Μάρκους Ράσφορντ: Για να βρούμε βιώσιμες λύσεις, πρέπει να ακούσουμε τις κοινότητές μας

Τι είναι κοινότητα; Βάλτε το στο Google και θα βρείτε «μια ομάδα ανθρώπων που ζουν στο ίδιο μέρος ή έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό χαρακτηριστικό». Τώρα πηγαίνετε στο νότιο Μάντσεστερ και κάντε την ίδια ερώτηση. Μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα πάρετε μια πολύ διαφορετική απάντηση.

Βλέπετε, η κοινότητα είναι ένα συναίσθημα. Διαμορφώνει την αίσθηση του ανήκειν.

Μεγαλώνοντας στο Wythenshawe, η κοινότητά μου ήταν η προέκταση της οικογενειακής μου μονάδας. Υπήρχε μια συντροφικότητα. Ένας άρρηκτος δεσμός. Οι γείτονες ήθελαν να με δουν να κερδίζω και, ακόμη και όταν δεν είχαμε τίποτα, πάντα βρίσκαμε κάτι να δώσουμε. Αυτό είναι η κοινότητα. Ένα δίχτυ ασφαλείας. Ένα προστατευτικό στρώμα. Μια δύναμη που σπάνια μπορεί να αμφισβητηθεί ή να σπάσει.

Ο Μάρκους Ράσφορντ που βλέπετε σήμερα μπροστά σας είναι προϊόν αυτής της κοινότητας.
Όταν τελικά έγινα επαγγελματίας, ήξερα ότι είχα την ευθύνη να δώσω νέες ευκαιρίες σε όσους συνέβαλαν στην επιτυχία μου, να επιτρέψω στα παιδιά αυτών των κοινοτήτων να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα.

Τα παιδιά που προέρχονται από τη μεσαία τάξη διδάσκονται να φτάνουν στα αστέρια, ότι όλα είναι δυνατά. Αυτό δεν συμβαίνει σε κοινότητες όπως η δική μου. Τα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι αυτό που βλέπουν στο κατώφλι τους είναι το μόνο που μπορεί να γίνει. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αν τα παιδιά δεν μπορούν να δουν ότι μπορούν να γίνουν οτιδήποτε βάλουν στο μυαλό τους, μόνο και μόνο λόγω της περιοχής στην οποία μεγάλωσαν, πρέπει να τους ανοίξουμε τα μάτια. Πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία και την πεποίθηση.

Ο κόσμος συχνά αναφέρεται στο Wythenshawe ως μια «μη προνομιούχα» κοινότητα. Προσωπικά, αισθάνομαι προνομιούχος που την αποκαλώ σπίτι μου.

Από τότε που έγινα επαγγελματίας, επισκέπτομαι την περιοχή μια φορά την εβδομάδα. Είναι τόσο σημαντικό για μένα να παραμείνει εκεί η άγκυρά μου και να είμαι συνδεδεμένος με όλους εκείνους που έδρασαν ανιδιοτελώς για να με φέρουν εκεί που βρίσκομαι σήμερα. Δεν θέλω τα παιδιά εκεί να με βλέπουν ως τον «Μάρκους Ράσφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», θέλω να με βλέπουν ως τον Μάρκους. Τον Mάρκους που έζησε «εκεί», έμαθε την τέχνη του σε «εκείνο» το κομμάτι γρασίδι και τώρα εκπροσωπεί τη χώρα του στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι τόσο σημαντικό να δουν ότι είχα ένα όνειρο και το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Πρέπει να ενθαρρύνουμε αυτά τα παιδιά να ονειρεύονται, γιατί δυστυχώς μερικές φορές τα όνειρα είναι το μόνο που έχουν. Θυμάμαι ότι ως παιδί ανάγκαζα τον εαυτό μου να κοιμηθεί, μόνο και μόνο για να φύγει το αίσθημα της πείνας. Το μόνο που είχα ήταν τα όνειρά μου, η διαφυγή μου.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μία από τις βασικές προτεραιότητές μου για το 2021 ήταν να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα αλφαβητισμού με το Macmillan Children’s Books. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 390.000 παιδιά σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο που δεν έχουν στην κατοχή τους ένα βιβλίο. Κάποτε ήμουν κι εγώ ένα από αυτά. Ωστόσο, τα παιδιά που στερούνται την πρόσβαση στην εκπαίδευση και τη μόρφωση είναι εκείνα τα άτομα που χρειάζονται την απόδραση της ανάγνωσης για να τα καθοδηγήσει μέσα από τις εμπειρίες τους. Για να ξέρουν ότι δεν το περνούν μόνοι τους. Έχουν ανάγκη να δουν τον εαυτό τους στα βιβλία. Να εκπροσωπούνται. Συχνά με ρωτούν για τις «κορυφαίες στιγμές» ή τα «μεγαλύτερα επιτεύγματά» μου, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να εντοπίσω μια συγκεκριμένη στιγμή, επειδή για μένα ήταν σκαλοπάτια. Υπάρχουν πολλά ακόμη να γίνουν. Δεν έχω δει την επιτυχία μέχρι να μην υπάρχει κανένα παιδί στο Ηνωμένο Βασίλειο που να πηγαίνει για ύπνο πεινασμένο.

