H Εφές ανοίγει τα μάτια στους «μεγάλους» της Ευρωλίγκα

Καμία ομάδα δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο τους Τούρκους που από την αρχή της σεζόν δεν έχουν αλλάξουν ούτε στο ελάχιστο τον τρόπο που παίζουν. Μια ομάδα που έχει απεριόριστες δυνατότητες στο σκοράρισμα, πολύ καλά διαβασμένη και στη σεζόν και στο Final Four, που εκμεταλλεύεται τα κενά στην αντίπαλη άμυνα.

Ο Λάρκιν, που μοιάζει πολύ εγκεφαλικά με τους σπουδαίους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σάρας, Γιουλ, μοίραζε μπάλες κι είχε ηγετικό ρόλο, αυξομειώνοντας την ένταση, κρατώντας ζεστούς τους συμπαίκτες του, ειδικά τη στιγμή που τόσο η ΤΣΣΚΑ όσο και η Μπαρτσελόνα αναγκαζόντουσαν να χαμηλώσουν την ένταση.

Στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού, το παιχνίδι άνοιξε, ο Λάρκιν μαζί με τον Μίτσιτς «χτυπούσαν» ανελέητα, δείχνοντας ότι ελέγχουν το ματς. «Πρώτα βιολιά» πέραν των δύο αυτών παικτών δεν έχει η ομάδα, ωστόσο έχει κάτι πολυτιμότερο: Έναν προπονητή που ακούει τους παίκτες και παίκτες που ακούνε τον προπονητή. Ο συνδυασμός της στελέχωσης της ομάδας είναι ιδανικός, ώστε να έχει ρυθμό, αυτοματισμούς, pick ‘n’ roll, και ανοίγματα στις γωνίες για τρίποντα. Ένα αποδοτικό μπασκετικό πλαίσιο, υγιές και ισορροπημένο, με τον Αταμάν να μην χρειάζεται να βγάζει λαγούς από το καπέλο.

Ο Βασίλιε Μίτσιτς, MVP του Final Four 

Δεν υπάρχει μία συνταγή επιτυχίας στο μπάσκετ, αλλά σίγουρα υπάρχει η συνταγή του Αταμάν, που σίγουρα θα θελήσουν να αντιγράψουν κι άλλοι. Κι έτσι πρέπει να γίνει για να ευχαριστηθούμε μπάσκετ, όπως ευχαριστηθήκαμε σε αυτό το Final Four.