Ήρθε η ώρα για τη «χρυσή γενιά» του Βελγίου να κατακτήσει το Euro;

Με περισσότερους από 11 εκατομμύρια ανθρώπους χωρισμένους σε τρεις ομοσπονδιακές περιφέρειες – την ολλανδόφωνη Φλάνδρα, τη γαλλόφωνη Βαλλονία και τις δίγλωσσες Βρυξέλλες – τίποτα δεν ενώνει τους ανθρώπους του Βελγίου όπως η εξαιρετική εθνική ομάδα. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» έγιναν το νούμερο ένα στον κόσμο και ειδικά για μια χώρα με μόλις 26 επαγγελματικούς συλλόγους που κατανέμονται σε δύο κατηγορίες, πρόκειται για μια αξιοσημείωτη ιστορία επιτυχίας.

Τα τελευταία 11 χρόνια, η ευαίσθητη συμβίωση μέσα σε αυτές τις πολύπλοκες πολιτικές δομές οδήγησε το Βέλγιο δύο φορές να περάσει περισσότερες από 580 ημέρες χωρίς να μπορέσει να σχηματίσει εθνική κυβέρνηση. Παρόλα αυτά το μείγμα φλαμανδικών, βαλονικών και μεταναστευτικών επιρροών της χώρας αντανακλάται σε μια ομάδα που έχει φτάσει δύο φορές στα προημιτελικά και μία στα ημιτελικά (τερματίζοντας τρίτη) στις τρεις τελευταίες διοργανώσεις αντίστοιχα.

Τίποτα στον αθλητισμό δεν είναι σίγουρο, ωστόσο το φετινό Euro μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη ευκαιρία του Βελγίου να κατακτήσει ένα τρόπαιο. Ορισμένοι από την αρχική εμπροσθοφυλακή της χρυσής γενιάς έχουν αποσυρθεί από την εθνική ομάδα (Vincent Kompany, Mousa Dembélé και Marouane Fellaini), οι Dries Mertens, Jan Vertonghen και Thomas Vermaelen έχουν συμπληρώσει το 33ο έτος της ηλικίας τους, με την ομάδα παρόλα αυτά να διαθέτει παίκτες-φωτιά, όπως οι Romelu Lukaku, Kevin De Bruyne, αλλά και ο άτυχος αυτά τα δύο χρόνια λόγω τραυματισμών Εden Hazard.

Το Βέλγιο έφυγε από το Euro 2016 με μια σοκαριστική ήττα 3-1 από την Ουαλία, λίγο μετά την οποία τοποθετήθηκε ως ομοσπονδιακός προπονητής ο Ρομπέρτο Μαρτίνες. Ο Μαρτίνες συνδυάζει τα προπονητικά του καθήκοντα με τον ρόλο του τεχνικού διευθυντή στην ομοσπονδία του Βελγίου, επιβλέποντας την ενσωμάτωση της νέας γενιάς.

Πριν από εκείνο το τουρνουά, το Βέλγιο είχε να προκριθεί σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα από το 1984, ενώ ήταν συνδιοργανώτρια και αυτομάτως συμμετέχουσα χώρα το 2000. Το 1986, η ομάδα των Jean-Marie Pfaff, Enzo Scifo και Jan Ceulemans έφτασε στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό, χάνοντας από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Αργεντινή του Μαραντόνα. Η ίδια γενιά έφτασε στους 16 στο Μουντιάλ της Ιτάλιας το 1990, αλλά αποκλείστηκε από γκολ του Άγγλου Ντέιβιντ Πλατ στο 119ο λεπτό.

Η μεθοδική δουλειά του Michel Sablon

Ο Michel Sablon, μέλος του προπονητικού επιτελείου του Βελγίου στο Μουντιάλ του 1990, διορίστηκε τεχνικός διευθυντής το 2001. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2006, αφού μελέτησε τις μεθόδους προπόνησης στον Άγιαξ, την Μπαρτσελόνα και στις εθνικές ακαδημίες των γειτόνων του Βελγίου, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας, ο Sablon έγραψε ένα σχέδιο για την «επανάσταση» του ποδοσφαίρου της νέας γενιάς στη χώρα. Τα μαθήματα προπονητικής εισαγωγικού επιπέδου έγιναν δωρεάν, με αποτέλεσμα να δεκαπλασιαστεί η συμμετοχή επίδοξων προπονητών. Η αθλητική ανάπτυξη τέθηκε σε προτεραιότητα έναντι των αποτελεσμάτων.

