επιλογή ήταν να το κάνουμε βιβλίο, αλλά του λέω, στο βιβλίο δε θα γελάσουμε τόσο, ενώ αν το κάνουμε παράσταση και γελάσουμε, μετά το κάνουμε και βιβλίο. Μεταξύ βιβλίου και παράστασης παιχτήκαν δύο τίτλοι: ο ένας “200 χρόνια δανεικά”, που επικράτησε σαν πιο πιασάρικος, ο άλλος, που ήταν λίγο πιο ουσιαστικός “200 χρόνια χωρίς επανάσταση”, αλλά έχει ένα 10% αδικίας για την περίοδο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που έγινε επανάσταση.
Στην αφήγηση του Ραφαηλίδη, πάντως, φτάνετε μέχρι ενός σημείου.
Το φτάνουμε μέχρι και το ʼ50. Για το γεγονός ότι δεν έχουμε φτάσει αργότερα φταίω εγώ, είναι οι ανασφάλειές μου με το καινούργιο κείμενο. Κανονικά το κείμενο θα φτάσει εκεί που πρέπει, όχι στην επόμενη, στη μεθεπόμενη παράσταση.
Εμείς λέγαμε ότι μπορεί να ετοιμάζετε κανένα σίκουελ.
Δεν αποκλείεται, μπορεί να το κάνουμε και αυτό, γιατί είναι πολλά που δεν έχουμε πιάσει. Αλλά ρίξαμε μια πινελιά, συνδέσαμε ας πούμε το ΠΑΣΟΚ με τον Μακρυγιάννη, τίμια κατά τη γνώμη μας.
Γενικά δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια τόσο επιτυχημένη σύζευξη Ραφαηλίδη – Βελόπουλου
(γέλια) Το πράγμα μπορεί να δέσει πολύ απλά: από τη μία έχεις τoν γνώστη, τον μορφωμένο, τον κοινωνικά χρήσιμο, τον εραστή με την ευρεία έννοια και από την άλλη έχεις έναν Ελληναρά απατεώνα, ημιμαθή, κόκορα, δεδομένα αντισεξουαλικό άτομο. Από την ώρα που γεννήθηκε το ελληνικό κράτος αυτοί οι δύο κόσμοι παλεύουν. Δεδομένα κερδίζει ο δεύτερος, δεν έχω καμία αμφιβολία για την ήττα μας 200 χρόνια σερί· από την άλλη, δεν έχουμε σκοπό επειδή χάνουμε να μειώσουμε την αξία που έχουμε ως άνθρωποι απέναντι σε αυτούς, επειδή είναι περισσότεροι και κάνουν πιο πολλή φασαρία. Εννοείται ότι οι Έλληνες δεν είμαστε όλοι καθάρματα, εννοείται ότι όλα μας τα κουσούρια δεν είναι κακά, έχουμε και καλά κουσούρια και ας είναι οξύμωρη η έκφραση, όμως, το λέω όπως το έγραψε ο Πιτσιρίκος, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καριέρα και βγάζουν λεφτά στηριζόμενοι στους αγώνες των προγόνων μας, δεξιοί και αριστεροί που βγάζουν και 5 και 10 χιλιάρικα τον μήνα, οι μεν λέγοντας για τους Έλληνες πατριώτες ήρωες του ’40, οι δε για τον Μπελογιάννη. Για μας στην ίδια βάρκα πατάνε.
Η σάτιρα καταπιάνεται αναγκαστικά με τα καθάρματα και με αυτούς που μπλέχτηκαν με την εξουσία.
Εμείς, ο Πιτσιρίκος και τα τελευταία χρόνια και εγώ που έχω κάνει μεγάλη στροφή να φύγω από εκεί που ήμουν και να πάω σε αυτό που είμαι σήμερα, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να κάνουμε καριέρα σχολιάζοντας τα καθάρματα, όχι τους ήρωες. Οι ήρωες είναι ψηλά, δεν τους αγγίζει κανείς και δεν πρέπει να τους αγγίζει κανείς, όχι να μην τους αποδομεί, αλλά με την έννοια ότι αυτοί έκαναν κάτι, έδωσαν τη ζωή τους και πας εσύ τώρα να βγάλεις πεντοχίλιαρο μηνιάτικο από αυτόν; Δεν ντρέπονται καθόλου; Για να μη λέμε μόνο για τον Βελόπουλο.
