Μουντιάλ 2030: Πιθανή συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία θα μας διασύρει ως χώρα

Την περασμένη Τρίτη το Politico δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο η Σαουδική Αραβία δεσμεύτηκε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή καινούργιων γηπέδων και σχετικών υποδομών στην Ελλάδα και την Αίγυπτο, στο πλαίσιο της κοινής υποψηφιότητας των τριών χωρών για την ανάληψη της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου ανδρών του 2030.

Το θέμα δεν έχει έρθει στο δημόσιο διάλογο, αφενός γιατί τίποτα δεν είναι ακόμα επίσημο, με τις πλευρές να βρίσκονται σε συζητήσεις, αφετέρου γιατί δεν είναι ιδιαίτερα εύκολα να διαχειριστεί κανείς δημόσια το θέμα, ειδικά μετά τα όσα έχουμε μάθει για το Κατάρ με αφορμή το περασμένο Μουντιάλ, για τη διαχείριση των εργαζόμενων μεταναστών, την καταπάτηση των δικαιωμάτων, το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, το αχαλίνωτο sportswashing.

Η Ελλάδα, ως δημοκρατική χώρα, με όλα τα προβλήματά της στον τρόπο που λειτουργεί ως δημοκρατική χώρα, δεν μπορεί να συμμετάσχει σε μία υποψηφιότητα με ένα καθεστώς που φυλακίζει και βασανίζει αντιφρονούντες, που δεν υπάρχει η παραμικρή αίσθηση ελευθεροτυπίας, που οι γυναίκες θεωρούνται λίγο-πολύ ιδιοκτησία του πατέρα τους ή του συζύγου τους και αποτελούν μόλις το 5% του εργατικού δυναμικού (το χαμηλότερο ποσοστό στον κόσμο). Η χώρα μας δεν μπορεί να συνεργαστεί με ένα καθεστώς που τώρα που γράφουμε αυτό το κείμενο άνθρωποι είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, κρατούνται και εκτελούνται δημοσίως με αποκεφαλισμό με σπαθιά. Με ένα καθεστώς που βρίσκεται στην θέση 199 σε σύνολο 210 χωρών στο δείκτη ελευθερίας του οργανισμού Freedom House. Και, βέβαια, με ένα καθεστώς που από το 2015 δολοφονεί χιλιάδες αμάχους στην Υεμένη, σε ένα διαρκές έγκλημα για το οποίο ΕΕ και ΗΠΑ κλείνουν με συνέπεια τα μάτια.

Η Σαουδική Αραβία και κάθε κράτος μπορεί να διεκδικήσει ό,τι θέλει, από Μουντιάλ μέχρι Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει ήδη «επενδύσει» στην προσέλκυση αθλητικών οργανώσεων και ειδικά ποδοσφαιρικών οργανώσεων, όπως τα τελικά του ισπανικού και ιταλικού Super Cup, έφερε τον Ρονάλντο στο εθνικό πρωτάθλημα, «απλώνει» τα δίχτυα της στην Ευρώπη για να αγοράσει ποδοσφαιρικές ομάδες προκειμένου να ενισχύσει την σκοτεινή, διεθνή της εικόνα. Μία εικόνα ίσως πιο αντιδημοκρατική και οπισθοδρομική από εκείνη του Κατάρ. Με ένα τέτοιο καθεστώς, τι δουλειά έχει η Ελλάδα να συμμετάσχει σε κοινή υποψηφιότητα;

Τα παραπάνω θέματα θα μπουν αναπόφευκτα στο δημόσιο διάλογο αν προχωρήσει η υποψηφιότητα. Δεν θα μιλήσουμε τώρα ούτε για το ιλιγγιώδες κόστος διοργάνωσης, ούτε για την αρνητική δημοσιότητα που θα δεχόταν η χώρα μας από αυτή την ιστορία κατά τους μήνες της διαδικασίας επιλογής, ούτε θα συσχετίσουμε το γεγονός ότι η χώρα μας μπορεί να κάνει εμπορικές, ενεργειακές και επενδυτικές συμφωνίες με την Σαουδική Αραβία, αλλά δεν μπορεί να συνδιοργανώσει ένα Μουντιάλ. Αυτά τα θέματα θα τεθούν αναπόφευκτα στο μικροσκόπιο -και πρέπει να τεθούν στο μικροσκόπιο- καθώς το ποδόσφαιρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πολιτική και δεν μπορούμε να ηθικολογούμε περί μη συνδιοργάνωσης του Μουντιάλ με τη Σαουδική Αραβία, αλλά την ίδια στιγμή να μην θέτουμε και το ζήτημα ευρύτερων συνεργασιών με καθεστώτα αυταρχικά κι αντιδημοκρατικά.

Στην παρούσα φάση, είναι κρίσιμο οι αθλητικοί φορείς, η κυβέρνηση και τα κόμματα να καταλάβουν τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και να το αποτρέψουν. Αν συμφωνήσουν οι δύο πλευρές και, μαζί με την Αίγυπτο, κατεβάσουν κοινή υποψηφιότητα, θα μπούμε σε αχαρτογράφητα νερά και θα βάλει και η Ελλάδα το λιθαράκι της στο «ξέπλυμα» του καθεστώτος μέσα από το ποδόσφαιρο.