Το άρθρο 11 του άρτι ψηφισθέντος από την παρούσα κυβέρνηση νόμου για τις συναθροίσεις, (αυτού που σύμφωνα με τον κυβερνητικό λόγο έβαλε σε τάξη τα πράγματα) προβλέπει πως “αρμόδια για την απαγόρευση επικείμενης δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης είναι η κατά τόπον αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή” σύμφωνα με το πνεύμα το Άρθρου 11 του Συντάγματος που προβλέπει ότι “οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.”
Του Δημήτρη Χριστόπουλου
Καθολική απαγόρευση συναθροίσεων δεν προβλέπεται στην έννομη τάξη της χώρας παρά μόνο σε περιπτώσεις οριακές που αναφέρονται στο Άρθρο 48 του Συντάγματος με απόφαση της Βουλής. Αν η Κυβέρνηση θέλει να προσφύγει στην “κατάσταση πολιορκίας” είναι μείζον πολιτικό θέμα, καθώς αυτό δεν έχει ξαναγίνει, πλην όμως αυτός είναι ο μόνος συνταγματικά ορθός δρόμος.
Επομένως, εδώ έχουμε μείζον θέμα το οποίο δείχνει διαζευκτικά δύο πράγματα:
-Είτε απόλυτη ταραχή, έλλειψη ψυχραιμίας, κακή ως τραγική αίσθηση του συσχετισμού και εμφανής αδιαφορία για τη συνταγματική νομιμότητα (που φοβάμαι πως είναι το πιθανότερο).
-Είτε κάποιον στοιχειώδη σχεδιασμό που για να δώσει μια διέξοδο στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε ενώπιον της 17ης Νοεμβρίου πετάει το μπαλάκι στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να αποφασίσει, αφού αύριο πρωι θα κατατεθούν αιτήσεις αναστολής του μέτρου.
Ο Μακιαβέλι έχει γράψει πως “ο πόλεμος ξεκινά όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.” Μακάρι λοιπόν να ισχύει το δεύτερο σενάριο διότι αν ισχύει το πρώτο, οδεύουμε για δύσκολα τιθασεύσιμες καταστάσεις, η πολιτική ευθύνη για τις οποίες θα βαραίνει αντικειμενικά την κυβέρνηση. Την εκάστοτε κυβέρνηση.
Του Δημήτρη Χριστόπουλου
Καθολική απαγόρευση συναθροίσεων δεν προβλέπεται στην έννομη τάξη της χώρας παρά μόνο σε περιπτώσεις οριακές που αναφέρονται στο Άρθρο 48 του Συντάγματος με απόφαση της Βουλής. Αν η Κυβέρνηση θέλει να προσφύγει στην “κατάσταση πολιορκίας” είναι μείζον πολιτικό θέμα, καθώς αυτό δεν έχει ξαναγίνει, πλην όμως αυτός είναι ο μόνος συνταγματικά ορθός δρόμος.
Επομένως, εδώ έχουμε μείζον θέμα το οποίο δείχνει διαζευκτικά δύο πράγματα:
-Είτε απόλυτη ταραχή, έλλειψη ψυχραιμίας, κακή ως τραγική αίσθηση του συσχετισμού και εμφανής αδιαφορία για τη συνταγματική νομιμότητα (που φοβάμαι πως είναι το πιθανότερο).
-Είτε κάποιον στοιχειώδη σχεδιασμό που για να δώσει μια διέξοδο στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε ενώπιον της 17ης Νοεμβρίου πετάει το μπαλάκι στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να αποφασίσει, αφού αύριο πρωι θα κατατεθούν αιτήσεις αναστολής του μέτρου.
Ο Μακιαβέλι έχει γράψει πως “ο πόλεμος ξεκινά όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.” Μακάρι λοιπόν να ισχύει το δεύτερο σενάριο διότι αν ισχύει το πρώτο, οδεύουμε για δύσκολα τιθασεύσιμες καταστάσεις, η πολιτική ευθύνη για τις οποίες θα βαραίνει αντικειμενικά την κυβέρνηση. Την εκάστοτε κυβέρνηση.
