«Είμαι ο Χαμίντ και ανήκω στην ανθρώπινη φυλή»

Θέλω να μιλήσω για τη ζωή του Χαμίντ, ο οποίος ζητά ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα που σε εσάς είναι γνωστά, όχι όμως σε εκείνον. Ο Χαμίντ γεννήθηκε στο Αφγανιστάν την περίοδο του πολέμου και μεγάλωσε με την αγάπη και την τρυφερότητα του πατέρα του, που ήταν δάσκαλος. Γαλουχήθηκε με δίψα για γνώση και πρόοδο και έγινε φοιτητής στο Τμήμα Διεθνών Σπουδών.

Της Αλεξάνδρας Χριστακάκη για την Αυγή

Όμως η ανασφάλεια στην πατρίδα του μεγάλωνε και ο Χαμίντ ζούσε μέσα στον φόβο, βλέποντας τον θάνατο να του χτυπά την πόρτα. Είδε πολλούς συμφοιτητές του να διαμελίζονται από τις βόμβες και φίλους του να τραυματίζονται. Η οικογένεια του Χαμίντ φοβόταν για τη ζωή του. Κάθε αποχαιρετισμός έμοιαζε σαν να ήταν ο τελευταίος. Τελικά ο Χαμίντ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ό,τι αγαπούσε: την πατρίδα, την οικογένεια, τους φίλους. Απέδρασε από τους κατεστραμμένους τόπους αναζητώντας μια ειρηνική και ασφαλή χώρα, όπου θα είχε μια κανονική ζωή, ανθρώπινα δικαιώματα.  Ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του, να βρει τρόπο να επιβιώσει.

Θα έχετε ακούσει για το ταξίδι του Χαμίντ και χιλιάδων άλλων προσφύγων όπως ο Χαμίντ, που αφήνουν τις πατρίδες τους αναζητώντας ασφαλέστερους τόπους. Σίγουρα θα έχετε ακούσει για τους διακινητές των μεταναστών και προσφύγων. Τους κινδύνους και τους φόβους με τους οποίους έρχονται αντιμέτωποι στη σκληρή διαδρομή και την πορεία που κάνουν μπαίνοντας πενήντα άτομα σε μια πλαστική βάρκα που είναι για δέκα. Ο Χαμίντ ήταν εκεί, μέσα σε μια τέτοια βάρκα.  Άκουσε τα κλάματα των παιδιών που κρύφτηκαν στην αγκαλιά της μάνας τους για ασφάλεια, που είδαν τον πανικό ζωγραφισμένο στα μάτια ενός πατέρα αδύναμου και απελπισμένου.  Όλοι αβοήθητοι, αλλά με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να φτάσουν στη Λέσβο. Και έφτασαν τον Οκτώβριο του 2017.  Όλοι πήγαν στο camp της Μόριας, που μπορούσε να δεχθεί 2.500 πρόσφυγες, αλλά τελικά στοιβάχτηκαν εκεί 10.000 κατεστραμμένες και απελπισμένες ανθρώπινες ψυχές.

Όχι, δεν ήταν αυτός ο τόπος της ειρήνης, της μάθησης, ούτε ο τόπος που ονειρεύτηκαν. Στη Μόρια έπρεπε να επιβιώσουν μέρα με τη μέρα χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια για το μέλλον, χωρίς χρόνο για να αναπολήσουν το παρελθόν. Ζούσαν ώρα με την ώρα. Αναζητούσαν ένα ήσυχο μέρος να αναπνεύσουν ζωή.  Όμως υπήρχαν καθημερινά εντάσεις και καβγάδες μεταξύ των διαφορετικών εθνοτήτων. Τι κρίμα!

Οι άνθρωποι έφυγαν από τις χώρες τους, αλλά δεν άφησαν πίσω την ένταση που έζησαν. Φοβόσουν μήπως βρεθείς τη λάθος στιγμή με τους λάθος ανθρώπους. Ο φόβος δυστυχώς έγινε πικρή πραγματικότητα και βρέθηκε ο Χαμίντ τέσσερα χρόνια στη φυλακή όταν ξέσπασε η πυρκαγιά στη Μόρια.  Έχασε τέσσερα χρόνια από τη ζωή του. Βρέθηκε πεταμένος σε ένα κελί στη φυλακή να περιμένει μέρες, μήνες, χρόνια για την άδικη κατηγορία, για την οποία ξέρει πολύ λίγα. Και εξακολουθεί να υποφέρει, να ταλαιπωρείται. Είπαν ότι απείλησε με την πυρκαγιά και τη ζωή άλλων προσφύγων.

