Ελένη Κωστοπούλου: Δολοφονώντας τον Ζακ οι δράστες «καθάρισαν» πολλές ταυτότητες που μισούσαν

Τρία χρόνια από τη δολοφονία του Ζαχαρία – Ζακ. Τρία χρόνια χωρίς δικαιοσύνη. Και οι φασίστες βγήκαν παγανιά σε σχολεία, γειτονιές και πλατείες στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Ο εκφασισμός «διαβρώνει» την κοινωνία συμβάλλοντας σε αυτό και η μη απονομή δικαιοσύνης.

Τρεις διαδοχικές «δολοφονίες» του Ζακ.

Η πρώτη την 21η Σεπτεμβρίου 2018. Καταμεσήμερο, στο κέντρο της Αθήνας, σε δημόσια θέα, καρέ – καρέ γραμμένη η βαρβαρότητα σε κινητά, να παίζει «λούπα» στα συστημικά μέσα.

Η δεύτερη με τη διαπόμπευση του νεκρού: ο επίδοξος ληστής με το μαχαίρι, το πρεζάκι, ο τοξικοτέτοιος, η αδελφή, ο οροθετικός που αυτοτραυματίστηκε.

Η τρίτη δολοφονία από την κυνική στάση των πολιτών, που δεν αντέδρασαν, δεν παρεμπόδισαν τη δολοφονία, δεν κατέθεσαν ως μάρτυρες, αλλά αισθάνθηκαν ικανοποίηση να «ανεβάσουν» το λιντσάρισμα στα social media την επομένη, όταν ο Ζακ ήταν νεκρός.

Η δίκη ξεκινά στις 201 Οκτωβρίου στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Η μητέρα του Ζαχαρία, η Ελένη Κωστοπούλου, μιλώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, θεωρεί πως «με μια δολοφονία, αυτή του παιδιού της, οι δράστες ‘καθάρισαν’ πολλές ταυτότητες που μισούσαν.  Όμως το μίσος γεννάει βία και η βία φασιστικές συμπεριφορές».

Αθήνα – Ιτέα, χαράματα Τρίτης. Σκέφτομαι στη διαδρομή ότι η τελευταία φορά που βρέθηκα στη Φωκίδα ήταν στην  Άμφισσα την περασμένη δεκαετία, όταν διεξαγόταν η δίκη της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Σήμερα η δολοφονία ενός άλλου νεαρού, του Ζακ Κωστόπουλου, με φέρνει στα κόκκινα χώματα της Ιτέας, όπου ζουν οι γονείς του από το 2019, αφού επέστρεψαν από τη Νέα Υόρκη εσπευσμένα μετά τη δολοφονία του παιδιού τους. Ο πατέρας του Ζακ, ο Θύμιος, νυν συνταξιούχος και πρώην ταβερνιάρης στην κωμόπολη, και η μητέρα του η Ελένη, καθηγήτρια Αγγλικών, ετών 54.

Η συζήτηση πρέπει να ολοκληρωθεί έως τις 2 το μεσημέρι επειδή η κ. Ελένη έχει μάθημα. Στη συζήτηση είναι «παρών» ο Ζακ, ο Ζαχαρίας της, που μας παρακολουθεί από κάθε γωνιά του σαλονιού, όπου είναι κρεμασμένες οι φωτογραφίες του σε όλες τις ηλικίες. Το παιδί με τα ζωηρά μάτια, τα μαύρα σγουρά μαλλιά και το νευρικό χτύπημα του ποδιού.

«Παρούσα» στη συζήτηση και η μάνα Μάγδα Φύσσα, που διευκόλυνε το αντάμωμα. Τα φωτογραφικά οικογενειακά άλμπουμ εκεί, να κρατούν ζωντανή τη μνήμη και να ταξιδεύουν τη μάνα στα ανέμελα παιδικά χρόνια του πρώτου της παιδιού, τότε που όλα ήταν αθώα. Ντυμένη στα μαύρα για όλη της τη ζωή. Η αφήγησή της στο μικρόφωνο της ΑΥΓΗΣ της Κυριακής διακόπτεται μόνο από το βουβό κλάμα και το παράπονο της νοσταλγίας. Ας την παρακολουθήσουμε σε πρώτο πρόσωπο.