Φυσικά ο οραματιστής Sablon δεν είναι ο μόνος παράγοντας πίσω από την εικόνα της σημερινής «χρυσής γενιάς» του Βελγίου. Μεταξύ 1976 και 1993, πέντε διαφορετικοί βελγικοί σύλλογοι έφτασαν σε ευρωπαϊκούς τελικούς, μεταξύ των οποίων η Άντερλεχτ και η Κλαμπ Μπριζ. Ωστόσο, καθώς το Ευρωπαϊκό Κύπελλο έδωσε τη θέση του στο Champions League, τα μπάτζετ άλλαξαν και σχηματίστηκε μια «γυάλινη οροφή» πάνω από τους κάποτε δυνατούς βελγικούς συλλόγους.

Οι κορυφαίες βελγικές ομάδες στοχεύουν πλέον στην ανάπτυξη μελλοντικών αστέρων για τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Η Standard Liège διαθέτει ένα υπερσύγχρονο προπονητικό συγκρότημα και έχει αναδείξει παίκτες όπως ο Φελαϊνί (που πουλήθηκε για 15 εκατομμύρια λίρες στην Έβερτον, που τότε αποτελούσε ρεκόρ για Βέλγο παίκτη), ο Axel Witsel και ο Michy Batshuayi. Η ανάδειξη ταλέντων και η έμφαση στις ακαδημίες διαμόρφωσε μια ισχυρή εθνική ομάδα, με τη μισή από την τρέχουσα 26μελή αντιπροσωπεία να αγωνίζεται σε συλλόγους που τερμάτισαν στις πέντε πρώτες θέσεις των «μεγάλων πέντε» πρωταθλημάτων (Premier League, Bundesliga, Serie A, La Liga, Ligue 1).

Ο πολυπολιτισμικός πλούτος της ομάδας και η δουλειά του Μαρτίνες

Η ομάδα του Βελγίου που έφτασε στα ημιτελικά του Μεξικού το ’86 ήταν ένα μείγμα αποκλειστικά λευκών Φλαμανδών και Βαλόνων. Η ομάδα που έφτασε στα ημιτελικά στη Ρωσία ήταν «πολυεθνική», με παίκτες διαφορετικών προελεύσεων (Μαροκινοί, Μαλιανοί, Μαρτινίκα, Κονγκολέζοι, Κοσοβοαλβανοί, Ισπανοί), σε μια πολυπολιτισμική πανδαισία χωρίς σύνορα.

Αυτή η ποικιλομορφία βοήθησε από μόνη της να συσπειρωθούν οι διάφορες κοινότητες της χώρας στην υπόθεση των «Κόκκινων Διαβόλων», όπως επίσης βοήθησε και μια έξυπνη διαφημιστική καμπάνια για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Ο αποκλεισμός με 1-0 στον προημιτελικό από την Αργεντινή δεν ήταν ντροπή, αν και η ήττα από την Ουαλία στη Γαλλία δύο χρόνια αργότερα κόστισε τη δουλειά του προπονητή Marc Wilmots. Ο Μαρτίνες διορίστηκε εκείνον τον Αύγουστο και δύο χρόνια αργότερα οδήγησε τους Βέλγους στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου έχασαν 1-0 με γκολ από στημένη φάση από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Γαλλία.

Ο Μαρτίνες είναι μια εξαιρετικά αισιόδοξη προσωπικότητα που έχει εμφυσήσει μια οικογενειακή ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια μιας ομάδας που είχε κατά καιρούς μεγάλες εντάσεις και δυσαρμονία. Η επικοινωνία εντός της ομάδας γίνεται στα αγγλικά, βοηθώντας να εκμηδενιστεί κάθε πιθανή πολιτισμική δυσαρέσκεια Φλαμανδίας-Βαλλονίας. Το Βέλγιο επί ημερών Μαρτίνες έχει κερδίσει τα 43 από τα 56 παιχνίδια, καταγράφοντας μόλις τέσσερις ήττες. Συγκλονιστική, αν μη τι άλλο, απόδοση.

Με όλους τους παίκτες υγιείς, η μεσήλικη πλέον ποδοσφαιρικά «χρυσή γενιά» του Βελγίου διαθέτει το ταλέντο και την εμπειρία για να φτάσει μέχρι το τέλος. Η πρόκριση στους «8» δεν θα είναι όμως εύκολη υπόθεση, καθώς απέναντί της θα βρει την κάτοχο του τίτλου Πορτογαλία και έναν φορμαρισμένο, καλοκουρδισμένο Ρονάλντο. Η πρόκληση μεγάλη, με τους «Κόκκινους Διάβολους» να επιδιώκουν τουλάχιστον την είσοδο στην τετράδα. Θα τα καταφέρουν;