O Kevin Love «σπάει» για άλλη μια φορά τα ταμπού και μιλάει για την δική του «μάχη» με τις κρίσεις άγχους και πανικού.
Μέσα από το γράμμα που έστειλε στο αμερικανικό «The Players’ Tribune», o 32χρονος παίκτης των Κλίβελαντ Καβαλίερς, στέλνει μήνυμα σε όσους βιώνουν την ίδια κατάσταση με εκείνον.
«Το να είσαι καταθλιπτικός είναι εξοντωτικό.
Αυτό είναι μία από τις χειρότερες ειρωνείες όσον αφορά την ψυχική υγεία. Όταν είσαι σε ένα σκοτεινό μέρος, όλοι γύρω σου – οι φίλοι και η οικογένειά σου – θέλουν μόνο να σε δουν να κάνεις αυτό που αγαπάς ξανά, να είσαι χαρούμενος, να είσαι ο παλιός εαυτός σου.
Μερικές φορές είναι λες και ο κόσμος σε κοιτά και λέει “έλα τώρα, απλά ξεπέρασέ το, μην το σκέφτεσαι έτσι, προχώρα”. Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουν πάντα οι απ’ έξω είναι ότι χρειάζεται όλη η δύναμη και η θέλησή σου απλά για να υπάρχεις. Πολεμάς την κατάθλιψη, πολεμάς το άγχος, πολεμάς οποιαδήποτε ψυχική διαταραχή… Είναι όλο απίστευτα εξοντωτικό.
Αυτό είναι στο μυαλό μου πολύ τελευταία, σκεπτόμενος χιλιάδες κόσμου σε όλο τον κόσμο που έχουν χάσει τις δουλειές τους, τους αγαπημένους τους ή απλά αντιμετωπίζουν απρόσμενο άγχος του να είσαι άνθρωπος το 2020. Ξέρω τόσο πολύ κόσμο που υποφέρει αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Δεν διαφέρω. Ακόμα το περνάω. Ακόμα και μετά από όλη τη δουλειά που προσπάθησα να κάνω με τον εαυτό μου αυτά τα δυόμιση χρόνια, κάποιες ημέρες είναι σκληρές.
Ας το πούμε απλά με το όνομά του. Κάποιες ημέρες είναι πραγματικά σκατά, εντάξει; Νιώθω ωραία που το λέω.
Η διαφυγή μου ήταν πάντα το μπάσκετ. Αλλά δεν το εννοώ κάπως κλισέ, όπως το να πηγαίνω στο πάρκο, να χτυπάω την μπάλα και ξαφνικά όλα να είναι καλά. Ήταν ολοκληρωτικά κάτι άλλο. Ο καλύτερος τρόπος που άκουσα να το περιγράφουν ήταν στο ντοκιμαντέρ του ΗΒΟ για τον Robin Williams, μετά τον θάνατό του. Μιλούσε για το μόνο τρόπο που μπορούσε να πολεμήσει τους δαίμονές του και ήταν να σηκώνεται το πρωί, να κάνει ποδήλατο, μέχρι να μην έχει εφόδια, και μετά το βράδυ έβγαινε στη σκηνή και έκανε ένα δίωρο stand-up και άφηνε όλο του τον εαυτό μέσα σε αυτό. Κάθε ίχνος του εαυτού του, μέχρι να μην υπάρχει άλλο, πνευματικά και σωματικά.
Οτιδήποτε, για να σταματήσει τις σκέψεις. Επειδή οι σκέψεις μπορεί να είναι ενοχλητικές.
Αυτό είχε μεγάλη απήχηση σε μένα. Από τότε που ήμουν παιδί, έβαζα συχνά τον εαυτό μου μέσα σε μια κόλαση, με την ελπίδα να παραλύσω το μυαλό μου. Αν έφτανα τον εαυτό μου στο σημείο της εξάντλησης, τότε θα ήμουν και πνευματικά άδειος. Έπρεπε να “στύψω” τον εαυτό μου, μέχρι να είμαι κενός.
