Αυτό που συμβαίνει έξω από το Καπιτώλιο ήταν και προβλέψιμο και προμελετημένο. Προκαλεί πάντως απορία η ευκολία με την οποία οι «Τραμπιστές» μπόρεσαν να εισβάλουν στο ναό της Δημοκρατίας με τα κινητά στο ένα χέρι και τις σημαίες στο άλλο. Οπως επίσης είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων του Ντόναλντ Τραμπ, ότι μπορεί να ζητούσε από τους οπαδούς του να παραμείνουν «ειρηνικοί», αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τους ζήτησε να αποχωρήσουν. Κάποιοι ήθελαν να στείλουν ένα σαφές μήνυμα. Να κάνουν μια επίδειξη ισχύος. Να υψώσουν το μεσαίο δάκτυλο σε ολόκληρο το δημοκρατικό κόσμο. Και το πέτυχαν.
Ολη η συμπεριφορά του το προηγούμενο διάστημα έδειχνε ότι ο Τραμπ δεν είναι διατεθιμένος να αποχωρήσει «αμαχητί». Και το αμαχητί εδώ είναι στην κυριολεξία. Τα αποψινά γεγονότα δημιουργούν ένα προηγούμενο. Είναι σίγουρο ότι πολλοί άλλοι φανατικοί της Νεας Δεξιάς στον πλανήτη θα τα παρακολουθούν και θα καμαρώνουν για τους ομοϊδεάτες τους. Αυτή είναι όμως η Νέα Δεξιά. Από τη στιγμή που κάποιοι της έδωσαν την εξουσία με δημοκρατικό τρόπο θεώρησε, ότι μπορεί να την κρατήσει εσαεί.
Φοβάμαι ότι δεν θα είναι αυτή η τελευταία φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι πια απλώς η ματαιοδοξία ενός ψυχωτικού, που δε μπορεί να αποδεχθεί την ήττα του. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο επικίνδυνο.
Κώστας Αργυρός