Προσωπικά μου άρεσε πολύ λ.χ. που, παρόλο που πρόκειται για τον χώρο που ανήκεις ιδεολογικά, θίγεις την αντιμετώπιση του Μακρυγιάννη από το ΚΚΕ.
Το έχω πει και στον Μπογιόπουλο που είμαστε πολύ φίλοι και μου λέει, έλα ρε μαλάκα, εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος. Μα ρε μάστορα, δεν ψάχνουμε το τέλειο, το τέλειο θα ήταν και βαρετό, απλώς δε χρειάζεται να κρύβουμε τα ελαττώματά κάποιου και να τονίζουμε μόνο τα πλεονεκτήματα. Έτσι τα νέα παιδιά που μαθαίνουν για σπουδαία πρόσωπα δε θα ψυχοπλακώνονται ότι αν δεν έχουν πολλά πλεονεκτήματα είναι άχρηστα κι αν έχουν πολλά μειονεκτήματα είναι καθάρματα. Επίσης, πάει ανάλογα την εποχή, λχ. αρματολοί και κλέφτες. Είναι θετικό να είσαι κλέφτης; Όχι. Αν, όμως, κάνεις επανάσταση είναι απολύτως θετικό, πού θα πας με τους προσκόπους; (γέλια) Έτσι είναι μάνα μου, χωρίς τον Μιαούλη που ήταν πειρατής ποιος θα έχει αλλάξει τα φώτα στον τουρκικό στόλο; Και ο Μακρυγιάννης που είχε τόσα λεφτά, πού τα βρήκε 28 χρονών; Ή η Εκκλησία, που λέει μας κυνήγησαν οι μουσουλμάνοι επειδή είμαστε χριστιανοί. Επειδή ήταν φτωχοί τους κυνηγήσανε, στο Άγιον Όρος που είχαν λεφτά και τους τα έσταζαν δεν πάτησαν ποτέ. Είναι αυτό που λέω δυο-τρεις φορές στην παράσταση, όταν συγκρούονται ιδεολογία και χρήμα, κερδίζει πάντα το χρήμα. Και στο Πολυτεχνείο, ας πούμε, που είναι πιο κοντά σε εμάς, πολλοί άνθρωποι αγωνίστηκαν, δεν έκαναν όλοι τον αγώνα τους καριέρα. Χωρίς να λείπουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Η σάτιρα όμως καταπιάνεται αναγκαστικά με τα καθάρματα και με αυτούς που μπλέχτηκαν με την εξουσία.
Το θέατρο την 28η Οκτωβρίου που ήρθα ήταν φίσκα. Αυτό δεν είναι ένδειξη μόνο επιτυχίας, που μπορεί να είναι και πρόσκαιρη, είναι ένδειξη διάρκειας. Ποια στοιχεία συντηρούν αυτή τη σχέση σου με το κοινό;
Στον χώρο είμαι 25 χρόνια, μαραθώνιος είναι το επάγγελμα. Καταρχάς με ενδιαφέρει κάθε μέρα, όχι κάθε σεζόν. Δεν έχω υψηλούς οικονομικούς στόχους, να βγάλω 50 χιλιάρικα φέτος και να πάω να αράξω, έχω άλλου είδους στόχους κάθε χρόνο. Να έχω καινούργια κείμενα, να είμαι σε καλή φυσική, ψυχική και συναισθηματική κατάσταση. Ένας άνθρωπος σηκώνεται από τον καναπέ του, ετοιμάζεται και έρχεται να με δει. Ξοδεύει τέσσερις ώρες για πάρτη μου – όταν θα φύγει, βέβαια, θα καταλάβει ότι έχει ξοδέψει τέσσερις ώρες για πάρτη του – κι αυτό το εκτιμάω και πάντα μου κάνει ωραία εντύπωση. Επίσης, θέλω να είμαι κοινωνικά χρήσιμος, το μόνο πράγμα που φοβάμαι είναι να μην είμαι πραγματικά χρήσιμος.
