Τι ατμόσφαιρα μπορεί να περιμένει κανείς από την «επιστροφή» 2.000 μόνο οπαδών στο γήπεδο της Liverpool;
Του Κώστα Αργυρού
Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν στιγμές ευχάριστες ή δυσάρεστες που είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια. Μια τέτοια στιγμή ήταν για μένα και η πρώτη μου φορά στο Anfield. Δεν ήταν απλώς η εκπλήρωση ενός ονείρου. Δεν είχε σημασία το αποτέλεσμα. Θυμάμαι μόνο ότι την επόμενη μέρα ξύπνησα ακόμα «ζαλισμένος». Ηταν η διαπίστωση για το πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι ένα γήπεδο από όλα τα άλλα. Δεν εννοώ μόνο τα «γνωστά». Το να ακούς το «You’ll never walk alone» και να βλέπεις ζωντανά όλα αυτά, που μπορείς έστω να τα φανταστείς κατά κάποιο τρόπο ακόμα και από την τηλεόραση. Υπάρχει όμως κάτι που μόνο αν είσαι «μέσα» μπορείς να νοιώσεις. Είναι ο τρόπος με τον οποίο το πλήθος μετατρέπεται λες σε ένα σώμα, που συγχρονίζει την αναπνοή του, τις αντιδράσεις του, τις ιαχές του, τα «αχ» σε κάθε χαμένη ευκαιρία της δικής του ομάδας, την ανάσα ανακούφισης σε ένα επικίνδυνο αλλά άστοχο σουτ του αντιπάλου, τους πανηγυρισμούς όταν η ομάδα κερδίσει… κόρνερ. Ολοι θα έχετε πιθανώς ακούσει για την δύναμη αυτού του γηπέδου, που έχει οδηγήσει ακόμα και σε ποδοσφαιρικά «θαύματα» με πιο πρόσφατο εκείνο το 4-0 επί της Μπαρτσελόνα. Ομως τα λόγια δε μπορούν να το περιγράψουν.
Ο δεσμός που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μεταξύ παικτών και φιλάθλων της Liverpool έχει ένα εντελώς μυστηριακό ύφος. Οταν η ομάδα χωλαίνει νοιώθεις την αγωνία, το άγχος, ένα «άηχο» μουρμουρητό στην εξέδρα, μια ανυπομονησία. Κάποια στιγμή ο κόσμος ξυπνά, ξεσηκώνεται και λες και θέλει να βγάλει από το λήθαργο τους παίκτες. Οταν πάλι η ομάδα είναι στη μέρα της λες και όλο το γήπεδο απογειώνεται σε ένα τρελό χορό. Εκεί δεν ξέρεις πια ποιος «σπρώχνει» ποιον. Ο κόσμος την ομάδα ή η ομάδα τον κόσμο. Είναι η μετάβαση σε ένα καθεστώς έκστασης.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλα γήπεδα με εξαιρετική ατμόσφαιρα. Γήπεδα πιο σύγχρονα, πιο μεγάλα, με μελετημένη την ηχητική τους για να φτιάχνουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Αλλά δεύτερο Anfield δεν υπάρχει. Είχα διαβάσει πριν από χρόνια για την μελέτη κάποιων επιστημόνων για το ποιο γήπεδο είναι το πιο θορυβώδες με μετρημένα τα ντεσιμπέλ. Μαντεύετε την απάντηση. Δεν είναι κάτι καινούριο. Το πρώτο (ασπρόμαυρο) «ποδοσφαιρικό» ντοκυμαντέρ, που έκανε το ΒΒC το 1964 ήταν ακριβώς για αυτό το γήπεδο, με τον δημοσιογράφο να στέκεται μπροστά στο Kop και να δηλώνει ότι δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή του.
