Άλλη μια γυναικοκτονία, άλλη μια δολοφονία γυναίκας από τον σύντροφο της και εμείς παραμένουμε στις καρέκλες μας μαθαίνοντας τις λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του ζευγαριού, τα περιστατικά βίας που είχαν λάβει χώρα στο παρελθόν ξανά και ξανά και είχαν καταγγελθεί αλλά δεν αξιολογήθηκαν από τους αρμοδίους.
Ακούμε συγγενείς και γείτονες να παραδέχονται ότι γνώριζαν, παρατηρούμε τα παιδιά της οικογενείας να τρέμουν και να σιωπούν καθώς έχουν υποστεί και τα ίδια ατελείωτη βία.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 35% των γυναικών έχει υποστεί ενδοοικογενειακή βια σε όλο τον πλανήτη, ενώ καθημερινά 137 γυναίκες σκοτώνονται από μέλος της οικογένειάς τους. Στην Ε.Ε., 1 στις 10 γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στο διαδίκτυο από την ηλικία των 15 ετών, άλλη μια ανερχόμενη δραματικά μορφή βίας!
Ως Αντιπρόεδρος γυναικών στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και επισημαίνω ότι οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές αναδεικνύουν τα ζητήματα βίας κατά των γυναικών γιατί η ισότητα είναι στον πυρήνα των δικών μας αρχών.
Ο Γ. Παπανδρέου δεσμεύθηκε για την υλοποίηση συγκεκριμένου μεσο-μακροπρόθεσμου προγράμματος για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και την νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία. Αναμένουμε με ενδιαφέρον -ακόμη- τη θέση των υπολοίπων συνυποψηφίων για την Προεδρία του Κινήματος Αλλαγής, καθώς και τη θέση της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η έμφυλη και η ενδοοικογενειακή βία πρέπει να βρουν διακριτή θέση σε κείμενα στρατηγικής και πολιτικής, πρέπει να γίνει εθνική, διακομματική και χωρίς διακοπές και πισωγυρίσματα εθνική προτεραιότητα.
Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κρίσιμος καθώς έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και παρακολούθησης των απαραίτητων διαδικασιών. Ταυτόχρονα η καλή επικοινωνία και ο συντονισμός των υπηρεσιών που εμπλέκονται εξασφαλίζει τη συνολική αποτελεσματική υποστήριξη των γυναικών και των παιδιών τους χωρίς να συμμετέχει το θύμα σε ένα γραφειοκρατικό και θολό κυκεώνα υπηρεσιών.
Τα «αόρατα» εγκλήματα, δηλαδή η ενδοοικογενειακή βια δεν είναι καθόλου αόρατα. Καθημερινά γύρω μας βλέπουμε τα σημάδια και ακούμε τις φωνές στα διπλανά μας διαμερίσματα. Είναι γεγονός ότι τα στοιχεία που έχουμε για την ενδοοικογενειακή βια, η οποία αρκετές φορές καταλήγει σε γυναικοκτονια είναι περιορισμένα γιατί δεν καταγγέλλονται, γιατί θάβονται από το ίδιο το θύμα ή τον οικογενειακό περίγυρο γιατί θάβονται και από την κοινωνία μας και ίσως από εμάς τους ίδιους.
