Τον περασμένο μήνα απεβίωσε ο θρυλικός φροντιστής της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομάδας Βαλένθια, ο περίφημος «Españeta», έπειτα από 55 χρόνια που υπηρέτησε τον σύλλογο της καρδιάς του. Οι «νυχτερίδες» πενθούν έναν άνθρωπο που ενσάρκωσε όλη τη φιλοσοφία του συλλόγου και ταυτίστηκε όσο κανείς μαζί της.
Ο «Españeta» (Bernardo España Edo το κανονικό του όνομα) γεννήθηκε το 1938 στη Βαλένθια. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο αλλά στα 16 του χρόνια ένα τροχαίο ατύχημα του προκάλεσε τραυματισμούς που του σταμάτησαν την καριέρα. Δε κατάφερε να παίξει ποτέ στην ομάδα της καρδιάς του, που ήταν και το όνειρο του αλλά δε ξεκόλλησε από το γήπεδο της ομάδας, το «Mestalla». Έκανε κοπάνες από το σχολείο για να πάει στο γήπεδο και να κυνηγάει μπάλες. Το πάθος του να βρίσκεται κοντά στην ομάδα με οποιονδήποτε τρόπο τον οδήγησε να γίνει αρχικά φροντιστής στην ομάδα νέων και ύστερα να προαχθεί στην πρώτη ομάδα.
Και ποιους δεν είδε τόσα χρόνια να φοράνε τη φανέλα της ομάδας του. Έγινε φίλος με τον Mario Kempes και έβαζαν στοιχήματα ποδοσφαιρικού τύπου, με τον «Españeta» να δείχνει ότι κάτι ήξερε κι αυτός από μπάλα. Έκανε παρέα με τον τεράστιο Alfredo Di Stefano, που προπόνησε τη Βαλένθια σε τρεις διαφορετικές θητείες. Ο «μύθος» λέει πως του είχε ζητήσει να μη κάνει «ποδαράκια» με τη μπάλα μπροστά στους παίκτες, επειδή ήταν καλύτερος από πολλούς σε αυτό και τους αποθάρρυνε.
Είχε όλους τους ποδοσφαιριστές σαν παιδιά του. Πρόσεχε το πανάκριβο Rolex του Mijiatovic στους αγώνες και όταν ένα βράδυ ο Σέρβος ξέχασε να το πάρει σπίτι του, ο «Españeta» κοιμήθηκε φορώντας το για να μη μπει κάποιος ληστής και του το πάρει. Το ταλέντο του ήταν πως μπορούσε να αντιγράψει τις υπογραφές όλων των παικτών. Αυτό εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι, ζητώντας του να υπογράφει στις θέσεις τους μπάλες και φανέλες που ήθελαν οι οπαδοί. Μια φορά έβαλε στοίχημα με τον Kempes πως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την υπογραφή του ακόμη και στη τράπεζα. Ο «Españeta» το τόλμησε, πήγε και κατάφερε να κάνει ανάληψη 100,000 pesetas, που πήρε τα μισά ως έπαθλο από τον Αργεντινό.
Στο «Mestalla» οι οπαδοί τον λάτρευαν και σε κάθε ευκαιρία τον χειροκροτούσαν, μερικές φορές πιο πολύ κι από τους παίκτες. Κάτι λογικό αν σκεφτούμε πως πολλοί πέρασαν κι έφυγαν αλλά αυτός έμενε εκεί σταθερός. Δυστυχώς, οι περιορισμοί λόγω COVID δε θα δώσει ευκαιρία στους οπαδούς να τον αποχαιρετήσουν με τον τρόπο που αρμόζει, σ’ ένα γεμάτο γήπεδο.
Το 2018 αναγκάστηκε να σταματήσει την ενασχόληση του για λόγους υγείας. Τον περασμένο Οκτώβριο έχασε τη μάχη με τη ζωή σε ηλικία 82 ετών. Όσο έζησε πρόλαβε να δει ως φροντιστής την ομάδα του να κατακτά 3 πρωταθλήματα Ισπανίας,4 κύπελλα, 1 super cup, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 1 UEFA, 2 ευρωπαϊκά super cup και 1 Intertoto. Το σημαντικότερο είναι πως έμαθε σε πολλούς νέους ποδοσφαιριστές τι σημαίνει Valencia.. Όπως ο David Villa ή ο Jose Gaya (και πολλοί ακόμη) που στον αποχαιρετιστήριο λόγο τους για εκείνον τον χαρακτήρισαν τον άνθρωπο που τους έμαθε τί είναι και τί πρεσβεύει ο σύλλογος που αγωνίζονταν.
Και τίποτα από αυτά να μην είχε πετύχει, θα ήταν ευτυχισμένος επειδή έζησε δίπλα στην ομάδα του. Όπως είπε και ο ίδιος : «Γεννήθηκα για να ζήσω και να πεθάνω για τη Βαλένθια».
