Η φρίκη των βιασμών και οι ιστορίες των γυναικών που διασώθηκαν στη Μεσόγειο

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την 8 μηνών έγκυο γυναίκα, που σώθηκε την τελευταία στιγμή από πνιγμό, από την ομάδα του Geo Barents. Ανέπνεε με δυσκολία. Παρόλα αυτά μόλις ανέβηκε στο πλοίο μάς εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της. Πήρε το χέρι μου και είπε: “Δόξα το Θεό σε ευχαριστώ”. Φορούσε πολλά ρούχα, τουλάχιστον τέσσερα παντελόνια και πέντε μπλούζες εκτός από το παλτό της και όλα ήταν μούσκεμα. Με όλο αυτό το βάρος, της ήταν αδύνατο να κολυμπήσει.

Ευτυχώς, αυτή η γυναίκα δεν παρουσίασε επιπλοκές στην εγκυμοσύνη της πάνω στο σκάφος. Παρά το γεγονός ότι έμεινε έγκυος μετά από βιασμό, το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η ζωή αυτού του παιδιού. Θα γεννήσει σε ένα ασφαλές ιατρικό περιβάλλον στην Ευρώπη. Ξέρω ότι αυτό το μωρό μπορεί να είναι περήφανο για τη μητέρα του, που του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει σε ασφαλές μέρος

Υπήρχαν τόσα πολλά συναισθήματα όταν συναντήθηκε μαζί με άλλες γυναίκες και παιδιά στη γέφυρα του Geo Barents. Είδε μια γυναίκα από την ίδια χώρα καταγωγής της, με την οποία είχαν διασχίσει μαζί την έρημο Σαχάρα και στη συνέχεια έχασε τα ίχνη της. Αγκαλιάστηκαν τόσο σφικτά, σαν να μην ήθελαν να αφήσουν η μία την άλλη ποτέ. Συγκινήθηκα βαθιά.

Η πλειοψηφία των γυναικών ήταν από την Ακτή Ελεφαντοστού, το Καμερούν και τη Γουινέα, και γρήγορα ενώθηκαν μπροστά σε αυτή τη νέα δοκιμασία. Έβλεπα αυτή την αδιάκοπη υποστήριξη που είχαν η μία προς την άλλη, σύμφωνα με όσα δημοσιεύει το News 24/7.

Πάνω στο πλοίο είχαμε δύο νεογέννητα και ένα μωρό 18 μηνών, όλα γεννημένα στη Λιβύη μέσα σε ένα κέντρο κράτησης. Αυτά τα μωρά δεν είχαν λάβει καμία ιατρική φροντίδα και δεν είχαν εμβολιαστεί. Υπήρχε επίσης ένα κορίτσι, κάτω των 10 ετών, με αυτισμό, που δεν μπορούσε να μιλήσει. Η μητέρα της ήταν αποφασισμένη να εγκαταλείψει τη χώρα της παρά τις αντιξοότητες, να προσφέρει στην κόρη της την ευκαιρία να έχει ιατρική φροντίδα προσαρμοσμένη στην αναπηρία της. Το όνειρό της ήταν να δει την κόρη της μια μέρα να μιλάει, να επικοινωνεί.

Δουλεύω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα από το 2015 και έχω πάει σε διάφορες αποστολές, εστιάζοντας ιδιαίτερα στη σεξουαλική βία. Οι ιστορίες ζωής, οι μαρτυρίες αυτών των γυναικών, όλα όσα μου εξομολογήθηκαν πάνω στο πλοίο Geo Barents, είναι πέρα από κάθε λογική. Και όχι μόνο ιστορίες γυναικών, αλλά και ανδρών. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας αποστολής, γνώρισα έναν άντρα στο σκάφος που επέζησε από σεξουαλική βία. Οι γυναίκες μοιράστηκαν ιστορίες καταναγκαστικού γάμου από τον οποίο είχαν διαφύγει, σεξουαλικές επιθέσεις και ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων. Οι περισσότερες σεξουαλικές επιθέσεις σημειώθηκαν είτε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στην έρημο Σαχάρα, είτε σε κέντρα κράτησης στη Λιβύη. Οι εγκυμοσύνες που προκύπτουν από αυτούς τους βιασμούς θέτουν τη ζωή αυτών των γυναικών σε έναν πρόσθετο κίνδυνο.

Θυμάμαι μια γυναίκα που ταξίδευε μόνη με τις δύο κόρες της (11 μηνών και οκτώ ετών), η οποία βιάστηκε δύο φορές σε λιγότερο από 24 ώρες. Στο τέλος της συνεδρίας μας, ξέσπασε σε κλάματα όταν μου εξομολογήθηκε ότι το δυσκολότερο κομμάτι όλης αυτής της φρικτής ιστορίας ήταν ο βιασμός της αυτιστικής κόρης της. Πολλές από τις γυναίκες και τα κορίτσια που διέφυγαν από τη Μεσόγειο εξακολουθούν να είναι ευάλωτα. Η πλειοψηφία τους χρειάζεται προστασία κατά την άφιξή τους στην Ευρώπη.

Κάθε μαρτυρία, κάθε πρόσωπο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Η αξιοπρέπειά τους απέναντι σε όσα είχαν ζήσει με εντυπωσίασαν. Αξίζει αυτές οι ιστορίες να ακουστούν και ελπίζω ότι αυτή μου η μαρτυρία μπορεί να συμβάλει σε αυτό.