Η Πολιτεία κλείνει τα μάτια στην οπαδική βία

Έναν χρόνο και κάτι από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, έχουμε εκ νέου περιστατικά οπαδικής βίας. Ένας νέος άνθρωπος χαροπαλεύει από το βράδυ της Παρασκευής στα Ιωάννινα, θύμα συμπλοκής μεταξύ οπαδών ομάδων. Πριν από είκοσι μέρες επίσης, ομάδα 30 χούλιγκαν επιτέθηκε σε δύο οπαδούς άλλης ομάδας που περίμεναν έξω από το Εφετείο Αθηνών για να παραστούν σε εκδίκαση υπόθεσης οπαδικής βίας, μαχαιρώνοντας και τραυματίζοντας μέρα μεσημέρι, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων από την Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας.

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για μεμονωμένα περιστατικά, ωστόσο η δημοσιογραφική κάλυψη αυτών των τραγικών περιστατικών δεν είναι αυτή που θα άρμοζε. Γιατί δεν έχουμε την κατάλληλη κάλυψη τέτοιων περιστατικών ωμής βίας; Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από μεγάλα αθλητικά σάιτ; Μήπως δεν υπάρχει επαρκές υλικό για το ρεπορτάζ, κι αν ναι, για ποιο λόγο; Μήπως συνηθίσαμε στη βία, στο αίμα και την δολοφονική επίθεση; Μήπως παραδοθήκαμε σε αυτά, με πρώτη από όλους την Πολιτεία;

Δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς με λογικά επιχειρήματα την απόλυτη αφωνία κι αδράνεια των αρχών, με τους αρμόδιους υπουργούς να αρκούνται σε μία περίεργη σιωπή, άντε σε καμία καταδίκη κι αυτό ήταν όλο. Ίσως καμία «έφοδο» της αστυνομίας σε γραφεία συνδέσμων για να βγουν φωτογραφίες με διάφορα κατασχεμένα. Μέχρι εκεί όμως. Έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Στην ουσία όμως δεν έχουμε καμία έρευνα που να φτάνει βαθιά, εκεί που, ίσως, τα πράγματα να είναι σκούρα και να οδηγούν σε άλλες «συνδέσεις», άβολες για πολλούς.

Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τα μέτρα κατά της οπαδικής βίας, από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκο, τον υπουργό Δικαιοσύνης, Κώστα Τσιάρα, τον υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη και τον υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, Γιάννη Οικονόμου, τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2022. Ένα χρόνο και σχεδόν δύο μήνες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το θετικότερο στο ζήτημα αντιμετώπισης της οπαδικής βίας.

Ανάλογη η σιωπή κι από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τη Σούπερ Λίγκα, που υποτιθεται ότι είναι ευαισθητοποιημένες για το ζήτημα της οπαδικής βίας, αλλά στην πράξη δεν κάνουν και πολλά. Μεγάλα, παχιά λόγια,  με πολλές διοικήσεις ομάδων να ερίζουν όχι για να λύσουν το θέμα της βίας, αλλά για το πως θα γίνεται η επιλογή των ξένων διαιτητών, χρησιμοποιώντας συχνά με συμπεριφορές και «γλώσσα» που δεν διαφέρουν από εκείνες των χούλιγκαν.

Και καλά οι διοικήσεις των ομάδων που μπορεί να μην τους απασχολεί να λύσουν το θέμα ή, στην τελική, να μην είναι και η αρμοδιότητά τους, άσχετα αν σύλλογοι στο εξωτερικό, όπως στην Αγγλία και τη Γερμανία, βρίσκονται…μίλια μακριά σε αυτό τον τομέα, έχοντας προχωρήσει εδώ και χρόνια σε καμπάνιες ευαισθητοποίησης για την οπαδική βία, για τη στήριξη ευάλωτων ομάδων, για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τις μονογονεϊκές οικογενείες, την βία ανηλίκων, κάνοντας συνεργασίες και με μεγάλες εταιρίες, με τις δημοτικές αρχές, με πρωτοβουλίες πολιτών. Το κράτος όμως, τα κόμματα, η κυβέρνηση, τι ακριβώς κάνουν; Γιατί φοβούνται να δράσουν; Γιατί δεν εφαρμόζει η κυβέρνηση τους ψηφισμένους νόμους;

Όλοι σπεύδουν να μιλήσουν για τον Άλκη και να πουν «ποτέ ξανά», αλλά ποιος τελικά το πιστεύει; Στοιχίζει πολύ να υπάρχει συνέπεια και σεβασμός στην εφαρμογή του νόμου. Στοιχίζει πολύ να συγκρουστείς με συγκεκριμένα συμφέροντα για το καλό του αθλήματος και της κοινωνίας.