Ο Μπόικο Μπορίσοφ είναι γνωστός για τα κατορθώματα του και τις μόνιμες κατηγορίες για την ανοχή του στη διαφθορά. Αλλά επειδή είναι πιστός στρατιώτης της ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας παραμένει στο απυρόβλητο για χρόνια
Του Κώστα Αργυρού
«Η καρακάξα περιστέρι δεν γίνεται» λέει μια βουλγαρική παροιμία. Και ο Μπόικο Μπορίσοφ φαίνεται να επιδιώκει να την δικαιώνει κάθε τόσο. Η σταδιοδρομία του πολιτικού, τυπικού δείγματος εκείνων των επιτήδειων τέκνων του παλιού συστήματος που «αναδείχθηκαν» μετά το 1990 είναι γεμάτη με σκάνδαλα, σκιές και… επιστροφές. Ο πρώην αξιωματικός για την Εθνική Ασφάλεια του καθεστώτος Ζίφκοφ, τη δεκαετία του 80, με το στυλ και τους τρόπους του μποξέρ, έχει περάσει από ένα σωρό υπουργεία, έχει διατελέσει δήμαρχος της Σόφιας και από το 2009 έχει καταφέρει να εκλεγεί τρεις φορές πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, αξίωμα στο οποίο και παραμένει μέχρι σήμερα. Ολες οι θητείες του ήταν συνδεδεμένες με αντιπαραθέσεις και βαριές κατηγορίες για ανοχή ή και υπόθαλψη της διαφθοράς, που παραμένει ένα από τα κεντρικότερα πολιτικά προβλήματα της Βουλγαρίας.
Αν η χώρα του δεν βρισκόταν στην «άκρη της Ευρώπης» ίσως τα κατορθώματά του να είχαν απασχολήσει περισσότερο την ΕΕ, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία. Και αν δεν ήταν και αυτός όπως και ο Ορμπαν μέλος της εκλεκτής παρέας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ίσως οι Βρυξέλλες να μην είχαν κωφεύσει τόσο προκλητικά στις διαμαρτυρίες των συμπολιτών του για τον τρόπο που κυβερνά.
Εδώ και δύο μήνες η Βουλγαρία συνταράσσεται από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις από πολίτες που ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης συνασπισμού του κόμματος του GERB (Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας) με τους εθνικιστές «Ενωμένους Πατριώτες». Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το 2013 ο Μπορίσοφ είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση μετά από συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, τις αυξήσεις σε τιμολόγια δημοσίων υπηρεσιών και την εξάπλωση της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος. Επέστρεψε όμως δριμύτερος ένα χρόνο αργότερα, για να παραιτηθεί και να ξαναεπιστρέψει το 2017, μετά τη νέα του εκλογική επιτυχία.
Τώρα κάνει λόγο για μια «επανεκκίνηση του κράτους», όπως προστάζει το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο, προωθεί αλλαγές στο Σύνταγμα και τις αρμοδιότητες τόσο του ίδιου όσο και ανθρώπων που εμπιστεύεται, όπως ο γενικός Εισαγγελέας της χώρας. Υπόσχεται μεταξύ άλλων και καλύτερη αντιμετώπιση της πανδημίας μέσα από τις μεταρρυθμίσεις του. Η αντιπολίτευση αντιδρά και χιλιάδες πολίτες έχουν κατέβει στους δρόμους, παρά τον φόβο του κορωνοϊού. Οι κεντροδεξιοί φίλοι του στην υπόλοιπη Ευρώπη σιωπούν, επειδή τον θεωρούν αξιόπιστο σύμμαχο. που σε αντίθεση με τον Ορμπαν ποτέ δε δημιουργεί προβλήματα στην παράταξη.
Το πόσο λίγο σημασία έχει τελικά η ουσία της πολιτικής, αλλά και η ποιότητα του ανδρός είχε φανεί το 2009, όταν σε μιά ομιλία του στις ΗΠΑ ο Μπορίσοφ παραπονούμενος για τη φυγή των νέων από την πατρίδα του είχε χαρακτηρίσει τους Ρομά και τους συνταξιούχους ως «κακό ανθρώπινο υλικό». Μια φράση που προσπάθησε να εξηγήσει αργότερα με διάφορες φραστικές αλχημείες, χωρίς να πιεστεί πάντως ούτε και τότε ιδιαίτερα από το ΕΛΚ. Προφανώς οι κεντροδεξιοί της Ευρώπης τον θεωρούν φτιαγμένο από «καλό πολιτικό υλικό», για αυτό και κάνουν τα στραβά μάτια, στα γλωσσικά του ατοπήματα. Και όχι μόνο σε αυτά.