Πριν μερικά χρόνια συνάντησα τυχαία τον Κούνδουρο, μέναμε στην ίδια γειτονιά – εγώ μένω ακόμα, εκείνος σε μία γειτονιά που δεν ξέρουμε πώς είναι. Δεν ξέρω αν είναι γειτονιές των αγγέλων και αυτές οι σάχλες που λένε, μακάρι να μην είναι αλήθεια, γιατί θα είναι πολύ βαρετά να είσαι συνέχεια με άφυλα άτομα. Εγώ θέλω να πάω στην κόλαση με τους ΠΑΣΟΚτζήδες, πάτα τώρα το κουμπί να γαμεί και να καίγομαι (πολλά γέλια). Εγώ, λοιπόν, ήμουνα με την βαλίτσα, μόλις γύριζα από τη Θεσσαλονίκη από παράσταση, το παιδί καλλιτέχνης, μας συστήνει ο θυρωρός. Δε με ρώτησε πώς πάει η δουλειά ή αν κάνω εισιτήρια, απλά μου λέει: “Είσαι χρήσιμος στην κοινωνία;” Του λέω, πάρα πολύ. Γιατί, μου λέει, τι κάνεις; Του λέω, κάνω τον κόσμο να γελάει, αλλά δε λέω ανέκδοτα, λέω πράγματα που τους αφορούν και μου λέει, εντάξει (γέλια). Έπαθα πλάκα, συγκλονίστηκα, να δεις πώς ήταν οι άνθρωποι που είχαν περάσει εξορίες και όλα αυτά τα βάσανα. Ποιος κάνει σήμερα ερώτηση αν είσαι χρήσιμος άνθρωπος; Το ζήτημα είναι πόσα βγάζεις, αν έχεις σπίτι, αμάξι, παιδιά, κάτι βλακείες…Δηλαδή αν κάνεις τρία παιδιά είσαι χρήσιμος και αν όχι, δεν είσαι; Υπάρχουν τόσα παιδιά ορφανά, πάλι μπορείς να είσαι χρήσιμος σαν γονιός, πρέπει να βγουν από το σπέρμα μου στη μήτρα σου;
Θέλω πάντως να παρατηρήσω ότι το αστείο σου, σε αντίθεση με πολλούς κωμικούς, δε βασίζεται ποτέ στην προσβολή ή στην ειρωνεία, απέναντι στον θεατή συμπεριφέρεσαι πάντα με ευγένεια, αλλά στο κλείσιμο του ματιού, στη συνενοχή.
Έχω πολλά καθάρματα να προσβάλω συνειδητά, γιατί να προσβάλω τον κόσμο; Τι έχει πει το στόμα μου για μεγαλοεπιχειρηματίες, πρωθυπουργούς, υπουργούς…Συνειδητά τους προσβάλλω, συνειδητά μιλάω ρατσιστικά, σεξιστικά γιατί αυτή είναι η εξουσία και όπως μας γαμάνε έτσι πρέπει να τους γαμάμε και αυτό δε λέγεται διαφορετικά. Άμα κόψουν να μας γαμάνε, θα το κουβεντιάσουμε. Άμα πω κάτι και προσβάλω κάποιον άνθρωπο, γιατί άνθρωπος είμαι, όταν μιλάω δύο ώρες μπορεί να συμβεί και αυτό και ειδικά αν δεν το αντιληφθώ, θα ανοίξει η γη να με καταπιεί, θα νιώσω πάρα πολύ άσχημα.
Και πάλι νομίζω ότι δεν είναι θέμα λέξης, είναι κυρίως θέμα ενέργειας.
Εννοείται, για αυτό λέω συνειδητά. Σε όσα σεμινάρια κάνω αυτό λέω στα παιδιά. Δεν κυνηγάμε τα αστεία, κυνηγάμε καταρχάς την προσοχή των ανθρώπων, να μην είναι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους. Χτύπησε προχτές ένα κινητό στην παράσταση, είδες τι ωραία το λύσαμε; Δε θα σε βουτήξω να σε προσβάλω, αλλά μην την κάνεις τη μαλακία, γιατί εσύ προσβάλλεις τον εαυτό σου. Σπαταλάς δύο ώρες από τη ζωή σου, έδωσες 14 ευρώ, δες την ρε συ, μην είσαι μαλάκας, δε σε συμφέρει, το κινητό το έχεις όλη την ώρα.
