Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Οι αθλητές αντιμετωπίζουν τρομακτικές ελλείψεις και δυσκολίες
Με αφορμή τις δηλώσεις των αθλητών μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο για την έλλειψη στήριξης από την Πολιτεία, μιλήσαμε με τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, δύο φορές αργυρό ολυμπιονίκη σε Αθήνα και Πεκίνο, αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Αλέξανδρε, με δεδομένη τη μεγάλη εμπειρία σου και τις παραστάσεις που έχεις ως ολυμπιονίκης στο Ταε Κβο Ντο, τι περνάνε οι αθλητές πίσω από τις κλειστές πόρτες των προπονητηρίων; Ποια είναι η καθημερινότητα;
Προσπαθούν μέσα από τις δυσκολίες τους, να περάσουν όσο πιο ήρεμα γίνεται την καθημερινότητα. Δυστυχώς είναι όλοι υποχρεωμένοι να αφήσουν πίσω τις τρομακτικές ελλείψεις και δυσκολίες, καθώς αυτό που μετράει στο τέλος είναι να ζήσουν το όνειρό τους κι όχι το ποιόν θα κατηγορήσουν για την άδεια τους φαρέτρα. Αυτό βεβαίως εξυπηρετεί το ίδιο το ελλιπές οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού, για αυτό και δεν έχουν υπάρξει αλλαγές μέχρι τώρα.
Πετρούνιας, Ντούσκος, Ιακωβίδης και πολλοί άλλοι αθλητές μας βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν ανοιχτά για την έλλειψη στήριξης από την Πολιτεία. Τι εκτιμάς ότι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα; Θα ξεχαστεί πάλι το θέμα από τον Σεπτέμβριο;
Δυστυχώς θεωρώ ότι θα ξεχαστεί. Ήταν μεγάλη ευκαιρία να δημοσιοποιηθεί η κατάσταση καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες τραβούν το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά -μακάρι να βγω λάθος- δεν θα υπάρξει ανάλογη συνέχεια. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξει μια ειλικρινής συνεννόηση ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα, ομοσπονδίες και φορείς του αθλητισμού, ώστε να γίνει μια νέα αρχή συζήτησης μακριά από το γνωστό δόγμα «εμείς ήμασταν καλύτεροι». Τα διαχρονικά λάθη απαιτούν διαχρονικές λύσεις.
Μετά από τις επιτυχίες των αθλητών μας σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί φέτος στο Τόκιο, πολιτικοί παράγοντες που λιγότερο ή περισσότερο ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, σπεύδουν να δώσουν συγχαρητήρια. Είναι λίγο υποκριτική η συμπεριφορά τους ή όχι;
Θεωρώ πως η ίδια η ερώτηση απαντά από μόνη της. Είναι γνωστό το φαινόμενο και δυστυχώς το ανεχόμαστε όλοι καθώς η στιγμή της υποδοχής είναι μια στιγμή που βλέπουμε αγαπημένα πρόσωπα μετά από καιρό και από συναισθηματική φόρτιση, και το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι να χαλάσουμε αυτή την στιγμή μας. Δεν θέλετε να ξέρετε όμως τι συμβαίνει στο μυαλό του κάθε αθλητή, την στιγμή που ένας παράγοντας που τον αγνοούσε για χρόνια και ξαφνικά τον υποδέχεται με χαρές και πανηγύρια.
Ακούμε συχνά το «να βρεθεί ένας χορηγός», ειδικά αυτές τις μέρες. Είναι λύση οι χορηγίες έναντι της κρατικής στήριξης προς τους αθλητές; Ποια είναι η γνώμη σου;
Οι ιδιωτικοί χορηγοί είναι πάντα καλοδεχούμενοι, δεν νοείται όμως ότι μπορούν να αντικαταστήσουν την κρατική μέριμνα που υποχρεούται βάσει Συντάγματος να δώσει το κράτος. Εξ’ άλλου, αυτές οι χορηγίες έχουν συνήθως ανταποδοτικά οφέλη, οπότε ποτέ δεν θα μοιραστούν στη βάση των αθλημάτων αλλά στη βιτρίνα. Το έλλειμα αθλητικής παιδείας είναι το μεγάλο πρόβλημα, καθώς και το γεγονός ότι οι οικογένειες των αθλητών έχουν αντικαταστήσει τα φυτώρια και τις κρατικές επιχορηγήσεις.