Η αβεβαιότητα, το άγνωστο, η συνεχής αναβολή της εκδίκασης της υπόθεσης τον κατέτρωγαν. Αργός, καθημερινός θάνατος για τον Χαμίντ. Η ειρωνεία είναι ότι η αστυνομία -όταν έμαθε ότι ο Χαμίντ έμαθε από μόνος του ελληνικά στο κελί του- τον χρησιμοποιούσε για μεταφραστή προς όφελος των κρατικών αρχών. Σε δίκες και σε άλλους θεσμούς. Για έναν ολόκληρο χρόνο τον χρησιμοποίησαν και μάλιστα χωρίς αμοιβή.

Μια φρικτή εμπειρία που τον οδήγησε να ακούσει πολλές σπαρακτικές ανθρώπινες ιστορίες. Ο άνθρωπος που στέκεται μπροστά σας είναι ο Χαμίντ. Ναι, λυγίζω και δακρύζω γιατί μου έχουν κλέψει τα όνειρά μου. Είμαι πικραμένος από την αδικία που έχω βιώσει. Διψώ για γνώση, ελευθερία, ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Υπάρχει μέσα μου ακόμη η ελπίδα. Η ελπίδα ήταν η μοναδική μου φίλη τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα δεν είμαι γαλανομάτης, Χριστιανός και Ουκρανός, αλλά είμαι πρόσφυγας, όπως οι Ουκρανοί. Χθες περπατούσα στις Βρυξέλλες και νόμιζα πως προέρχομαι από άλλον πλανήτη.  Έφαγα γλυκά που δεν είχα φάει ποτέ. Ανήκω σε μια φυλή. Την ανθρώπινη. Κοιτάξτε με ποιος είμαι. Χαρίστε μου τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Κομισιόν να απαγορεύσει την ποινικοποίηση της διάσωσης

Αίτημα ευρωβουλευτών διαφόρων πολιτικών ομάδων και συνηγόρων, που κατήγγειλαν εκ νέου πολιτικές σαν αυτές της κυβέρνησης Μητσοτάκη καθώς και τον τρόπο δράσης της Frontex

“Εμείς οι κάτοικοι της Βόρειας Ευρώπης, εμείς όσοι μένουμε στο μακρινό Δουβλίνο και στο νησί της Ιρλανδίας, δεν γνωρίζουμε τι γίνεται στα νησιά και στη θάλασσα της Μεσογείου, δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πρόσφυγες από την Αφρική που πνίγονται στην Μεσόγειο.  Δεν γνωρίζουμε τι περιλαμβάνει η συνθήκη ‘Δουβλίνο 2’ για τους πρόσφυγες.Τα  media στη χώρα μας αναφέρονται αποκλειστικά στους Ουκρανούς και όχι στους Αφγανούς, τους Σομαλούς, τους Αφρικανούς που είναι φυλακισμένοι γιατί θέλησαν να ζήσουν ελεύθεροι» ήταν η αποκαλυπτική παρέμβαση 16χρονων μαθητών από δημόσιο σχολείο του Δουβλίνου στη συζήτηση που διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Στέλιο Κούλογλου, επικεφαλής της πρωτοβουλίας «για μια δίκαιη δίκη για τον Μοχάμεντ».

Οι Ιρλανδοί μαθητές άκουσαν με κομμένη την ανάσα τον 25χρονο Αφγανό Χαμίντ, με δάκρυα στα μάτια και ξεσπώντας σε λυγμούς, να ξεδιπλώνει τη ζωή του -αν και τόση μικρή-, γεμάτη βάσανα, διώξεις, φυλακίσεις και ξενιτιά, κάνοντας έκκληση να τον αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο με δικαιώματα. Ο Έσιν και ο Κάιλ είναι  Ιρλανδοί, ο Χαμίντ Αφγανός. Ο Έσιν και ο Κάιλ ταξιδεύουν ελεύθερα σ’ όλο τον κόσμο από παιδιά, ο Χαμίντ παράνομα, με κυνηγητό από την αστυνομία, κρατούμενος σε φυλακή γιατί ήθελε να είναι ασφαλής και ελεύθερος. Ο Έσιν και ο Κάιλ έχουν δασκάλους που τους εκπαιδεύουν στο «ξένο», το διαφορετικό, που τους μετατρέπουν σε φορείς ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και ανοιχτά σύνορα.

Ο Χαμίντ γνώρισε τις βόμβες και τα διαμελισμένα κορμιά των συμφοιτητών του στο Αφγανιστάν. Δύο κόσμοι χωριστά. Ο Χαμίντ σήμερα βρήκε τον δρόμο του. Όχι όμως ο Αμίρ, ο Ζαχίρ, ο Μοχάμαντ και εκατοντάδες  άλλοι μελαψοί πρόσφυγες, που βρίσκονται σε ελληνικές φυλακές κατηγορούμενοι σε πολυετείς φυλακίσεις ως διακινητές, ενώ ήταν ναυαγοί. Από θύματα, η ελληνική Δικαιοσύνη τούς μετέτρεψε σε θύτες. Δύο χρόνια φυλακή για κάθε πρόσφυγα που επιβαίνει στην πλαστική λέμβο, τον εγκαταλείπει μεσοπέλαγα ο διακινητής και τότε, για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, παίρνει ο ίδιος το τιμόνι ακόμη και αν δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του θάλασσα. Έτσι βρίσκονται προφυλακισμένοι δύο και τρία χρόνια με ποινές φυλάκισης σαράντα και πενήντα χρόνια.