Πιστοποιώ πάντως ότι δεν άναψε ούτε μια οθόνη επί δύο ώρες.
Κι εγώ τα βλέπω, αν άναβαν κινητά δε θα κοιμόμουν όλη νύχτα, γιατί πιστεύω ότι κάτι λάθος έκανα και δεν τράβηξα την προσοχή. Δεν βρέθηκε τυχαία ο θεατής εδώ, δεν είμαστε μπαρ, περνάμε απέξω, έπαιζε ένα ωραίο τραγούδι και μπήκαμε.
Δεν έχω υψηλούς οικονομικούς στόχους, να βγάλω 50 χιλιάρικα φέτος και να πάω να αράξω, έχω άλλου είδους στόχους κάθε χρόνο. Να έχω καινούργια κείμενα, να είμαι σε καλή φυσική, ψυχική και συναισθηματική κατάσταση.
Όσον αφορά τη συζήτηση γιατί να προσβάλλεις ένα δημόσιο πρόσωπο γύρω από προσωπικά ζητήματα, δεν τα κάνω εγώ βούκινο, αυτοί κάνουν καριέρα δείχνοντας τα παιδιά τους, τη γυναίκα τους, το σαλόνι τους, εγώ είμαι στο θέαμα 25 χρόνια και κανένας δεν ξέρει αν έχω παιδιά, αν είμαι γκέι, στρέιτ, μουρντάρης ή μονογαμικός.
Εγώ το μόνο που ξέρω για σένα είναι ότι είσαι ΑΕΚ.
Ξέρεις πως μάθανε όλοι πως είμαι ΑΕΚ; Όταν πήγα πριν μερικά χρόνια στην ΕΡΑ σπορ με τρίμηνη σύμβαση με τον Παπαγεωργίου, κάνα μήνα πριν άκουγα κάθε μέρα ΕΡΑ και διαπίστωσα ότι όλοι οι δημοσιογράφοι, ενώ φαίνεται τι ομάδα είναι, το παίζουν δήθεν ανεξάρτητοι και λέω στον Παπαγεωργίου, θα πεις ότι είσαι Παναθηναϊκός και εγώ ΑΕΚ, άμα θέλουμε να κάνουμε τη διαφορά. Και όντως.
Έχεις δεχτεί ποτέ παρεμβάσεις ή απειλές;
Ουυυ. Δεν μου κάνει εντύπωση καν, είναι χρόνια κατάσταση. Τώρα πια δεν έχω τέτοια προβλήματα γιατί δεν έχω πλέον αφεντικό, ποιον θα πάρουν τηλέφωνο; Άμα θέλει κάποιος να με απειλήσει, πρέπει να με πάρει απευθείας. Σε κάθε δουλειά είχα προβλήματα, ακόμα και στο Wipe out, επειδή έπεσε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, ’12-’13 και είχα βάλει στα κείμενα κανα-δυο σκετσάκια που κάναμε με τον Μενούνο με δύο άστεγους να ζεσταίνονται με βαρέλια, με σχόλια πολύ light. Στη δεύτερη σεζόν μου ζητάγανε να του στέλνω τα κείμενα μία μέρα πριν. Στο Mega, που είχαμε κάνει το “Δύο στα όρθια” μου κάναν τα ούμπαλα zeppelin με τη Βάσω Παπανδρέου που έπαιρνε τηλέφωνο και γκρίνιαζε και με τους μπάτσους που γκρίνιαζαν για τον χαρακτήρα του Φρούλη, ενός γκέι Ζητά με λεοπάρ ρούχο. Έναν σκασμό λεφτά παίρναμε τότε, εγώ που είμαι φτωχό παιδί – δούλευα Κουκουβάουνες οικοδομή 15 χρόνια ένσημα κολλημένα, γιατί ο εργολάβος ήτανε κομμουνιστής και μου έλεγε χωρίς ένσημα δεν θα δουλέψεις – αυτά τα λεφτά μου φαινόταν σαν να είχα πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Κι ενώ το κανάλι ήθελε να το πάμε και δεύτερη σεζόν, τα λόγια της διεύθυνσης ήταν “του χρόνου θα τα πάμε καλύτερα αν δεν κάνεις του κεφαλιού σου, ειδικά εσύ” και λέω, συγγνώμη, επειδή εγώ του κεφαλιού μου θέλω να κάνω, θέλετε να μου πείτε τι θέλετε να κάνω γιατί εγώ μπορεί να μην είμαι καλός για αυτό που θέλετε. Και σταμάτησα μόνος μου.
Και στην ΕΡΤ είχα πεσίματα. Δόξα και τιμή στον Παναγόπουλο, δεξιός είναι ο άνθρωπος, ήξερε πολύ καλά τι είμαι, δε συμφωνούσε με αυτά που έλεγα, αλλά με λάτρευε στο ραδιόφωνο. Μία μέρα επί Γρηγορόπουλου – και δεν αμφισβητείται αυτό γιατί είναι πολλοί οι μάρτυρες – ο ίδιος ο Προκόπης Παυλόπουλος πήρε τηλέφωνο τον διευθυντή, τον Ανδρικάκη και του είπε επί λέξει “διώξε αυτό το αρχίδι που ακούω στον αέρα τώρα!”. Δεν έβαλε έναν ενδιάμεσο, ο ίδιος το είπε και λέω στον κύριο Ανδρικάκη, επειδή τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, να παραιτηθώ, τι φταίτε κι εσείς; Μου λέει “μην παραιτηθείς, κάτσε να δούμε τι θα γίνει αύριο, ή θα είμαστε και οι δύο άνεργοι ή δεν θα είμαστε”. Πολλούς μήνες μετά έμαθα τυχαία, δεν μου το είπε ποτέ ο ίδιος, ότι ο λόγος που δε με διώξανε ήταν επειδή ο κύριος Παναγόπουλος, με πολλά κάπα, είπε στον εν λόγω λεβέντη πολιτικό ότι ο κύριος Ζαραλίκος έχει την πιο υψηλή ακροαματικότητα και φέρνει τα πιο πολλά λεφτά σε χορηγίες, δεν μπορώ να τον διώξω έτσι, θα πρέπει να παραιτηθώ και η παραίτηση του προέδρου της ΕΡΤ είναι θέμα. Ο φιλελεύθερος, ο κλασικός ο φιλελεύθερος που κοιτάει και τα οικονομικά δεδομένα έτσι προστατεύει τον παραγωγό του. Αν δεν σου αρέσουν αυτά που λέει, κάνε του μήνυση, η σωστή αντίδραση του φιλελεύθερου που προσβάλλεται αυτή είναι.
Η σάτιρα δεν έχει όρια και από την άλλη η σάτιρα έχει τα προσωπικά όρια αυτουνού που την κάνει.
Στον ΑΝΤ1 με το Wipe out, δεν μπορώ να πω το όνομά του γιατί μου το είπε τρίτο πρόσωπο, επειδή τον σατίριζα τότε πολύ στις παραστάσεις, πήρε τηλέφωνο τη διεύθυνση και είπε “διώξε αυτόν, είναι αναρχοκομμουνιστής”. Ο τύπος είναι υπουργός σήμερα, ξέρουμε όλοι ότι είναι ναζί, κωλοτούμπας, αδιανόητος γλίτσας. Και στο Sport fm, τα περίφημα χρόνια της παντοδυναμίας του Σημίτη, ήταν η εποχή που είχα βγάλει την πρόταση “είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ”, από το 2000 το έλεγα και όταν πήραμε την Ολυμπιάδα, στην εκπομπή με την υψηλότερη ακροαματικότητα, το έλεγα κάθε μέρα, ότι η Βαρκελώνη όταν πήρε τους Ολυμπιακούς βούλιαξε οικονομικά, η Ελλάδα θα καταστραφεί και επειδή τους γκρίνιαζαν οι χορηγοί μου είπαν, πιο ξηγημένοι αυτοί, κοίτα, επειδή θα μας χαλάσεις τη δουλειά, θες να σου δώσουμε δυο μήνες άδεια; Και μου πλήρωσαν δυο μήνες άδεια και πήγα στη Σαντορίνη στους φίλους μου. Να που οι εργατικοί αγώνες δουλεύουν! (γέλια).