Η τελευταία φορά που είδαμε τον Ζαχαρία μας ήταν στα τέλη Αυγούστου του 2018. Είχαμε έρθει για διακοπές από τη Νέα Υόρκη. Την τελευταία βραδιά πήγε με τον πατέρα του στο πανηγύρι του χωριού μας στην “Αγία Ευθυμία”.  Ήταν χαρούμενος. Εγώ τον συνάντησα και στην Αθήνα. Καθίσαμε για καφέ και ήταν αναστατωμένος και στενοχωρημένος επειδή έχασε το αγαπημένο του σκυλάκι. Ηρέμησε όταν το βρήκε. Φιληθήκαμε πριν αποχωριστούμε εκείνο τον Αύγουστο χωρίς τίποτε να προμηνύει το κακό.

Όταν μας τηλεφώνησε η αδελφή μου από την Αθήνα, λίγες μέρες μετά, ότι τον σκότωσαν επειδή λήστεψε -αυτό της είπε η αστυνομία-, ήμουν βέβαιη ότι είχε γίνει λάθος. Επιστρέψαμε άρον – άρον στην Αθήνα και δυστυχώς δεν ήταν λάθος. Ήταν το δικό μου παιδί δολοφονημένο…

Δεν έχω δει «το καταραμένο» βίντεο

Εγώ το βίντεο της δημόσιας δολοφονίας δεν το έχω δει.  Όχι μόνο επειδή ήταν το παιδί μου, αλλά δεν θα άντεχα να δω οποιοδήποτε βίντεο που έχει μέσα του τόση βαρβαρότητα, τόση βία. Κάποιες σκηνές του βίντεο τις «κλέβει» το μάτι όταν προβάλλεται στις ειδήσεις ο θάνατος του παιδιού μου. Αυτό το καταραμένο βίντεο. Δυστυχώς οι σκηνές αυτές στοιχειώνουν μέσα μου. Βέβαια αυτές οι καταραμένες στιγμές που καταγράφηκαν είναι αδιάσειστος μάρτυρας. Ελπίζω η Δικαιοσύνη να ανοίξει τα μάτια της. Να δει το βίντεο σαν να ήταν εκεί. Το βίντεο δεν είναι παραποιημένο.

Τρία χρόνια χωρίς δίκη είναι χρόνος πολύς. Διότι «χάνεται» η μνήμη των μαρτύρων, παρατείνεται η αγωνία όσων προσδοκούν δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη έπρεπε να διασφαλίσει την απονομή της το συντομότερο. Φοβάμαι ότι και η δίκη του Ζαχαρία, όπως και του Παύλου Φύσσα, θα κρατήσει πολλά χρόνια. Πολλοί οι κατηγορούμενοι, πολλοί και οι μάρτυρες.

Θέλουμε να καταδικαστούν οι υπαίτιοι, ακόμη και αν κρατήσει χρόνια. Θα είμαστε στη δικαστική αίθουσα για να δούμε πώς σκέφτεται ο κόσμος, πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Εγώ, ο σύζυγός μου και πατέρας του Ζαχαρία και τα δύο αδέλφια του που ζουν στην Αθήνα θα παρακολουθήσουμε τη δικαστική διαδικασία.

Η Δικαιοσύνη, όπως λέει και η Μάγδα Φύσσα, δεν είναι για μας τους γονείς, για την οικογένεια. Η απώλεια του παιδιού μας δεν ακυρώνεται. Ο Ζαχαρίας μου δεν θα επιστρέψει. Η δική ζωή μας δεν θα αλλάξει. Σκέφτηκα ότι, αν κάποιος μου έδινε το προνόμιο να ανταλλάξω τη ζωή μου με το παιδί μου, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.  Όμως αυτό δεν γίνεται.

Η Δικαιοσύνη θα είναι εκεί για όσους στο μέλλον έρθουν αντιμέτωποι με το ίδιο αυτό μίσος. Κυνηγημένοι, εγκλωβισμένοι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί βία στο κορμί κανενός. Δεν μπορεί να υπερασπίζεται κάποιος την περιουσία του, την ιδιοκτησία του σκοτώνοντας. Υπάρχει η Πολιτεία να την υπερασπιστεί. Είναι απάνθρωπο να αφαιρείς τη ζωή κάποιου, όταν μάλιστα δεν τον γνωρίζεις.

