Μια όμορφη ιστορία από το Γκρέγκ Πόποβιτς για τη συντροφικότητα μεταξύ των παικτών

Μια όμορφη ιστορία του σπουδαίου προπονητή του ΝΒΑ, Γκρέγκ Πόποβιτς, προπονητή των Σαν Αντόνιο Σπερς, για το χαρακτήρα που θεωρεί απαραίτητο να έχουν οι παίκτες που “στρατολογεί” για την ομάδα του.

Από αυτή την ιστορία, που βρήκαμε στο Ball Don’t Lie, αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτή η ομάδα των Σπερς, «οι Σπερς του Πόποβιτς», που κοουτσάρει από το 1996, κέρδισε πέντε πρωταθλήματα, με τον ίδιο να αναδεικνύεται προπονητής της χρονιάς τρεις φορές.

“Πριν μερικά χρόνια, κατά βάση χαρίσαμε ένα Πρωτάθλημα. Μπαίνοντας στην επόμενη σεζόν, λοιπόν, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν προσπαθούσα να γίνω ο κ. Σκληρός, απλά ήθελα να κάνω κάτι για να χτίσουν οι παίκτες μου συντροφικότητα και σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Ήθελα να περάσουν κάτι δύσκολο μαζί, ως συμπαίκτες.

Μια μέρα λοιπόν στην προετοιμασία, το πούλμαν της ομάδας μας πήρε ως συνήθως από το κέντρο της πόλης. Οι παίκτες νόμιζαν ότι θα πηγαίναμε στο γήπεδο για ακόμα μία προπόνηση, όμως πήγαμε στο Jacks Valley (κέντρο εκπαίδευσης της United States Air Force Academy). Και μόλις φτάσαμε εκεί, όλοι αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει.

Το πούλμαν παρκάρει και οι πάντες ξεκινούν να σηκώνονται, αλλά λέω στους προπονητές “εμείς κατεβαίνουμε”, και γυρίζω στους παίκτες και τους λέω “εσείς μείνετε στις θέσεις σας”. Κατεβαίνουμε λοιπόν από το πούλμαν, ανεβαίνουν οι εκπαιδευτές και αρχίζουν να κάνουν τη φάση κόλαση. Όπως όταν ήμασταν “Doolies” (η αντίστοιχη δική μας φράση είναι “ψάρια”, εννοεί νέοι στον στρατό).

Οι παίκτες έχουν γουρλώσει τα μάτια και αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις, αλλά οι εκπαιδευτές αρχίζουν να ουρλιάζουν, “Σε μένα μιλάς;” και τέτοια. Τα παιδιά είναι σε κατάσταση σοκ. Δεν ξέρουν αν πρέπει να βάλουν τα γέλια ή να ρωτήσουν “Pop, τι διάολο γίνεται, τι κάνεις;”.

Στο πούλμαν επικρατεί απόλυτη σιγή, εκτός από τους εκπαιδευτές. Κατεβάζουν την ομάδα από το πούλμαν, βάζουν τους παίκτες σε μια σειρά και τους κάνουν να στοιχηθούν. Ήταν απίστευτο. Εγώ και οι υπόλοιποι προπονητές είμαστε πίσω από ένα δέντρο και έχουμε πεθάνει στα γέλια. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Δεν πίστευα ότι θα τραβήξει τόσο η φάση, κι αυτή είναι μια τρανταχτή απόδειξη του τι παίχτες έχουμε. Ήταν πρόθυμοι να κάτσουν εκεί σιωπηλοί, να ακούσουν και να κάνουν ό,τι τους ζητηθεί.

Ξαφνικά, ο εκπαιδευτής που ήταν επικεφαλής φωνάζει “Ανάπαυση, χαλαρώστε”. Αρχίζει να γελάει, και τότε οι παίκτες κοιτάζουν εμάς. Βάζουμε όλοι μαζί τα γέλια. Οι εκπαιδευτές τους δίνουν από ένα όπλο, τους εξηγούν ορισμένα πράγματα και τους βάζουν ανά δύο σε σειρά μπροστά στον στίβο μάχης.

Έβλεπες παίκτες να σκαρφαλώνουν σε σκοινιά. Έβλεπες τον Tony Parker να πέφτει μέσα σε μια γούρνα με νερά. Τον Tim Duncan να ανεβοκατεβαίνει τα εμπόδια, και είχε πιαστεί η καρδιά μου, γιατί είχα ήδη κάνει εικόνα κάποιον δημοσιογράφο, σε μια συνέντευξη Τύπου, να με ρωτάει “Τι σκεφτόσασταν όταν ο Tim Duncan έπεσε από εκείνο το κούτσουρο και διέλυσε την πλάτη του; Πόσο έξυπνος νιώθετε μετά από όλο αυτό;”

Αλλά αυτός είναι. Ήθελε να το κάνει μαζί με τους υπόλοιπους, ακόμα κι αν το ένα του πόδι κυριολεκτικά δεν δούλευε πια. Κι όμως, τα έκανε όλα. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο. Όταν τελείωσε, όλοι έλεγαν ότι ήταν το πιο διασκεδαστικό και ενδιαφέρον πράγμα που είχαν κάνει στην καριέρα τους. Για μένα, η συντροφικότητα που βγήκε μέσα από αυτό, το να τους βλέπεις μέσα σε αυτές τις συνθήκες να φωνάζουν και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο, είναι κάτι που αξίζει όλα τα εκατομμύρια του κόσμου”.