Λέγοντας αυτό, μια στιγμή που με συγκίνησε πραγματικά το 2020 ήταν να βλέπω όλους να συνεργάζονται για να παίξουν ενεργό ρόλο στη στήριξη των ευάλωτων παιδιών στις κοινότητές τους. Τον Οκτώβριο του 2020, οι καφετέριες, τα εστιατόρια και οι παμπ – μερικές από τις επιχειρήσεις που επλήγησαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας – ήταν πρόθυμες να «τρέξουν» με ακόμη μεγαλύτερες απώλειες ανοίγοντας τις πόρτες τους σε όσους είχαν ανάγκη τη βοήθειά τους. Αυτή είναι η δύναμη της συλλογικότητας. Τα παιδιά όχι μόνο είχαν πρόσβαση στα τρόφιμα που τόσο απεγνωσμένα χρειάζονταν, αλλά τους προσφέρθηκαν χωρίς κριτική και με ένα επίπεδο αλληλεγγύης που ίσως δεν είχαν βιώσει στο παρελθόν. Η ανάγνωση των μηνυμάτων στο Twitter και στο Facebook από κάθε μία από αυτές τις επιχειρήσεις μου προκάλεσε τόση υπερηφάνεια.

Με πήγε πίσω στην εποχή που μεγάλωνα.

Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πραγματικά την έκταση των πράξεων καλοσύνης που μου έδειχναν οι άνθρωποι στην κοινότητά μου. Απλώς υπέθεσα ότι αυτό ήταν φυσιολογικό. Υπέθεσα ότι όλοι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων με πατατάκια, όπως ο Σαμ. απλά μοίραζαν ένα δωρεάν πακέτο πατατάκια πού και πού. Μόνο όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα πόσο συνειδητή κίνηση ήταν αυτή. Ο Σαμ με πρόσεχε, σιγουρευόταν ότι είχα κάτι στην κοιλιά μου – πιθανότατα αφού με είχε παρακολουθήσει να προσπαθώ να αναπαραστήσω μια ποδοσφαιρική κίνηση στο γρασίδι απέναντι από το μαγαζί.

Αναγνώριζαν ότι είχα ταλέντο και, στα μάτια τους, δεν υπήρχε τίποτα που θα με εμπόδιζε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να παίξω ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Είχα γονείς των οποίων οι γιοι είχαν αποχωρήσει από το σύστημα των ακαδημιών, οι οποίοι προσφέρθηκαν να με παραλάβουν από το σπίτι και να με πηγαίνουν στις προπονήσεις κάθε εβδομάδα. Σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή. Έχουν βιώσει από πρώτο χέρι την οδύνη του να γκρεμίζεται το όνειρο του δεκάχρονου γιου τους και η αντίδρασή τους είναι να διασφαλίσουν ότι εξακολουθώ -εγώ, όχι το δικό τους παιδί- να με φροντίζουν και να έχω τα μέσα να κυνηγήσω το όνειρό μου. Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν γιατί η κοινότητα είναι τόσο σημαντική για μένα, τους φέρνω το δικό μου παράδειγμα. Δεν με εγκατέλειψαν ποτέ και, σε αντάλλαγμα, δεν θα σταματήσω ποτέ να αγωνίζομαι γι’ αυτούς.

Θυμάμαι να σκοράρω το πρώτο μου γκολ στο Ολντ Τράφορντ και να κοιτάζω το κοινό. Ανάμεσα στους σχεδόν 76.000 ανθρώπους μπροστά μου, μπορούσα να δω τόσα πολλά γνωστά πρόσωπα. Ήταν ξεχωριστό να ξέρω ότι συλλογικά με είχαν βγάλει σε εκείνο το γήπεδο και ζούσαμε αυτή τη στιγμή μαζί.