Όλοι ξέρουν για το επεισόδιο που είχα στη διάρκεια του παιχνιδιού στην Atlanta το 2018. Με τον καιρό, είναι πιο εύκολο να το συζητάω. Ειδικά, μετά την συγκινητική υποστήριξη που πήρα. Κατά κάποιο τρόπο, είναι σχεδόν ειρωνεία που έγινα γνωστός για αυτό το μοναδικό περιστατικό, επειδή αυτή ήταν η πρώτη – δόξα των Θεώ – και τελευταία φορά που βίωσα μια κρίση πανικού δημόσια. Αλλά αυτή η στιγμή, όσο τρομακτική και αν ήταν, ήταν η κορυφή του παγόβουνου, με πολλούς τρόπους. Ήταν το αποκορύφωμα χρόνιων καταπιεστικών θεμάτων. Ποτέ δεν μίλησα πραγματικά για την άλλη πλευρά των ψυχικών μου θεμάτων, η οποία είναι μια πολύ πιο πολύπλοκη “μάχη” με την κατάθλιψη.
Πέντε χρόνια πριν από την κρίση πανικού που όλοι γνωρίζουν, ήμουν πιθανώς στην πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής μου. Είχα παίξει μόνο 18 παιχνίδια τότε με τους Timbrwolves, έσπασα το χέρι μου δύο φορές και ο χαρακτήρας που έχτιζα άρχιζε να καταρρέει. Ήμουν σε μία δίνη. Η ταυτότητά μου χανόταν. Το μόνο που είχε μείνει ήταν εγώ και το μυαλό μου. Έμενα μόνος τότε και το κοινωνικό άγχος που ένιωθα ήταν τόσο άσχημο, που ούτε που άφηνα το σπίτι μου. Για την ακρίβεια, σπάνια άφηνα το κρεβάτι μου. Δεν είχα φώτα, τηλεόραση, τίποτα. Σαν να ήμουν σε ένα έρημο νησί μόνος και ήταν πάντα μεσάνυχτα.
Απλά, σκοτάδι. Σκοτάδι και μόνος με τις σκέψεις μου. Κάθε. Μέρα. Ξεχωριστά.
Και θέλω να το ξεκαθαρίσω πως ξέρω πόσο τυχερός ήμουν, συγκριτικά με τον περισσότερο κόσμο. Ήξερα τότε και ξέρω και τώρα. Δεν είχα να ανησυχώ για λογαριασμούς ή παιδιά ή κάτι τέτοιο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Ο μόνος σκοπός μου είχε να κάνει με τη δουλειά και χάνοντας αυτό, όλα όσα πήγαιναν στραβά, ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντα ήταν, άρχιζαν να επιδεινώνονται.
Αυτό είναι το πράγμα που ο κόσμος απ’ έξω δεν καταλαβαίνει πλήρως. Δεν είναι ανάγκη να γίνει κάτι φοβερό, για να βγεις εκτός ελέγχου. Μπορεί να γίνει από το πιο μικρό πράγμα στον κόσμο. Επειδή, όταν έχεις κατάθλιψη, μπορεί να καταρρεύσεις οποιαδήποτε στιγμή δυσανάλογη των συνθηκών.
Μετά είναι απλά… Ντροπή.
Έφτασα σε σημείο εκείνο το χρόνο που ένιωθα απλά παράλυση από την κατάθλιψη. Και φυσικά, δεν θα έδειχνα την αδυναμία μου σε οποιονδήποτε, σωστά; Κρύφτηκα στο διαμέρισμά μου και κανείς δεν μπορούσε να με δει να υποφέρω. Οι μόνες φορές που το άφηνα, ήταν για να προπονηθώ, επειδή εκείνο ήταν το μόνο μέρος που ένιωθα ότι δίνω αξία στον κόσμο. Στους υπόλοιπους γύρω μου, έβαζα το πρόσωπο του γενναίου.
Είναι δύσκολο να αντέξεις τα ψεύτικα προσωπεία.
Το μέλλον μοιάζει χωρίς νόημα. Κι όταν φτάνεις στο σημείο να χάσεις την ελπίδα σου, τότε το μόνο πράγμα που μπορείς να σκεφτείς είναι “Πώς μπορώ να διώξω τον πόνο;“.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι περισσότερο από αυτό.
Όταν καθόμουν σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, δεν έβλεπα πως μπορούν να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Και αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που το διαβάζει αυτό – ακόμα και μόνο ένας άνθρωπος – που κάθεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάνει τις ίδιες σκέψεις.. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι αυτό:
Μίλα σε κάποιον.
Θα εντυπωσιαστείς από το πόσο απελευθερωτικό είναι απλά να μιλήσεις σε κάποιον και να του πεις την αλήθεια για αυτό που περνάς. Και άκου… Δεν προσπαθώ να σου πουλήσω κάποιο παραμύθι για την ψυχική υγεία. Μου πήρε χρόνια και χρόνια – ειλικρινά 29 χρόνια – για να συνειδητοποιήσω τι χρειαζόμουν.
