Η ελληνοποίηση του Γουόκαπ και η ταξική υποκρισία της κυβέρνησης

Ναι, ας μην γελιόμαστε, ο Τόμας Γουόκαπ είναι ένας εξαιρετικός παίκτης που κάθε ομάδα θα ήθελε στο ρόστερ της. Ένας παίκτης που όσο βρίσκεται στις τάξεις του μπασκετικού Ολυμπιακού έχει αποδείξει πόσο καλός παίκτης είναι, πόσο ομαδικός και εργατικός είναι, παίζοντας άμυνα από ατσάλι, «διαβάζοντας» το παιχνίδι του αντιπάλου.

Όσο για την εθνική μας ομάδα είναι πραγματικό «δώρο» που «κουμπώνει» και με το μπασκετικό της DNA, δίνοντας μία εξαιρετική λύση στην περιφέρεια, σε άμυνα και επίθεση, στα χέρια ενός ικανότατου κόουτς, όπως είναι ο Δημήτρης Ιτούδης. Βγάζει βέβαια εκτός κάδρου τον Ντόρσεϊ, καθώς δεν μπορεί η εθνική ομάδα να έχει δύο νατουραλιζέ παίκτες – αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα του κόουτς, πρόβλημα καθαρά αγωνιστικό.

Τώρα στα δικά μας, στο καθαρά πολιτικό σκέλος και, βέβαια, στο πεδίο και του συμβολισμού και της ουσίας. Με την ελληνοποίηση του Γουόκαπ, τι ακριβώς μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση στους χιλιάδες συνανθρώπους μας, στους φτωχούς και ευάλωτους μετανάστες που δουλεύουν άοκνα και περιμένουν στη σειρά για μία άδεια παραμονής – για να μην μιλήσουμε καν για όσους αναζητούν την ελληνική υπηκοότητα; Τι ακριβώς μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση, όταν με μία απλή επιστολή και με μία υπογραφή της ΠτΔ στο άψε σβήσε, εν μια νυκτί, δίνει το «πράσινο φως» σε έναν παίκτη που βρίσκεται στη χώρα μας σκάρτα δύο χρόνια, όταν πόσοι και πόσοι άλλοι ξεροσταλιάζουν στις κρατικές υπηρεσίες, πληρώνουν ένα σκασμό χρήματα σε δικηγόρους και παράβολα και βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιαπέραστα εμπόδια, με μία Πολιτεία που επί της ουσίας τους αρνείται το δικαίωμα στην πολιτογράφηση;

Για να μην πάμε μακριά και να γυρίσουμε και πάλι στο μπάσκετ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο «Greek Freak», έλαβε τιμητική πολιτογράφηση, όπως και τα αδέλφια και η μητέρα του, επειδή βρέθηκε στο ΝΒΑ, διαφορετικά και ο ίδιος και οι δικοί του θα βρίσκονταν στα αζήτητα, όπως βρίσκονται χιλιάδες άλλοι στους δρόμους της Αθήνας, στα Σεπόλια, στα Πατήσια, στην Κυψέλη κι αλλού, γεννημένοι, μεγαλωμένοι ή κάποια χρόνια μετανάστες στην Ελλάδα, αθλητές, γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, νοσηλευτές, εργάτες ή ό,τι άλλο ήταν πίσω στις πατρίδες τους, περιμένοντας δεκαετίες ολόκληρες για την υπηκοότητα, μένοντας τελικά -τις περισσότερες φορές- χωρίς πατρίδα για μία ολόκληρη ζωή.

Τι μήνυμα περνά αυτή η κυβέρνηση και η Πολιτεία, όταν με μία μονοκοντυλιά δίνει το «οκ» στον Γουόκαπ και στον κάθε προνομιούχο αθλητή μήπως και καταφέρει και συμβάλλει για να πάρει κάποιο μετάλλιο η εθνική μας ομάδα στις ευρωπαϊκές και διεθνείς διοργανώσεις που μπορεί να συμμετάσχει το επόμενο διάστημα, όταν την ίδια στιγμή δίνει εκατομμύρια ευρώ για να χτίζει τον φράχτη στον Έβρο, όταν κατηγορείται για αμέτρητα pushbacks, όταν κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να καταστεί η χώρα μας αφιλόξενη για τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο; Φτηνή ψηφοθηρία και ταξική υποκρισία λέγεται αυτό.

Όσο για την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ), αν πράγματι αγαπά κι ανησυχεί για το μπάσκετ και την πορεία του αθλήματος, για το αν τα παιδιά θα συνεχίζουν να ακολουθούν το άθλημα, τότε ας ρίξει χρήματα στα σωματεία, ας διαμορφώσει ένα ευρύ πρόγραμμα ανάπτυξης σε σχολεία, ομάδες, κοινότητες, παντού, σε όλα τα επίπεδα, όπως κάνει η αντίστοιχη μπασκετική ομοσπονδία στην Ισπανία. Τρόποι και ιδέες υπάρχουν κι όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά κι αλλού, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στη γειτονική μας Σερβία.

Ο Γουόκαπ είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και μπορεί να είναι και απαραίτητος για την εθνική ομάδα στην παρούσα φάση, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η ελληνοποίησή του στηρίχθηκε σε μη αντικειμενικά κριτήρια. Στηρίχθηκε, για την ακρίβεια, σε ένα «σύστημα» ταξικό, που τροφοδοτεί οριζόντια τους αποκλεισμούς σε πολλές χιλιάδες ανθρώπους που έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη να πάρουν το ελληνικό διαβατήριο από τον παίκτη του Ολυμπιακού ή όποιον άλλο παίκτη οποιασδήποτε άλλης μεγάλης ελληνικής ή ξένης ομάδας.

ΥΓ: Για να αντιστρέψουμε το επιχείρημα, αν η κυβέρνηση πραγματικά ενδιαφερόταν για τους ανθρώπους, για τους μετανάστες και πρόσφυγες, και δεν ήθελε να τους ταλαιπωρεί, να είναι τιμωρητική απέναντί τους, τροφοδοτώντας έναν αδιόρατο πολλές φορές αλλά πανταχού παρόντα κρατικό ρατσισμό, θα έδινε το ελληνικό διαβατήριο σε όλους όσους το έχουν αιτηθεί. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς να κοιτά την τσέπη τους ή τις αθλητικές διακρίσεις των ίδιων ή των ομάδων τους. Αν η κυβέρνηση θέλει «ανοιχτά σύνορα» και ένα σύγχρονο μοντέλο ιθαγένειας, αν θέλει η ιθαγένεια να μην είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα για όλους, ας το κάνει πράξη από την αρχή μέχρι το τέλος, ας το κάνει «all the way», όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί.