Hταν 19 Μαρτίου του 2002. Μια βραδιά, που όποιος την έζησε στο Anfield ή ακόμα κι αν την είδε στην τηλεόραση δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ. Η Λίβερπουλ υποδεχόταν τη Ρόμα για το Τσάμπιονς Λιγκ και χρειαζόταν νίκη με 2-0 για να περάσει ως δεύτερη πίσω από τη Μπαρτσελόνα στη φάση των νοκ άουτ. Ομως ο λόγος, που πριν ακόμα αρχίσει το ματς το γήπεδο πανηγύριζε σαν τρελό, λες και όλα είχαν πάει καλά ήταν άλλος. Ο Ζεράρ Ουγιέ, ο Ged μετά από περίπου πέντε μήνες απουσίας και μια δύσκολη επέμβαση στην καρδιά μπορούσε να ξαναμπεί στο γήπεδο και να καθήσει στον πάγκο της ομάδας.
Του Κώστα Αργυρού
Ηταν από εκείνες τις φορές που βλέπεις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να είναι βουρκωμένοι από συγκίνηση και χαρά. Περίπου δύο ώρες μετά ο θόρυβος από το Κοπ ακουγόταν μέχρι κάτω στα docs του καναλιού του Μέρζυ. Φυσικά η Λίβερπουλ είχε κερδίσει με 2-0. Φυσικά είχε προκριθεί. Κι ο Ζεράρ Ουγιέ έπρεπε να συγκρατήσει την πληγωμένη καρδιά του για να μην του παίξει κάποιο περίεργο παιχνίδι σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του.
Ηταν η «πρώτη του φορά» στο Ανφιλντ, το 1969, που του άλλαξε τη ζωή. Φοιτητής τότε, είχε αφήσει για ένα χρόνο το πανεπιστήμιο του στη Λιλ, όπου σπούδαζε αγγλική φιλολογία για μια πρακτική στο Λίβερπουλ. Εκεί γνώρισε τον ποδοσφαιρικό του έρωτα. Αλλά και τον έρωτα για το ποδόσφαιρο. Γιατί ο δάσκαλος αποφάσισε τελικά ότι το επάγγελμα που του ταίριαζε ήταν αυτό του προπονητή. Εστω κι αν η καρδιά του θα του έδειχνε πολλές φορές τα επόμενα χρόνια ότι… διαφωνεί. Δεν ήταν λοιπόν από αυτές τις ψεύτικες δηλώσεις κάποιων εκατομμυριούχων, που πουλάνε «οπαδιλίκι» σε κάθε μεταγραφή. Ο Ζεράρ έφτασε στη Λίβερπουλ, την ομάδα που αγάπησε, σαν προπονητής το 1998. Εφυγε το 2004 έχοντας χαρίσει τίτλους στην ομάδα, κύπελλο, Λιγκ Καπ, ΟΥΕΦΑ και Σούπερ Καπ εκείνη την τρελή χρονιά του 2001, αλλά όχι το πρωτάθλημα. Ωστόσο όπως έγραψε ο «Guardian» αυτό που κατάφερε το 2005 στην Κωνσταντινούπολη ο Μπενίτεθ, αυτό που παραλίγο να καταφέρει το 2014 ο Ρότζερς, κι αυτό που πέτυχε τελικά ο Κλοππ κάπου στο βάθος φέρουν και το δικό του αποτύπωμα. Ηταν αυτός που έδωσε το περιβραχιόνιο στο Τζέραρντ στα 23 του χρόνια. Αυτός που ξανάφερε τον αέρα της Ευρώπης σε ένα σύλλογο πληγωμένο από τραγωδίες.
Υπηρέτησε κι άλλες ομάδες. Την εθνική ομάδα της πατρίδας του, της Γαλλίας. Τη Λυόν με την οποία πήρε πρωταθλήματα. Την Αστον Βίλλα, όταν αποφάσισε να αγνοήσει τις συστάσεις των γιατρών και να γυρίσει προπονητικά στην αγαπημένη του Αγγλία.
Αλλά τη σχέση που είχε με τη Λίβερπουλ λίγοι προπονητές μπορούν να αποκτήσουν. Για αυτό και σήμερα το βράδυ, είμαι σίγουρος ότι πολλοί άνθρωποι εκεί στο λιμάνι θα πέσουν για ύπνο με βαριά τη διάθεση και τα μάτια ίσως υγρά. Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο κι αυτή είναι η Λίβερπουλ. Αν δεν τα αγαπάς καλύτερα μην ασχολείσαι μαζί τους.
Και μια ιστορία όπως την αλίευσα από μια αγγλική εφημερίδα και τη μεταφέρω με δικά μου λόγια. Οταν κάποιος δημοσιογράφος έμαθε ότι ένας φίλος του θα έκανε εγχείρηση καρδιάς στο Λίβερπουλ, στο ίδιο νοσοκομείο και με τον ίδιο γιατρό με τον Ουγιέ το 2001, έστειλε ένα μήνυμα στο Γάλλο και του ζήτησε αν μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα με δυο ενθαρρυντικές φράσεις στο φίλο του, γνωρίζοντας ότι είναι και οπαδός της Λίβερπουλ κι αυτό θα του έδινε θάρρος. Λίγες μέρες μετά ο φίλος του είδε να μπαίνει στο δωμάτιο του νοσοκομείου χαμογελαστός ο Ουγιέ, λέγοντας του ότι ήρθε να συζητήσουν για την ομάδα…
Από σήμερα ο Ged θα μπορεί να συζητά πάλι από εκεί ψηλά για τη μεγάλη του αγάπη με τον Σάνκλυ και τον Πέισλυ…
