Το ταξίδι της «επαγρύπνησης» των λαών έχει ξεκινήσει από τον σοσιαλισμό τα τελευταία 200 χρόνια. Έχει μεταφέρει τα μαθήματα και τις πληγές του σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια, ο σοσιαλισμός «πλάθεται» εκτός από την παγκόσμια ιστορία, και από την παράδοση της εκάστοτε χώρας και τις ερμηνείες που δίνει η κάθε μία στο μεγαλύτερο κίνημα-απάντηση στον καπιταλισμό.
Γράφει η δημοσιογράφος, Γεωργία Μοσχονά
Η συνειδητοποίηση των εργαζομένων, πως τα βάσανα και οι περιορισμοί τους από τους εργοδότες, προέρχονται από το σύστημα που πρεσβεύει ο καπιταλισμός, εκφράζεται σε μεγάλο φάσμα από τον ίδιο τον σοσιαλισμό. Έτσι γεννιούνται οι ατελείωτοι αγώνες και η αλλαγή του συστήματος εκ των έσω φαντάζει η μόνη διέξοδος, από ένα σύστημα που βρίθει από ρωγμές.
Ύστερα από χιλιάδες αγώνων, ξεκίνησαν να αλλάζουν τα συστήματα. Ο καπιταλισμός αντικατέστησε τους σκλάβους με υπαλλήλους και τους αφέντες/φεουδάρχες με εργοδότες. Βέβαια το όνειρο ενός καλύτερου μέλλοντος δε γίνεται να σταματήσει μόνο με το τέλος της σκλαβιάς.
Αυτό το καλύτερο μέλλον για ‘μένα έρχεται από τον σοσιαλισμό, όπως τον έχω ονειρευτεί. Ένα σύστημα, στο οποίο δε θα διαιρούνται οι άνθρωποι, θα δουλεύουν δημοκρατικά όλοι μαζί, θα έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και ο λόγος τους θα «μετράει» το ίδιο.
Τα όνειρα μας παροτρύνουν να αλλάξουμε· και κάθε όνειρο, πηγάζει από επιθυμίες και οι επιθυμίες από ελλείψεις. Η έλλειψη είναι λοιπόν η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε αγώνα. Ο δικός μου αγώνας ξεκινά από την έλλειψη ενός κόσμου όπως τον είχα ονειρευτεί. Φανταζόμουν έναν κόσμο που όλοι είμαστε ίσοι, που η ελευθερία κάποιου άλλου δεν περιορίζει τη δική μου, που κανείς δε φοβάται να κυκλοφορήσει στο δρόμο, επειδή διαφέρει. Αυτό με τρομάζει. Το γεγονός, ότι ακόμη υπάρχει φόβος. Όλα γύρω μου κινούνται τόσο γρήγορα και ενώ όλα αλλάζουν, τελικά μένουν ίδια και εγώ νιώθω «φιμωμένη». Θέλω να φωνάξω μα η φωνή δε βγαίνει. Την ουσιαστική αλλαγή ξέρω πως δε θα την καταφέρω μόνη. Δεν μπορώ.
Όμως δεν πρέπει να χάσω την ελπίδα, πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ, αλλά όχι μόνη. Αν μπορεί κάποιος να αλλάξει τον κόσμο σίγουρα δε μπορεί μόνος. Τα όνειρα θέλουν θυσίες. Τίποτα δε μπορεί να αλλάξει αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ. Η ουσιαστική αλλαγή χρειάζεται διαρκή, μαζικό αγώνα.
Η ζωή μας διδάσκει και εμείς πρέπει να την ακούσουμε. Το παρελθόν είναι εκεί όχι για να το μιμούμαστε, αλλά για να θυμίζει τα λάθη. Το μέλλον με νοιάζει πια και το μέλλον είναι τώρα.