Οι δύο καταστηματάρχες δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δέχονταν απειλή. Ο Ζαχαρίας ήταν εγκλωβισμένος στο χρυσοχοείο.  Ήταν αδύναμος.  Ήταν πανικόβλητος.  Ήταν φοβισμένος.  Ήταν κυνηγημένος. Προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από αυτή τη συνθήκη. Μπορούσαν να καλέσουν την αστυνομία. Δεν το έκαναν.

Ο Ζαχαρίας μου ήταν στοχοποιημένος

Για μένα ο Ζαχαρίας μου ήταν στοχοποιημένος.  Ήξεραν ποιος είναι.  Έγραφε, μιλούσε για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, των οροθετικών. Μιλούσε ενάντια στη βία. Πόσες φορές δεν είχε πει «ακόμη και όταν μου φέρονται με βία, εγώ φέρομαι με αγάπη». Αυτό δεν άρεσε σε κάποιους που «τρέφονται» με βία.  Ίσως βρήκαν τον τρόπο να τον «καθαρίσουν». Τώρα πια οι ύβρεις των πρώτων ημερών «ο ληστής με το μαχαίρι και το πρεζάκι που αυτοτραυματίστηκε από την τζαμαρία και κατέληξε» δεν περνάνε…

Γιατί όμως τόσο μίσος για τον Ζαχαρία; Επειδή ο Ζαχαρίας ενσωμάτωνε πολλές ταυτότητες που ενοχλούσαν… Μισούσαν τη «διαφορετικότητα»; Ο Ζαχαρίας ήταν διαφορετικός. Μισούσαν τους οροθετικούς;  Ήταν οροθετικός. Μισούσαν τους αντιφασίστες;  Ήταν αντιφασίστας. Μισούσαν τους ξένους και τους μετανάστες; Ο γιος μου γεννήθηκε στην Αμερική. Το Ζακ -το υποκοριστικό του- είναι ξενόφερτο. Ο Ζαχαρίας προστάτευε τους ξένους. Μισούσαν τους φτωχούς; Ο Ζαχαρίας ήταν φτωχός και έδινε τη δική του μάχη.  Όπως και η δική μας οικογένεια.  Ήταν ακτιβιστής και έδινε αγάπη.

Αυτοί που τον σκότωσαν δεν είχαν μέσα τους αγάπη. Ενώθηκαν όλα τα είδη του μίσους και οδηγηθήκαμε στη βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό. Με έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια. Ο Ζαχαρίας μου αντιπροσώπευε όλα αυτά που μισούσαν. Τον θεωρούσαν περιθώριο, τιποτένιο, που δεν αξίζει να ζει. Το μίσος αυτών των ανθρώπων πολλαπλασιάστηκε στο πρόσωπό του. Σκότωσαν πολλές ταυτότητες σκοτώνοντας έναν άνθρωπο.

Οι καταστηματάρχες ξεκίνησαν τη βία και την ολοκλήρωσαν οι αστυνομικοί, που, αντί να τον προστατέψουν, τον αποτελείωσαν. Πού πήγε το δικαίωμα του Ζαχαρία να απολογηθεί, να ζήσει, να πει ποιος είναι; Εννιά άτομα τον είχαν ακινητοποιήσει, η περιοχή ήταν αποκλεισμένη και, αντί να τον προστατεύσουν, του δώσανε τη χαριστική βολή.

Η δίκη ξεκινά

Η πανδημία «πάγωσε» τη δικαστική διερεύνηση. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου υποστήριξε ότι δεν μπορούν, λόγω των μέτρων της πανδημίας, να είναι παρόντα στη δικαστική αίθουσα πολλά άτομα, άρα δεν θα μπορέσουν να την παρακολουθήσουν πολλοί.  Όμως εγώ αναρωτιέμαι: Στην Αμερική για την υπόθεση της δολοφονίας του Φλόιντ γιατί βρέθηκε λύση; Μήπως εδώ δεν υπάρχουν διαθέσιμοι άνθρωποι να εφαρμόσουν τέτοιες λύσεις;

Οι συγγενείς και οι φίλοι του Φλόιντ το έκαναν μέσω κάμερας. Υπάρχει η τεχνολογία. Εμείς βρεθήκαμε δύο φορές στο δικαστήριο. Την πρώτη φορά που μείναμε στη δικαστική αίθουσα για αρκετή ώρα μου έκανε εντύπωση η ευκολία με την οποία κάποιος συνήγορος ενός κατηγορουμένου είπε πως δεν θα παραστεί την επόμενη φορά διότι έχει προγραμματισμένη τηλεοπτική εμφάνιση! Απαράδεκτο, προσβλητικό, παράλογο.

Τον καταράστηκα…

Ένας από τους κατηγορούμενους καταστηματάρχες ήρθε στο δικαστήριο. Αν και μέσα σε δικαστική αίθουσα συμπεριφερόταν με αλαζονεία. Μας στενοχώρησε, μας προκαλούσε, μας υποτιμούσε.  Έκανε σουλάτσο μπροστά στην έδρα συνεχώς, περνούσε συνεχώς από δίπλα μας, ακολουθούσε τον σύζυγό μου και εκτός της αίθουσας.

Εγώ ξέρω ότι ο κατηγορούμενος είναι καθισμένος στο εδώλιο. Δεν προκαλεί. Δεν είναι κυρίαρχος (η φωνή της ραγίζει, τα μάτια βουρκώνουν). Κοιτούσα τα πόδια του και ήθελα κάτι να κάνω, να αντιδράσω… Τον καταράστηκα.  Έκανα κάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, γιατί είναι κακό για μένα να έχω τόσο μίσος μέσα μου. Αυτός δεν σεβάστηκε τίποτε.

Από τις συνεντεύξεις του μετά τον θάνατο του Ζαχαρία θεωρεί ότι έκανε κάτι ηρωικό, γλίτωσε τον κόσμο από έναν κακό άνθρωπο, λέει. Είπε ψέματα.  Ότι βρέθηκαν κλοπιμαία στην τσέπη του παιδιού μου, ότι τον είδε να σπάει την ταμειακή μηχανή. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Αυτός λοιπόν αντέδρασε και είπε ψέματα για ένα μαγαζί που δεν ήταν δικό του.

Βέβαια έχει βεβαρημένο ιστορικό και με άλλες επιθέσεις που έχει κάνει. Πολύ δραστήριος στα social media και έχει γράψει πολύ άσχημα λόγια για τον Ζαχαρία μετά τον θάνατό του, αλλά και για όσους τον στηρίζουν. Αυτός δεν είναι άνθρωπος. Ας τον κρίνει το δικαστήριο. Τα σχόλια αφορούσαν τη σεξουαλική ταυτότητα του Ζαχαρία.  Άρα τον γνώριζε από πριν και μισεί τους ομοφυλόφιλους…

Το δικό μου ένστικτο λέει ότι ίσως ο Ζακ κατευθύνθηκε σε αυτόν τον χώρο κυνηγημένος από κάποια άτομα, τα οποία γνώριζαν την ταυτότητά του, επειδή κατοικούσε στην ευρύτερη περιοχή…

Κάποιος κύριος με κίτρινο μπλουζάκι βρέθηκε αργότερα δίπλα στους αστυνομικούς να κρατάει το κλομπ. Αυτός κλήθηκε για ανάκριση και από την κατάθεσή του δεν «έριξε» καθόλου φως στην ιστορία.

Έχει δει ότι ο Ζαχαρίας είναι αναστατωμένος, έχει δει ότι δεν κρατά μαχαίρι, ότι δεν είναι ληστής, το είπε και στην ανάκριση -τον βλέπει να κατευθύνεται στο μαγαζί, γιατί δεν φώναξε, γιατί δεν είπε ότι δεν είναι ληστής. Δεν έβγαλε μιλιά, δεν είπε σε κανέναν τίποτε. Δεν συνέβαλε με τη σιωπή του να γίνει κάτι κακό; Γιατί δεν είπε ότι τον είδε και πριν, δεν είναι ληστής; Γιατί δεν μίλησε στους αστυνομικούς; Γιατί, γιατί;

Ο ρόλος της αστυνομίας

Ερευνήθηκαν το σώμα του παιδιού μου και το κινητό του. Δεν βρέθηκε τίποτε. Αν και θύμα, τον έκαναν φύλλο και φτερό για να βρουν σε τι κατάσταση βρισκόταν. Οι τοξικολογικές ήταν καθαρές. Αυτό γιατί δεν το έπραξαν και με τους δύο κατηγορούμενους;… Επίσης σε ποιους τηλεφώνησαν οι καταστηματάρχες; Τι είπαν στην αστυνομία; Γιατί δεν έγινε άρση του τηλεφωνικού τους απορρήτου; Ζητάμε απαντήσεις σε πολλά γιατί. Γιατί τόσο μίσος; Είμαστε σίγουροι ότι δεν τον πέρασαν για ληστή. Η εκδοχή του ληστή δεν υπάρχει ούτε στο μυαλό του κόσμου.  Άρα γιατί τον σκότωσαν;

Η αστυνομία γιατί δεν ερεύνησε τα κινητά των κατηγορουμένων; Ούτε τις κάμερες. Δεν έψαξε να βρει μάρτυρες. Σχετικές αιτήσεις δικές μας απορρίφθηκαν.  Άρα λογικά σκεφτόμαστε ότι η αστυνομία δεν έκανε τη δουλειά της. Χαρακτήρισαν σωστή την πρακτική τους να χτυπούν έναν άνθρωπο τον οποίον οι κατηγορούμενοι ονομάτισαν ληστή, χωρίς οι ίδιοι να διερευνήσουν την καταγγελία.  Όφειλαν να προστατέψουν τον Ζαχαρία.

Και εγώ λοιπόν απαντώ στον εκπρόσωπό τους, που είπε πως αυτή είναι η συνήθης πρακτική, ότι η πρακτική της αστυνομίας είναι να ερευνά, να αναζητά μάρτυρες και να μην κλείνει όπως – όπως μια δικογραφία. Η συμβολή της αστυνομίας είναι στη διερεύνηση μια δολοφονίας, όχι να συμμετέχει στη δολοφονία. Γιατί πήγε ο Ζαχαρίας στον Βενέτη, γιατί ήταν φοβισμένος, ποιος τον κυνηγούσε; Γιατί οδηγήθηκε στο χρυσοχοείο;

Αμέτοχοι βιντεοσκοπούσαν τη δολοφονία

Νιώθω μεγάλη λύπη για το ανθρώπινο γένος, που έχει αποχαυνωθεί με τα social media. Για όλους εκείνους που είδαν καρέ – καρέ τον θάνατο του παιδιού μου, το κατέγραψαν με ψυχραιμία στο κινητό τους και αισθάνθηκαν ικανοποίηση που το «ανέβασαν» την επομένη στο Διαδίκτυο. Εγώ θα έβαζα τις φωνές προτρέποντας να σταματήσουν το κακό. Αν δεν το έκανα αυτό, δεν θα άντεχα να το παρακολουθώ. Θα έφευγα. Αυτό θα ήταν βλαβερό για τα μάτια μου και την ψυχή μου.

Το είδαν ως θέαμα;  Όπως η πτώση ενός μετεωρίτη; Η κοινωνία έχει χάσει την ανθρωπιά της, τη συμπόνοια, την αλληλεγγύη. Κυριαρχεί η αντίληψη «μακριά από το σπίτι μου και όπου θέλει ας είναι». Ο Ζαχαρίας αντιπάλευε αυτήν την αντίληψη και φώναζε «υπερασπιστείτε τους αδύναμους. Κάντε κάτι».  Όμως αυτοί που κατέγραψαν τη δολοφονία, παρά τις εκκλήσεις μας, δεν παρέδωσαν το υλικό. Κάποιοι προτίμησαν να το πουλήσουν. Ακατανόητο, απάνθρωπο. Δεν είναι μόνο ανάλγητο το κράτος, δυστυχώς και οι άνθρωποι. Εύχομαι να μην συμβεί σε δικό τους άνθρωπο.

Ο Ζαχαρίας μου είναι μάρτυρας

Για όσους πιστεύουν στη μοίρα, σκέφτομαι ότι ο Ζαχαρίας μου ήταν μάρτυρας. Φρόντισε με τον βίαιο θάνατό του να συμβάλει στην αφύπνιση του κόσμου. Αυτό που αντιπάλευε, η βία, αυτό βρήκε μπροστά του. Είμαι κοντά στον Θεό -όχι κατ’ ανάγκην κοντά στη θρησκεία- και πιστεύω ότι ο Θεός τον διάλεξε να δώσει το παράδειγμα στην κοινωνία. Να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι που έχουν πάθη μπορούν να γίνουν και σύμβολα. Τα πάθη μπορούν να συνυπάρχουν με την αγάπη, την ευγένεια, την αλληλεγγύη, το δόσιμο.

Είναι άνθρωπος ακόμη και αν δεν είναι τέλειος. Και ο Ζαχαρίας μου ήταν  Άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο. Η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ είναι κυνηγημένη από την Εκκλησία. Δεν τους αγκαλιάζει. Βέβαια ένας ιερέας σε πρόσφατο κήρυγμά του προέτρεψε να καταδικάζουμε τα πάθη και όχι τους ανθρώπους και δεν δίστασε να έρθει στο μνημόσυνο του παιδιού μου και να αποκαλέσει μάρτυρα τον Ζαχαρία μου.

Έφυγε μαρτυρικά, βασανιστικά, με πόνο μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων.  Ήταν παρηγορητικό. Αυτός που μόνο αγάπη πρόσφερε χωρίς να επαίρεται.  Ήταν ταπεινός. Φιλοξενούσε παιδιά που είχαν φύγει από το σπίτι τους, αλλά σε μας δεν το έλεγε. Γνωρίζαμε για τη ζωή του, ξέραμε αυτά που μας εμπιστευόταν. Για την αρθρογραφία του, το θέατρο (δούλευε για την παράσταση «ΚΤΕΛ για Κρέστενα»), την εθελοντική δράση για τους οροθετικούς.

Ζούσαμε μακριά. Αυτός στην Αθήνα, εμείς στη Νέα Υόρκη μέχρι το 2019. Η επαφή μας ήταν τηλεφωνική και «ζωντανή» όταν επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατό του μάθαμε για όλα αυτά που προσέφερε σε μετανάστες, κακοποιημένες γυναίκες, σε φορείς του AIDS, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Είδα βίντεο που έκανε για τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ καταγγέλλοντας τις διακρίσεις.

Τη σεξουαλική διαφορετικότητα του παιδιού μου την είχα αντιληφθεί από την εφηβεία του. Κατεβαίναμε τα Σάββατα σε ψυχολόγο στην Αθήνα για να διερευνήσουμε τι συμβαίνει. Ο Ζαχαρίας ό,τι είχε το εμπιστευόταν στον πατέρα του. Εκεί κατανοήσαμε ότι είναι ομοφυλόφιλος και τον αποδεχθήκαμε, όπως είναι. Τις άλλες δραστηριότητές του τις μάθαμε αργότερα.

Θέλαμε να είναι ευτυχισμένος, καλός άνθρωπος και ασφαλής. Ανησυχούσα όταν τον αναζητούσα και δεν τον έβρισκα στο τηλέφωνο.  Όπως και τα άλλα παιδιά μου. Θέλαμε τα παιδιά μας να είναι ελεύθερα στις επιλογές τους. Το μόνο μέσο που είχαμε ήταν ο διάλογος, η πειθώ και η αποδοχή.  Όχι ο εξαναγκασμός και η απόρριψη.

Ήξερα ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι αποδεκτοί από την κοινωνία.  Ήξερα ότι θα έχει δυσκολίες στη ζωή του. Στεναχωριόμουν γιατί γεννήθηκε έτσι.  Ήξερα ότι η ζωή του δεν θα ήταν ανέφελη σαν τη δική μας. Θα τον στραβοκοίταζαν, θα τον κορόιδευαν. Εκείνος το πήγε ένα βήμα παραπέρα.  Έκανε το σόου με τα γυναικεία ρούχα, φορούσε τα γυναικεία ρούχα…  Άλλο ένα πρόσθετο στοιχείο μίσους και κακίας.

