Για άλλη μια φορά στη ζωή μου, αγγίζω το περιθώριο της μειονότητας που πάντα ανήκα. Δεν έχω θλίψη, ούτε καν λύπη. Αντίθετα νιώθω ακόμη πιο σίγουρος, πιο δυνατός κι ανέλπιστα αισιόδοξος.
Του Τέλλου Φίλη
Όλη αυτή η τεχνητή ευτυχιοκρατία των 30 ετών κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτα μιας κοινωνικής κατασκευής που ούτε την γνώση είχαμε, ούτε την ειλικρίνεια να την διαχειριστούμε ώστε να μεταλαμπαδεύσουμε αξίες στην επόμενη γενιά που ανατράφηκε με filestyle, ελαφρότητα, αδιαφορία και τρισάθλια ημιμάθεια.
Κατέρρευσε σήμερα κι επίσημα τουλάχιστον, στη δική μου πόλη (Θεσσαλονίκη) που τόσο πολύ αγαπώ, αφήνοντάς μας γυμνούς, ξεβράκωτους με την επαρχιακή μας παθογένεια, τον φανατισμό μας, τον ρατσισμό μας και μια άλλου είδους εσωστρέφεια μακράν από την δημιουργική εσωστρέφεια των λογοτεχνών μας. Μια απολίτιστη πόλη, μια ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με μια πλειοψηφία επικίνδυνη για το μέλλον απο δω και πέρα.
Φτάσαμε στον πάτο. Ανήκω στους λίγους, προς το παρόν αλλά οι επόμενες 14 μέρες ευελπιστώ ότι θα είναι το εφαλτήριο για τον δικό μας “εσωτερικό μονόλογο” μια αφορμή για αυτοκριτική τώρα που όλοι μας, είτε το παραδεχόμαστε -όπως εγω και λίγοι σαν εμένα- είτε όχι, μας οδήγησε σ’ αυτό το “γκρίζο” μηδέν.
Στο χέρι μας και στο μυαλό μας είναι καρντάσια.