Είμαι απίστευτα περήφανος που αποκαλώ τον εαυτό μου ποδοσφαιριστή και το ποδόσφαιρο επάγγελμα μου. Αυτή η μπάλα είναι ένα από τα πιο συνεπή πράγματα που έχω αποκτήσει στη ζωή μου. Μου έδωσε μια διέξοδο από τη δυσκολία όχι μόνο για μένα αλλά και για την οικογένειά μου και είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό. Μου προσέφερε επίσης μια φωνή για να μιλήσω για λογαριασμό παιδιών που είναι σαν κι εμένα – από περιοχές σαν τη δική μου. Δεν είμαι «αγωνιστής», απλώς λειτούργησα ως γέφυρα. Μια γέφυρα για να ακουστούν πραγματικά ζητήματα και πραγματικά συναισθήματα.

Τον τελευταίο χρόνο, αλλά και πριν από αυτόν, έχω δει τι συνεισφέρει το παιχνίδι στις τοπικές κοινότητες- βρίσκεται στην καρδιά όλων. Για χρόνια οι ομάδες οπαδών εργάζονται ακούραστα για να βοηθήσουν τους πιο ευάλωτους γύρω τους. Έχω εντυπωσιαστεί μαθαίνοντας περισσότερα για το έργο της Λίβερπουλ και της Έβερτον στο Merseyside για την αντιμετώπιση της επισιτιστικής ανασφάλειας τους τελευταίους 12 μήνες. Οι αντιπαλότητες των γενεών παραμερίστηκαν και οι οπαδοίτων δύο ομάδων ενώθηκαν για να βοηθήσουν αυτούς που το είχαν περισσότερο ανάγκη. Ούτε καν η ποδοσφαιρική αντιπαλότητα δεν μπορεί να θολώσει την ευρύτερη εικόνα της προστασίας της επόμενης γενιάς μας. Αυτό ήταν καταπληκτικό.

Η δουλειά μου μου έχει ανοίξει απίστευτες ευκαιρίες. Γνώρισα ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, φυλές και θρησκείες και έμαθα κάτι διαφορετικό από κάθε έναν από αυτούς. Μπορώ να παίξω αυτό το παιχνίδι δίπλα σε δέκα άλλους με μόνη κοινή γλώσσα το ποδόσφαιρο. Μπορώ μόνο να υπερασπίζομαι και να γιορτάζω την ικανότητα του παιχνιδιού να φέρνει κοντά ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο, χωρίς καν να πω μια λέξη. Είναι τόσο ισχυρό.

Όταν ήμουν έξι ετών, μετακομίσαμε στο σπίτι μας στο Wythenshawe. Χτύπησε η πόρτα. Ένα αγόρι στην ηλικία μου έψαχνε τον γείτονά του για να παίξει ποδόσφαιρο μαζί του, χωρίς να γνωρίζει ότι είχε μετακομίσει από την περιοχή. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να ζητήσω να παίξουμε και, ορίστε – από τότε είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Όλα χάρη σε αυτή τη στρογγυλή μπάλα.

Οι άνθρωποι με ρωτούν συχνά, τι θα γίνει μετά; Λοιπόν, είμαι 23 ετών. Έχω πολλή ζωή μπροστά μου (θέλω να πιστεύω). Για να βρούμε πραγματικές, βιώσιμες λύσεις, πρέπει να μπούμε στις κοινότητες και να ακούσουμε. Να ακούσουμε από πρώτο χέρι τα ζητήματα και τις ανησυχίες. Να εντοπίσουμε τις περιοχές όπου υπάρχουν λίγες ευκαιρίες και να κατασκευάσουμε ένα πλαίσιο που να εγγυάται ότι κανένα παιδί δεν θα πάει για ύπνο πεινασμένο. Κάνουμε βήματα προς τα εμπρός, αλλά απομένουν ακόμη πάρα πολλά να κάνουμε.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τους όρους ανταγωνισμού μια για πάντα.

Όταν ξεκίνησα στο ποδόσφαιρο, ένιωθα 20 μέτρα πίσω από κάθε άλλο παιδί λόγω του τόπου που μεγάλωσα. Φανταστείτε το ταλέντο που χάνουμε όταν τα μη προνομιούχα παιδιά δεν έχουν γύρω τους μια κοινότητα σαν τη δική μου. Ο καθένας έχει ένα ρόλο να παίξει εδώ. Πρέπει πραγματικά να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: «Κάνουμε αρκετά για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά;». Λέω το ίδιο πράγμα σε εταιρείες όλη την ώρα. Κανείς δεν γνωρίζει τις δεξιότητες και την υποδομή σας καλύτερα από εσάς. Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε στην αλλαγή των όρων ανταγωνισμού και στην αύξηση των ευκαιριών;

Έχουμε αποδείξει τι μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε ενωμένοι. Ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού, μικρού ή μεγάλου. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι μια καλή κουβέντα – σίγουρα μπορούμε να τους τη δώσουμε. Μπορούμε όμως και παραπάνω εάν είμαστε ενωμένοι.