“Το δημόσιο σύστημα υγείας είναι κάτι συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική κατάκτηση από αυτό.
Το έχω δει με τα μάτια μου: Πηγαίνει στο νοσοκομείο ένας άστεγος, ένας αλκοολικός, και κάθονται 15 γιατροί πάνω από το κεφάλι του να τον φροντίσουν. Ξέρουν ότι είναι σχεδόν μάταιο, γιατί είναι πολύ βαριά η περίπτωση, αλλά τον φροντίζουν. Θα το ξαναπώ: είναι συγκλονιστικό. Στο δημόσιο νοσοκομείο καταλαβαίνεις καλύτερα από οπουδήποτε αλλού τι σημαίνει ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια είναι δεδομένο οντολογικό: από τη στιγμή που είσαι άνθρωπος έχεις αξιοπρέπεια. Θέλω να πω ότι ένας αλκοολικός του δρόμου, ένας άνθρωπος που χέζεται πάνω του δεν είναι λιγότερο αξιοπρεπής από οποιονδήποτε άλλον, και αυτό το φανερώνουν έμπρακτα οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Γι’ αυτό είμαι αντίθετος σε κάθε επιχείρημα υπέρ της ευθανασίας ως λύτρωσης του ανθρώπου από την αναξιοπρέπεια, ως διεκδίκησης ενός αξιοπρεπούς θανάτου. Η αναξιοπρέπεια μπορεί να υπάρχει σε εμάς που δεν εξασφαλίζουμε για όλους τους ανθρώπους καλύτερες συνθήκες ζωής αλλά ποτέ στον πάσχοντα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα από το να έχουμε ένα σύστημα υγείας που σου λέει: έχεις λεφτά, θα ζήσεις. Δεν έχεις, θα πεθάνεις. Είναι ανατριχιαστικό. Και στην Ελλάδα, με όλη την κρίση, τις ελλείψεις και όλα τα στραβά, το δημόσιο σύστημα υγείας λειτουργεί. Λειτουργεί βέβαια με προβλήματα και κυρίως χάρη στην αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών. Έχω γνωρίσει, Στρατή, συγκλονιστικές περιπτώσεις γιατρών. Συγκλονιστικές! Πιστεύω πραγματικά ότι όταν μπαίνει ένας γιατρός στο λεωφορείο πρέπει να σηκωνόμαστε όρθιοι. Άνθρωποι που δεν παίρνουν φακελάκια, όπως τους κατηγορούν, που είναι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στο νοσοκομείο, που κάνουν εκατό πράγματα μαζί, που μειώνουν τον πόνο των ανθρώπων, που σώζουν ζωές.
(…) Οι λύσεις είναι δύσκολες πρέπει όμως πάση θυσία να βρεθούν. Ας πηγαίνουν σε ιδιωτικά νοσοκομεία όσοι έχουν λεφτά, αλλά πρέπει και όσοι δεν έχουμε λεφτά ούτε διαθέτουμε ιδιωτική ασφάλιση να μπορούμε να βρούμε την υγειά μας στο δημόσιο νοσοκομείο. Το δημόσιο νοσοκομείο είναι ιερό. Πρέπει να το αντιμετωπίζουμε όλοι με τον σεβασμό που αρμόζει σε κάτι ιερό”.
Μια συγκλονιστική κατάθεση του Σταύρου Ζουμπουλάκη για το σύστημα υγείας, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, το δημόσιο νοσοκομείο. Από τις έντεκα συναντήσεις του με τον Στρατή Μπουρνάζο (μόλις εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Πόλις), όπου μιλάνε για πολλά, για τα παιδικά του χρόνια και τα πρώτα διαβάσματα, τη μεταπολίτευση, το Παρίσι, την αρρώστια, τον χριστιανισμό, την εκκλησία, το σχολείο και την έννοια του δασκάλου, την Νέα Εστία, τον Άρτο Ζωής, το Ολοκαύτωμα, την Ακροδεξιά, τη Χρυσή Αυγή, τη λογοτεχνία, την Αριστερά, την Εθνική Βιβλιοθήκη και το πάθος της ανάγνωσης.
Απολαυστικό. Χορταστικό. Ωραία συντροφιά για καραντίνα.
Του Κωστή Παπαϊωάννου