Πώς αντιμετωπίζεις την πολιτική ορθότητα;
Εξαρτάται. Δεν με ενδιαφέρει το θεωρητικό κομμάτι, είναι η ίδια ηλίθια ερώτηση με το αν η σάτιρα έχει όρια. Η σάτιρα δεν έχει όρια και από την άλλη η σάτιρα έχει τα προσωπικά όρια αυτουνού που την κάνει. Αν εγώ είμαι ένας αμόρφωτος, χυδαίος άνθρωπος, τα όριά μου είναι μετά τη χυδαιότητα. Αν, όμως, είμαι μορφωμένος και συνειδητός, τα όριά μου είναι πριν τη χυδαιότητα. Βεβαίως θα γίνω, όπως σου είπα, πολύ χυδαίος με την εξουσία και αυτό είναι επιλογή.
Πώς σου φαίνεται η τηλεόραση σήμερα;
Έχω περάσει από την τηλεόραση, αλλά, ειλικρινά σου λέω, τα λεφτά της τηλεόρασης τα έχω πετάξει στους φίλους μου, τα χάρισα, μαζί τα φάγαμε, όχι επειδή είμαι λεφτάς, αλλά γιατί δε χάρηκα τη δουλειά που έκανα. Δε βλέπω καθόλου τηλεόραση, δεν έβλεπα ποτέ, ο ήχος της με ενοχλούσε πάντα. Την έχω για καμιά μπάλα, κανα μπασκετάκι και μέχρι πριν μερικά χρόνια έβλεπα φανατικά πολιτικά talk shows, τώρα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχουν. Το ραδιόφωνο μου άρεσε πάντα, από παιδάκι, και για αυτό η καριέρα μου εκεί είναι μεγαλύτερης διάρκειας. Σήμερα το ραδιόφωνό μου φαίνεται άθλιο, δεν έχω κανένα καλό ραδιόφωνο να προτείνω σε ένα φίλο, υπάρχουν μερικοί καλοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ένας εδώ, ένας εκεί και ένας παραπέρα.
Τις προτάσεις που είχα από το ραδιόφωνο τα τελευταία 3-4 χρόνια εννοείται τις απέρριψα, φέτος δεν είχα τίποτα. Ένα ραδιόφωνο που ήθελα να πάω ήταν ο Real FM πριν 3 χρόνια. O ίδιος ο Χατζηνικολάου με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάω και ενώ είχαμε συμφωνήσει και τους έκανα μία καλοκαιρινή εξυπηρέτηση, τον χειμώνα ξαφνικά ούτε φωνή ούτε ακρόαση Δεν ξέρω τι έγινε, μπορεί να τράκαραν με κάνα τάνκερ κανενός εφοπλιστή, γιατί εγώ είμαι με ένα σκουτεράκι, οπότε μπορεί να μην το είδα (γέλια). Δε βαριέσαι, να! κιόλας, είμαι της άποψης ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Ακόμα και η καραντίνα σε καλό μου βγήκε, πέντε χρόνια μου πιπίλαγε το μυαλό ο Πιτσιρίκος να αρχίσω το YouTube και ήρθε η καραντίνα για να το κάνω. Ή από το θέατρο που έφυγα λόγω ενός τρελού καυγά με τη Λυδία Κονιόρδου, που ήταν τότε διευθύντρια και σκηνοθέτιδά μου. Και ενώ της κράταγα κακία για δύο-τρία χρόνια, όταν έμπλεξα με το stand-up επειδή δεν ήθελα να ξαναδουλέψω στο θέατρο εξαιτίας αυτού του γεγονότος, είδα ότι καλό μου έκανε η γυναίκα.
Θα ήθελα ένα σχόλιο για όλη αυτή την αποκαθήλωση των λεγόμενων “ιερών τεράτων” του θεάτρου και της τηλεόρασης, με τις αποκαλύψεις όλο το τελευταίο διάστημα.