Ήταν δεδομένο ότι η ζωή του θα ήταν δύσκολη.  Όμως άπλωσα τα φτερά μου για να τον προστατέψω.  Ήξερα ότι έτσι γεννήθηκε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Ζαχαρίας ψάχτηκε πολύ για την ταυτότητά του. Τι είναι αυτό που αισθάνεται; Γιατί το αισθάνεται; Δεν την αποδέχθηκε εξαρχής χωρίς αναζήτηση.  Έκανε πολλή δουλειά με τον εαυτό του. Εμβάθυνε.

Εγώ ήθελα να σπουδάσει, να έχει εφόδια να βιοπορίζεται. Αν και είχε την επάρκεια να διδάξει αγγλικά, δεν τον αφορούσε η εκπαίδευση. Αγαπούσε το θέατρο και στηρίξαμε την επιλογή του να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή στην Αθήνα.  Όταν μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μάρκετινγκ, επίσης χρηματοδοτήσαμε τις σπουδές του. Εμείς θα τον στηρίζαμε πάντα, σε ό,τι χρειαζόταν. Θέλαμε να του αγοράσουμε και σπίτι για να είναι ασφαλής. Ξέραμε ότι η ζωή του θα είναι δύσκολη, αλλά δεν μπορούσα να τον κρατήσω στο σπίτι…  Ήταν δικές του οι επιλογές.  Ήξερε ότι εμείς είμαστε πάντα εδώ. Τον αγαπάμε και τον στηρίζουμε.

Εδώ στο χωριό, όπως έγραψε ο ίδιος ο Ζαχαρίας, κάποιοι συγγενείς σταμάτησαν να του μιλάνε όταν έμαθαν ότι είναι οροθετικός.  Όμως σε μάς δεν φθάνανε ειρωνικά και απαξιωτικά σχόλια. Δεν επιτρέψαμε ποτέ και σε κανέναν έστω και ένα απαξιωτικό βλέμμα στο παιδί μας.

Δίπλα στους αδύναμους

Ο Ζαχαρίας μου είναι εδώ καθημερινά… Τι κι αν έφυγε. Κάθεται πάνω στον καναπέ βάζοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο και το κουνάει νευρικά, όπως συνήθιζε. Μας λέει αστεία, κάτι πολύ έξυπνο, και γελάμε. Του χαϊδεύω τα σγουρά του μαλλάκια με τον ζελέ. Υπάρχει. Είναι εδώ ο Ζαχαρίας μου. Και τον αποδέχομαι όπως είναι.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να αποδεχθώ ότι το παιδί μου θα έχει μπροστά του Γολγοθά. Θα στενοχωριέται επειδή δεν θα είναι αποδεκτός. Αν η κοινωνία τον αποδεχόταν, και εμείς δεν θα είχαμε αυτή τη στενοχώρια. Τα σόου με τα γυναικεία ρούχα, τις γόβες, τα βαμμένα νύχια ήταν η ανάγκη του να ξεδώσει, αλλά και να περάσει το μήνυμα που ήθελε.  Ήθελε να είναι ελεύθερος.

Μου πήρε χρόνο και έμενα να αποδεχθώ και αυτήν την ταυτότητά του. Δεν ήταν όμως αυτή η καθημερινότητά του. Ποτέ δεν ήρθε έτσι στην Ιτέα. Αυτό που έγραψα στο Facebook πριν από λίγες μέρες δείχνει την αποδοχή γι’ αυτό που ήταν ο Ζαχαρίας. Υπάρχουν και εδώ στη μικρή μας κοινωνία ομοφυλόφιλοι που αναγκάστηκαν να κάνουν οικογένειες. Καταπιέστηκαν. Δεν είναι ο εαυτός τους.

Στον αγώνα μας για τη δικαίωση του Ζαχαρία εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν γνωρίσαμε την εθελοντική δράση του που δεν γνωρίζαμε. Βρέθηκαν δίπλα μας και μας στήριξε η Διεθνής Αμνηστία, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, καλλιτέχνες, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο, γράφτηκαν πέντε τραγούδια για το παιδί μου. Μαζεύτηκαν υπογραφές από ακαδημαϊκούς. Είναι άνθρωποι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ανοιχτόμυαλοι, που θα μας στηρίξουν και στη δίκη. Τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Χωρίς αυτούς ο Ζαχαρίας θα έχανε τη μεταθανάτια φωνή του… Η κοινωνία του δικαίου είναι με το μέρος μας.

