Στο Μουντιάλ της Ιταλίας (1990), η Κολομβία επέστρεψε μετά από 28 χρόνια σε Παγκόσμιο Κύπελλο, διαθέτοντας μια πολύ ταλαντούχα ομάδα (π.χ. Χιγκίτα, Βαλντεράμα, Ρινκόν) υπό την τεχνική καθοδήγηση του Φρανσίσκο Ματουράνα.
Όπως μας θυμίζει η σελίδα ‘Κάθε Κυριακή’, στη φάση των ομίλων η Κολομβία ξεκίνησε με αναμενόμενη νίκη 2-0 επί των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ηττήθηκε με 1-0 από την ισχυρή Γιουγκοσλαβία (από την οποία οι Κολομβιανοί είχαν ταπεινωθεί με 5-0 στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο που συμμετείχαν, το 1962) και όλα θα κρίνονταν απέναντι στη μετέπειτα φιναλίστ Δυτική Γερμανία, η οποία είχε ήδη πάρει την πρόκριση.
Η Κολομβία χρειαζόταν έναν βαθμό, τον οποίο πήρε στις καθυστερήσεις του αγώνα με τέρμα του Ρινκόν, απαντώντας στο γκολ του Λιτμπάρσκι στο 89ο λεπτό. Στη φάση των 16 έπεσε πάνω στην ευχάριστη έκπληξη εκείνης της διοργάνωσης, Καμερούν. Μετά από λευκή ισοπαλία στα 90 λεπτά, στην παράταση μίλησε το άστρο του Ροζέ Μιλά, ο οποίος με δυο γκολ του έδωσε στα “Αδάμαστα Λιοντάρια” την πρόκριση (μείωσε σε 2-1 ο Ρεντίν για την Κολομβία). Μόνο το 2014 η Κολομβία έφτασε πιο μακριά σε Μουντιάλ, όταν αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση από τη διοργανώτρια Βραζιλία.
Η συμμετοχή των «Καφετέρος» στο Μουντιάλ του 1990 ήταν μια αχτίδα φωτός σε μια χώρα βυθισμένη στο σκοτάδι των ναρκωτικών και της εγκληματικότητας. Όπως τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο coachesvoice, ο αρχιτέκτονας εκείνης της ομάδας, Φρανσίσκο Ματουράνα, «το ποδόσφαιρο ήταν το όχημα για μια νέα κοινωνική ταυτότητα της Κολομβίας προς τον κόσμο».
Μέσα από μια δημιουργική πρόταση στο χορτάρι, βασισμένη στην καλή κυκλοφορία μπάλας, εκείνη η σπουδαία γενιά ποδοσφαιριστών προσπαθούσε να ξορκίσει την καταστροφική δύναμη των πανίσχυρων καρτέλ.