Οι χειρότερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου ήταν αυτές του Λιγνάδη. Μετά τις αποκαλύψεις κατάλαβα γιατί τον είχαν τόσο ψηλά, αυτό δείχνει κύκλωμα, δεν το ξέρω, αλλά το κρίνω εκ του αποτελέσματος. Είναι σαν να λες δεν ξέρω ότι η ομάδα μου έχει στήσει τον διαιτητή, άλλα άμα πήρε τρία πέναλτι και δεν ήταν κανένα; Με τον Φιλιππίδη έχω δουλέψει δύο φορές ή τρεις, ταλεντάρα, πραγματικά μακάρι να μην είχα δουλέψει ούτε αυτές. Επειδή ο άνθρωπος είναι στα πλαίσια της δικαιοσύνης και θα κριθεί, δε θα πω τίποτα χειρότερο από αυτό που θα έλεγα σε ένα φίλο μου για κάποιον που έχω γνωρίσει. Παλιοχαρακτήρας, μια πολύ ελαφριά έκφραση αλλά πολύ περιγραφική. Αν μου έλεγε ένας φίλος μου ότι πήγα σε θίασο με θιασάρχη τον Φιλιππίδη, θα του έλεγα, κοίτα, μπορείς να βρεις κάπου σερβιτόρος; Για την υγεία σου τράβα εκεί.
Η κωμωδία μπορεί να λειτουργήσει με κάποιον τρόπο σαν αντίδοτο απέναντι σε όλο αυτό το κύμα βίας που βιώνουμε;
Όχι, το αντίδοτο στη βία είναι η βία, όχι η κωμωδία. Θα στο πω με ένα παράδειγμα, έτσι όπως μιλάω στους μαθητές μου. Εγώ έχω απώλεια ακοής από το δεξί μου αυτί, ζω με ένα μόνιμο βουητό και τώρα που μιλάμε, ακόμα και στον ύπνο μου κι αυτό είναι από τις πολλές κρότου-λάμψης. Το έπαθα το καλοκαίρι του ’11 εδώ παρακάτω, στην οδό Φιλελλήνων. Μας έχουνε λιώσει στα χημικά, έχει γίνει μία παύση, κάποιοι με παίρνουν χαμπάρι και μου λένε, Ζάρα, παράσταση. Τότε είχα φτιάξει έναν ραδιοφωνικό τύπο, τον Ματ Νόρρις, ο οποίος τα έκανε όλα με τη φυσούνα. Πήγαινε σπίτι, να ποτίσω τα φυτά, φσιτ φσιτ φσιτ, πού είναι η γάτα, φσιτ φσιτ φσιτ, ποπο ανάλατο το φαΐ, φσιτ φσιτ φσιτ. Κάνουν ένα κύκλο γύρω, με βάζουν στη μέση και αρχίζω και τους κάνω παράσταση και δεν παίρνουμε χαμπάρι, εγώ τελευταίος, ότι κατεβαίνουν από πάνω οι κανίβαλοι τα ΜΑΤ. Πέφτουν οι κρότου λάμψης, είμαι μόνος με μία κοπέλα, χάνει τον προσανατολισμό, λιποθυμάει. Όση ώρα προσπαθούσα να την τραβήξω, πέταγαν γύρω μου κρότου-λάμψης για αστείο. Τέλος πάντων, γλιτώσαμε από τους κανίβαλους, ζαλάδες και τα λοιπά, πάω στον ΩΡΛ, μου κάνει ακουόγραμμα, μου λέει, είναι σοβαρός τραυματισμός, δεν θα φτιάξει ποτέ. Εγώ, λοιπόν, αυτή τη δουλειά πώς να την αντιμετωπίσω με ένα αστείο στο πεδίο της βίας; Όχι, λοιπόν, αν έχω ευκαιρία θα πάρω το αυτί μου πίσω, αυτή είναι η απάντησή μου.
Είσαι καθόλου αισιόδοξος; Ο θεός της κωμωδίας θα λειτουργήσει καθόλου υπέρ μας;
Όσο τον διασκεδάζουμε, κάτι θα κάνει και για εμάς.
Τοποθεσία: Θέατρο “Τζένη Καρέζη”, Ακαδημίας 3 Αθήνα (στάση Μετρό-Σύνταγμα). Παραστάσεις: Κάθε Πέμπτη στις 21.00. Διάρκεια: 90 λεπτά. Πληροφορίες και κρατήσεις: Τηλ.: 2103636144 – 2103625520, Δευτέρα με Σάββατο από τις 11:00 έως τις 15:00 – www.theatrotzenikarezi.gr
Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου. Link προπώλησης: https://www.viva.gr/tickets/standupcomedy/festival1821-2021-diakosia-chronia-daneika/