Όχι στον εκφασισμό της κοινωνίας

Δικαίωση σημαίνει όχι στη βία. Σεβασμός ακόμη και αν υπάρχει μίσος.  Όχι στη βαρβαρότητα.  Όχι στον εκφασισμό της κοινωνίας. Διότι εκφασισμός είναι να σκέφτεσαι μόνο την πάρτι σου, να καταπιέζεις τα παιδιά σου, να μην διδάσκεις ανεκτικότητα, αλληλεγγύη. Εκφασισμός είναι μια συμπεριφορά που έχει πολύ μίσος και βία.  Ένα παιδί γεννιέται αθώο. Η κοινωνία και η οικογένεια εκπαιδεύουν στον εκφασισμό. Ας αντισταθούμε στη λεκτική και σωματική βία. Ας συναισθανθούμε τον κίνδυνο.

Ανησυχώ για την εγγονή μου, για το μέλλον της, επειδή δεν ξέρω πώς θα την αντιμετωπίσουν οι άλλοι σε μια ενδεχόμενη διαφορετικότητα ή σε ένα ελάττωμά της. Πόση πίκρα θα αντέξει; Η κοινωνία μας βρίσκεται σε φάση παρακμής. Πολύ πιο σκληρή από το παρελθόν. Ακόμη και τώρα που είναι νεκρός ο Ζαχαρίας, κάποιοι τον αποκαλούν «τοξικοτέτοιο», «βρομιάρη» «ληστή» και «πρεζάκι». Κολλημένοι στη λάσπη. Αυτό είναι φασισμός.

Τώρα, για όσους πιστεύουν ότι αυτό το κακό δεν θα τους αγγίξει, τους λέω να μην εφησυχάζουν επειδή η βία μπορεί να τρυπώσει από παντού, όσο ερμητικά κι αν έχεις κλείσει εσύ τις πόρτες. Στο χέρι μας είναι να βάλουμε φρένο. Χρειάζεται σεβασμός και στον αδύναμο. Να εξανθρωπιστούμε..

Ποιος ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος

Πλήρωσε με τη ζωή του το δικαίωμα στη διαφορετικότητα

Αν ζούσε, θα ήταν 36 χρόνων. Κάθε χρόνο από τον μοιραίο Σεπτέμβριο του 2018 η μητέρα του προσθέτει ένα βοτσαλάκι με καταγεγραμμένη την ηλικία του στον τάφο του στο χωριό Κίρρα της Ιτέας. Εκεί στα λιόφυτα πια ξεκουράζεται μετά από τόση βία και βαρβαρότητα.

Γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ της Αμερικής από μετανάστες γονείς. Ζακ τον αποκαλούσαν οι συμμαθητές του στην πρώτη Δημοτικού. Επέστρεψε στο μικρό αυτό χωριό της Φωκίδας στα 8 του χρόνια, επειδή οι γονείς αγωνιούσαν ότι «ξέκοβε» το παιδί τους από την ελληνική κουλτούρα.

Σε αυτήν την επαρχιακή πόλη τελείωσε το Λύκειο με μια ετήσια παρένθεση επιστροφής στην Αμερική και μετά, αν και πέρασε σε ΤΕΙ στην Ηγουμενίτσα, κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή. Το πάθος του ήταν το θέατρο. Δεν κατόρθωσε να βιοπορίζεται όμως από αυτό.

Βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μάρκετινγκ και εργαζόταν παράλληλα σε ξενοδοχείο. Την περίοδο του στρατού αντιλήφθηκε ότι ήταν οροθετικός. Δεν το έκρυψε, όπως δεν έκρυψε και την ομοφυλοφιλία του. Εργάστηκε στη «Θετική Φωνή», αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, ενώ συμμετείχε σε drama gueen σόου.

Δεν έκρυψε τις πολλαπλές ταυτότητές του. Δεν έκρυψε τα βαμμένα του νύχια, τις γόβες και το κόκκινο κραγιόν στα χείλη. Τις επιλογές του στήριξαν οι γονείς του και τα δύο του αδέλφια που ζουν στην Αθήνα. Πλήρωσε με τη ζωή του το δικαίωμα στη διαφορετικότητα.