Χρειαζόμουν αγωγή. Χρειαζόμουν θεραπεία. Ακόμα χρειάζομαι αυτά τα πράγματα και πιθανώς πάντα θα τα χρειάζομαι.
Υπάρχουν ημέρες που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αυτή είναι η αλήθεια. Και γι’ αυτό το γράφω αυτό.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως – επειδή έχω υπέροχη στήριξη και επειδή είμαι παίκτης του ΝΒΑ – ο κόσμος με βλέπει σαν ένα “τελειωμένο προϊόν”. Ή σαν κάποιο είδος success story για την ψυχική υγεία. Βλέπουν την καλή εκδοχή και όχι τον αληθινό άνθρωπο.
Η αλήθεια είναι πως ο αληθινός άνθρωπος ακόμα παλεύει με τα βαθιά ριζωμένα σκατά κάθε μέρα. Ο αληθινός άνθρωπος προσπαθεί ακόμα να μάθει πως να ελέγξει τον θυμό και το άγχος. Και ο αληθινός άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να πει την ιστορία του με τη μία, χωρίς το κουράγιο του DeMar DeRozan, που χάραξε αυτό το μονοπάτι για όλους σε αυτή τη λίγκα σήμερα.
Η ιστορία του αληθινού ανθρώπου δεν τελείωσε με την κατάκτηση του τίτλου από τους Cavaliers και ξαφνικά όλα έγιναν καλά και μετά πήρε τα εύσημα.
Όχι. Η αλήθεια είναι πως η βαθιά αίσθηση ευχαρίστησης και γαλήνης που πήρα στη ζωή μου δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το μπάσκετ. Δεν έχει σίγουρα να κάνει σε τίποτα με τα λεφτά ή τη δόξα ή τα κατορθώματα.
Δεν κατορθώνεις να φτάσεις έξω από την κατάθλιψη. Όχι, όσο γλυκό ήταν να κατακτήσεις έναν τίτλο στο ΝΒΑ για την πόλη του Cleveland, αυτό δεν ήταν το χαρούμενο τέλος.
Μία από τις καλύτερες ημέρες της ζωής μου ήταν όταν άρχισαν να δουλεύω πάνω στα θέματά μου με το γιατρό μου και περπάτησα σε ένα δωμάτιο για πρώτη φορά και ήμουν 100% ο εαυτός μου. Ένιωθα άνετα στο δικό μου σώμα. Ήμουν εντάξει με το να είμαι απλά ο Κέβιν. Δεν σκεφτόμουν το επόμενο πράγμα. Ήμουν απλά μέσα στη στιγμή, εντελώς ζωντανός. Και μπορώ να πω εκ πείρας πως μπορεί να ζήσεις για χρόνια, αλλά να μην είσαι πραγματικά ζωντανός και εντελώς παρών για 30” τη φορά.
Αν μου έλεγες τότε πίσω στο 2012, όταν ήμουν στα χειρότερά μου, ότι θα ένιωθα ποτέ μια τέτοια ηρεμία, περπατώντας σε ένα δωμάτιο, απλά δεν θα το πίστευα. Προερχόμουν από μια σεζόν που ήμουν All-Star και είχα κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά αγνοούσα εντελώς το σκοτάδι που θα με κατέλαβε.
Όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα του γυμναστή μου, στην διάρκεια της κρίσης άγχους το 2018, ήταν πιθανώς η πιο τρομακτική στιγμή στη ζωή μου. Πάσχιζα να αναπνεύσω και η καρδιά μου ήταν λες και θα έβγαινε από το στήθος μου και σκεφτόμουν πως ο θάνατος ήταν μια πιθανότητα. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ο γυμναστής μας, Steve Spiro, με ρωτούσε “Kevin, τι χρειάζεσαι; Τι χρειάζεσαι; Τι χρειάζεσαι;”.
Τι χρειάζεσαι;
Αυτή είναι η ερώτηση, δεν είναι; Αυτή είναι τα πάντα. Πέρασα 29 χρόνια προσπαθώντας να το καταλάβω.
Τι χρειάζεσαι;
Για μένα, υποθέτω πως αυτό που χρειαζόμουν είναι να μιλήσω σε κάποιον. Να ξέρω πως δεν είμαι μόνος.
Αν παλεύεις αυτή τη στιγμή, δεν θα σου πω πως θα είναι εύκολο. Αλλά θα σου πω ότι γίνεται καλύτερα. Και θα σου πω πως σίγουρα δεν είσαι μόνος».
