«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία…» γράφει τόσο εμπνευσμένα ο Γιάννης Ρίτσος και στον στίχο αυτό με το τόσο βαθύ νόημα, αποτυπώνεται ανάγλυφα το σχεδόν αυθόρμητο πείσμα των νέων ανθρώπων απέναντι στο μουντό και δυστοπικό μας σήμερα. Των ανθρώπων που είναι νέοι και επιλέγουν να μείνουν έτσι για πάντα, παλεύοντας για ισότητα, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη.
Με αυτά ως προτάγματά της, η Αριστερά έχει δεχθεί πολλάκις κριτική αλλά και επιθέσεις, ιδεολογικές και μη. Σε πολλές περιπτώσεις, η κριτική προερχόταν από τους κόλπους της και πήγαζε από τις αγκυλώσεις που ενδεχομένως η ίδια εμφάνιζε. Κατ΄επίφαση διαιρετικές τομές και κόκκινες γραμμές, πρωταγωνιστές τα πολιτικά πρόσωπα και όχι τα σύμβολα, κομματικοί και όχι ιδεολογικοί σταυροφόροι ήταν μερικοί μόνο από τους λόγους για τους οποίους η Αριστερά έχει πικράνει ανθρώπους που πίστευαν σε αυτήν και τις αξίες της. Ανθρώπους που άλλοτε πιστοί στους συλλογικούς αγώνες, εγκατέλειψαν τη μάχη και παραιτήθηκαν από τις διεκδικήσεις για ένα καλύτερο κόσμο. Άλλοι, απογοητευμένοι και κουρασμένοι πια να παλεύουν με ένα παγκόσμια παγιωμένο σύστημα εξουσιαστικής ασυδοσίας, ολοκληρωτισμού και νεοφιλελεύθερων πρακτικών, απομακρύνθηκαν από το κοινό όραμα για μία κοινωνία ίση και δίκαιη.
Σήμερα όμως, όσο ποτέ, οι διεκδικήσεις της Αριστεράς, αντί να διχάζουν, ενώνουν, καθώς πληθαίνουν οι φωνές ανά τον κόσμο που ζητούν ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Αιτήματα που εν έτει 2020 θα έπρεπε να είναι ήδη εξασφαλισμένα και αποκαλύπτουν τις στρεβλώσεις του νεοφιλελευθερισμού καθώς και την ανάγκη για κοινωνική και προοδευτική σύμπλευση απέναντι στον άκρατο συντηρητισμό και την αδικία.
Σήμερα, που ακόμη η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος είναι υπό αμφισβήτηση , που στον πόλεμο όλα επιτρέπονται αλλά στον έρωτα όχι, που η εργασία έχει μετατραπεί σε εκμετάλλευση, που μικρά παιδιά πνίγονται στη θάλασσα σε αναζήτηση μιας ελπίδας. Σήμερα, που η εξαθλίωση των πολλών «χτίζει» τον πλούτο των λίγων, που η εκπαίδευση, η στέγαση και η υγεία δεν συνιστούν αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα για όλους, που το περιβάλλον θυσιάζεται στο βωμό των επενδύσεων, που οι ανισότητες βαθαίνουν και που η βίαιη καταστολή μας «προστατεύει». Σήμερα, που η ενημέρωση δεν είναι ακηδεμόνευτη και η δικαιοσύνη δεν είναι αδέκαστη, για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμη κρίνεται απαραίτητο ένα μέτωπο προόδου και αντίστασης. Μία «κιβωτός» ποιοτικής ενημέρωσης με άποψη, απέναντι σε έναν κατακλυσμό από παραπληροφόρηση, κρυμμένη και ανασκευασμένη αλήθεια. Αυτή η ανοιχτή «κιβωτός» που θα προασπίζει αναλλοίωτες τις θέσεις και τις δράσεις του πλουραλιστικού πολιτικού προοδευτικού τόξου, θέλω πολύ να είναι η ROSA.
Οι προσδοκίες του κόσμου για την Αριστερά μπορεί να έχουν ατονήσει έπειτα από δικά της λάθη και σφάλματα. Όμως, εκείνη ήταν που χάραξε τις συντεταγμένες ώστε οι άνθρωποι να υψώσουν το βλέμμα και τα ιδανικά τους για να ονειρευτούν έναν κόσμο καλύτερο, όπου θα προστατεύεται για όλους το πολυτιμότερο αγαθό, αυτό της ανθρώπινης ζωής, που από καιρό έπαψε να έχει την ίδια αξία για όλους.
Για να συμβεί αυτό, η άνθρωποι οφείλουν να σκεφτούν πως «η μονάδα κάνει το σύνολο» και να πιστέψουν ξανά στην ουτοπία, γιατί η εγκατάλειψή της οδήγησε την Αριστερά στην απώλεια του κινηματικού της χαρακτήρα και την μετατόπισή της σε έναν σκληρό ρεαλισμό που άλλοι έχτισαν για εκείνη. Η Αριστερά σήμερα, οφείλει να ενορχηστρώσει ένα νέο κοινωνικό σχέδιο για κοινούς αγώνες με σεβασμό στη δημοκρατία και την αλληλεγγύη ώστε ο αυταρχισμός και η μισαλλοδοξία να μείνουν στο παρελθόν.
Η Αριστερά σήμερα δεν βιώνει κρίση, βιώνει έναν οργανωμένο αποκλεισμό, αφού καλείται ως παίκτης σε ένα επί χρόνια στημένο παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα που νικητές είναι οι λίγοι. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου το παιχνίδι να αλλάξει και η πρόοδος να νικήσει, γιατί «οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά. Όσο τις χτυπάς, τόσο βαθύτερα μπαίνουν».