Το αίτημα των ευρωβουλευτών

«Πρέπει να τροποποιηθεί η ευρωπαϊκή Οδηγία και να υπάρξει σαφής διαχωρισμός του διακινητή από αυτόν που αναγκάζεται να πιάσει το τιμόνι της λέμβου μεσοπέλαγα. Είναι παράλογη η νομοθεσία και εγκληματική η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λύνει τα χέρια σε κυβερνήσεις όπως αυτές της Ελλάδας του Μητσοτάκη ή του Όρμπαν της Ουγγαρίας να ποινικοποιούν τελικά τη μετανάστευση και την προσφυγιά». Αυτό ήταν το αίτημα που διατυπώθηκε από ευρωβουλευτές ΕΈλληνες και ξένους: Στέλιος Κούλογλου, Κώστας Αρβανίτης, C. Daly (Ιρλανδή), Μ.Wallace  (Ιρλανδός), Tineke Stick (Ολλανδή Πράσινη), Clara Ponsati (Καταλανή ανεξάρτητη), Fabio Castaldo (Ιταλός ανεξάρτητος) και από πολλούς δικηγόρους, συνηγόρους φυλακισμένων προσφύγων αλλά και μελών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στα νησιά του Αιγαίου για την υποδοχή, την παροχή ασύλου και τις συνθήκες διαβίωσής τους στα camps.

Η υπέρμετρη ποινικοποίηση, οι αυστηρότατες ποινές φυλάκισης που επιβάλλονται στους πρόσφυγες, οι δίκες – παρωδία που ολοκληρώνονται σε δεκαπέντε λεπτά, η ανάθεση της υπεράσπισης των  ναυαγών σε δικηγόρους που δεν γνωρίζουν την υπόθεση μια μέρα πριν, η άρνηση αποφυλάκισης μέχρι την εκδίκαση του Εφετείου, ακόμη και αν είναι αυτή η πρόταση του εισαγγελέα, οι συνθήκες κράτησης μαζί με ποινικούς, έχουν ένα στόχο: Να γίνει η Δικαιοσύνη «όχημα» και να εργαλειοποιηθεί από τα εθνικά κράτη προκειμένου να αποτρέψουν τη μετανάστευση και την προσφυγιά. Γέμισαν οι ελληνικές φυλακές πρόσφυγες. Είναι η δεύτερη κατηγορία μετά τους ποινικούς.

Η Ελλάδα δεν απέχει από την Ουγγαρία του  Όρμπαν

Η Ελλάδα δεν απέχει πολύ από την αντιπροσφυγική στάση του Όρμπαν, επεσήμανε η  Ολλανδή Tineke Stick από την Ομάδα των Πρασίνων, επιμένοντας πως η Κομισιόν πρέπει με απόλυτο τρόπο να απαγορεύει την ποινικοποίηση της διάσωσης  και όχι απλά να την συστήνει. Πρέπει να αλλάξει το νομικό της οπλοστάσιο. 75 Αφγανοί πρόσφυγες στον Έβρο συνελήφθησαν αφού τους έκλεψαν τα προσωπικά τους αντικείμενα, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, από τις δυνάμεις της Frontex. «Πριν από ένα χρόνο, 33.000 χιλιάδες Αφρικανοί μετανάστες συνελήφθησαν εν πλώ στην Μεσόγειο από την Ακτοφυλακή της Λιβύης και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση  επιστράφηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης. 3.000 Αφρικανοί πέθαναν εν πλω στη Μεσόγειο, το πιο μεγάλο θαλάσσιο νεκροταφείο, από δίψα, πείνα και πνιγμό.

Τα drones της Frontex παρεμποδίζουν τη διάσωση

Τα drones της Frontex πετούν πάνω από τα κεφάλια τους, παρεμποδίζοντας το έργο της διάσωσης εθελοντών ναυαγοσωστών και βοηθώντας στην επιστροφή τους στη Λιβύη», η μαρτυρία του διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλου, που σώζει στην Αδριατική ανθρώπινες ζωές.  Κατήγγειλε από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι η ελληνική Ακτοφυλακή, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, «απαγάγει» πρόσφυγες από τη στεριά και τους εγκαταλείπει μεσοπέλαγα στο έλεος του θανάτου, για να γίνουν παράδειγμα αποτροπής από τους άλλους πρόσφυγες και μετανάστες. Η ευρωπαϊκή σιωπή γύρω από την ποινικοποίηση της διάσωσης πρέπει να σπάσει.