(Δείτε ένα απόσπασμα εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=XNboU_PbZMY )
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή τη μαγεία μπορούν να την δημιουργήσουν οι Liverpoodlians είτε την κλασσική αγγλική ώρα (15:00) ενός Σαββατιάτικου απογεύματος σε αγώνα πρωταθλήματος, είτε σε κάποια από τις περίφημες «european nights». Η Liverpool ήταν πάντα μια ομάδα, που απολάμβανε να παίζει στην Ευρώπη και ο πολυετής αποκλεισμός της από τις διοργανώσεις της UEFA μετά το δράμα του Χέιζελ ήταν σε μεγάλο βαθμό μια από τις αιτίες για την παρακμή της δεκαετίας του ’90. Χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως και τις συνέπειες της τραγωδίας του Χίλσμπορο το 1989.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο σήμερα. Το Anfield σήμερα έχει μεγαλώσει και οι ιδιοκτήτες της ομάδας θέλουν να το μεγαλώσουν κι άλλο μέχρι το 2023, για να ανεβάσουν την χωρητικότητά του στις 61.000 περίπου. Ετσι κι αλλιώς όσο και αν το μεγάλωναν πάντα θα μπορούσαν να το γεμίσουν. Η Liverpool έχει πάψει να είναι απλώς μια «ομάδα πόλης». Εχει φανατικούς σε ολόκληρο τον κόσμο, που ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για μια τέτοια μοναδική βραδιά. Δεν έχει χάσει πάντως την επαφή της με την τοπική κοινωνία, όπως έχει συμβεί σε άλλες ομάδες. Οι οργανώσεις των οπαδών συνέβαλαν σημαντικά στην εκδίωξη των προηγούμενων ιδιοκτητών τo 2010 και έχουν παρέμβει αρκετές φορές και προς την σημερινή ιδιοκτησία, είτε αυτό αφορά τις τιμές των εισιτηρίων, είτε άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία της ομάδας και τη σχέση της με την πόλη.
Ο Γιούργκεν Κλοππ προφανώς και έχει και αυτά στο μυαλό του, όταν δηλώνει ότι «το ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν είναι ούτε κατά το ήμιση διασκεδαστικό». Και αν μια ομάδα έχει «χάσει» πολλά από την απουσία οπαδών από τις εξέδρες αυτή είναι σίγουρα «Οι Κόκκινοι». Που αναγκάστηκαν να σηκώσουν το καλοκαίρι την «κούπα» μπροστά σε αδειανές εξέδρες.
Αυτή την Κυριακή, μετά από εννιά μήνες θα ξαναμπούν οπαδοί στο Anfield. Ηταν εκείνη η καταραμένη νύχτα του Μάρτη, όχι μόνο επειδή η ομάδα αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά επειδή το ματς αυτό μάλλον δεν θα έπρεπε να είχε γίνει ποτέ για λόγους υγείας. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για τη διασπορά του ιού από τη «συνάντηση» χιλιάδων Ισπανών, Βρετανών και όσων είχαν ταξιδέψει από άλλες γωνιές της Ευρώπης, για να δουν το τελευταίο ματς πριν την καραντίνα.
Τώρα θα έχουν την τύχη να ξαναμπούν στο Anfield μόλις 2.000 και αφού θερμομετρηθούν, συμπληρώσουν έντυπα και περάσουν όλους τους απαραίτητους ελέγχους, φορώντας πάντα μάσκα. Στο μεταξύ οι ιθύνοντες του αγγλικού ποδοσφαίρου ελπίζουν, ότι αυτή θα είναι μια αρχή και ότι κάποια στιγμή μέσα στο 2021 θα μπορούν να επιτρέπουν στα γήπεδα πληρότητες του 15 με 20%.
Θα είναι ακόμα μια αλλόκοτη στιγμή. Και για τους μέσα τυχερούς και για τους απέξω. Δεν θα είναι ακριβώς μια κατάσταση, που να δικαιολογεί την ιστορική πινακίδα «This is Anfield». Πιο πολύ το συναίσθημα, που φοβάμαι ότι θα προκληθεί θα είναι το «Is this Anfield?». Η απάντηση στις οθονές μας.
