Πέρυσι το χειμώνα, γύρω στις 7 το πρωί, έχω αργήσει και παίρνω ταξί για να πάω στο Εφετείο, δεν θυμάμαι ποιος απολογούνταν εκείνη τη μέρα. Μου λέει ο ταξιτζής τι θες στα δικαστήρια τέτοια ώρα, του λέω για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και αυτόματα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη.
Δεν μιλάει για λίγο. «Δεν πιστεύω να έχεις καμιά δουλειά με αυτούς», «Όχι, με εμάς είμαι” του λέω. Δεν ξαναμιλάει για λίγο, είμαστε σταματημένοι στο φανάρι να βγούμε Αλεξάνδρας, βάζει τα κλάματα και μου λέει ψελλίζοντας «Αυτή η μάνα είναι ηρωίδα, έχασα κι εγώ παιδί και ξέρω».
«Λυπάμαι πάρα πολύ» είπα κι εγώ «Είναι κάθε μέρα στο μυαλό μου, να της το πεις, την παρακολουθώ την δίκη, διαβάζω, να της πεις ότι τέτοιο αγώνα με τόση αξιοπρέπεια κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει, γιατί αυτή αγωνίζεται για όλους μας».
«Λυπάμαι τόσο πολύ, έτσι είναι, θα της το πω». Όταν φτάσαμε, έστριψε στη Λουκάρεως, πάρκαρε και μου είπε:
«Εμείς κορίτσι μου δεν πρέπει να γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας, πρέπει να την αλλάξουμε σε ημέρα Μάγδας Φύσσα, τόσο αξίζει αυτή η γυναίκα, να της το πεις»
Και έβαλα κι εγώ τα κλάματα και έτσι ενώ απ’έξω περνούσαν οι δικηγόροι με τα κουστούμια, ανεβοκατέβαινε βιαστικός ο κόσμος και έβγαινε ο ήλιος, εμείς μείναμε μέσα στο ταξί και κλάψαμε μαζί για το δικό του παιδί και για τον Παύλο.
Όπως είπε και ο Θανάσης Καμπαγιάννης:
«Έτσι τελειώνει αυτός ο κόσμος. Όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό».
Έχουμε την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που χτίσαμε κοντά πέντε χρόνια εδώ μέσα δεν θα τελειώσει έτσι, δεν θα τελειώσει με τον λυγμό των θυμάτων.
Νήμα αναρτήσεων στο Twitter από την @fo_fi_ko_ , για τη δίκη της Χρυσής Αυγής που σήμερα, μετά από 5,5 χρόνια και 453 συνεδριάσεις, φτάνει επιτέλους στο τέλος της.
