Νόβακ Τζόκοβιτς: Κάτι παραπάνω από ένας κορυφαίος αθλητής του τένις

Στην περιοχή Mokra Gora της Νότιας Σερβίας (που σημαίνει υγρό βουνό) βρίσκεται το Κούστεντορφ, ένα πανέμορφο χωριό από ξύλο και πέτρα σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, ένα χωριό που έκτισε ο διάσημος σκηνοθέτης Εμίρ Κοστουρίτσα σαν πολιτιστικό κέντρο για να οργανώνει σεμινάρια για ανθρώπους που θέλουν να μάθουν πώς να κάνουν κινηματογράφο, συναυλίες, κεραμικά, ζωγραφική. Ένα χωρίο-ναό για τις τέχνες.

Στο Κούστερντορφ, λοιπόν, που το τοπογραφικό του σχέδιο απαρτίζεται από διάσημα ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών, ανάμεσα στις οδούς Φελίνι και Τέσλα, την πλατεία Μαραντόνα και το θέατρο Κιούμπρικ, δεσπόζει η οδός Τζόκοβιτς, ενδεικτική της αγάπης του σκηνοθέτη, όχι για το τένις, αλλά για τις προσωπικότητες που υπερβαίνουν τα όρια του αθλήματος ή της τέχνης τους, ως πολιτικά όντα.

«Αν αύριο έφτιαχνα μια ταινία για τον Ζιντάν, θα ξεκίναγα από την κουτουλιά στον Ματεράτσι, γιατί είναι μια εικόνα που σοκάρει, γιατί η βία της μαρκάρει ακριβώς το σημείο υπερχείλισης που ο αθλητής λειτουργεί σαν πολιτικός άνδρας. Ακριβώς γι’ αυτό λάτρεψα τον Μαραντόνα και έκανα την ταινία για αυτό το μοναδικό φαινόμενο, ακριβώς για αυτό δεν θα κινηματογραφούσα ποτέ τον Μπέκαμ – τι να τα κάνω τα κοστούμια και την κορεκτίλα του. Στην εποχή μας, οι μεγάλοι αθλητές λειτουργούν σαν ρομπότ, μετράνε τις λέξεις, μη τυχόν πουν κάτι ανάρμοστο, ει δυνατόν να μη σκέφτονται καν. Ο Τζόκοβιτς δε λειτουργεί έτσι».

Ο Τζόκοβιτς η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε λειτούργησε έτσι. Από τον πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι την κοσμοθεωρία του και απόψεων επί παντός επιστητού (από αθλητικά ζητήματα, μέχρι θέματα τρόπου ζωής, διατροφής, αλλά και πολιτικής) δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Εξάλλου ο Τζόκοβιτς είναι παιδί του πολέμου και των βομβαρδισμών του Βελιγραδίου από το ΝΑΤΟ – η γειτονιά του βομβαρδιζόταν για δυόμιση μήνες, αλλά ο ίδιος δεν σταμάτησε ούτε μια μέρα να προπονείται σε ένα μικρό γηπεδάκι κοντά στο σπίτι του – έτσι σμιλεύτηκε ο ατσάλινος χαρακτήρας του και η ικανότητα του να μην επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες και την κρισιμότητα του οιονδήποτε πόντου.

Μεταξύ του Ναδάλ και του Φέντερερ, ο Νόβακ βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στον Φέντερερ, όσον αφορά την τεχνική και την εφευρετικότητα, αλλά ταυτόχρονα είναι εντελώς «ναδαλισμένος» στη νοοτροπία και τη φυσική κατάσταση. Οι Σέρβοι είχαν πάντα περίσσευμα ταλέντου και τεχνικής, αλλά υστερούσαν στο κοντρολάρισμα των συναισθημάτων τους. Γιατί σε ένα άθλημα που δεν έχει σημασία ο τέλειος πόντος, αλλά η ικανότητα να πιάσεις σε κάθε πόντο σταθερή απόδοση, συναισθηματικά ανεπηρέαστος, ο Νόβακ ήταν ο πρώτος Σέρβος που συνδύασε το ταλέντο με αυτή τη μενταλιτέ.

Για να επιβιώσουν αθλητικά στην αδυσώπητη σκιά της ΕΣΣΔ, οι χώρες του ανατολικού μπλοκ επένδυσαν σε διαφορετικό τομέα η κάθε μία: H Ρουμανία στην ενόργανη γυμναστική, η Βουλγαρία στην άρση βαρών, η Ανατολική Γερμανία σε κολύμβηση και στίβο και η Γιουγκοσλαβία στα ομαδικά σπορ, κάτι που μόνο τυχαίο δεν ήταν για ένα μωσαϊκό λαών και επιρροών στην καρδιά της Ευρώπης, που ειδικά στη δεκαετία του ’80 μας χάρισε μερικές από τις πιο απολαυστικές ομάδες όλων των εποχών, ξέχειλες σε τεχνική και φαντασία, αλλά και καλουπαρισμένες από πιτσιρίκια στη μεγάλη των «πλάβι» σχολή.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς κατέκτησε τον τίτλο τους Αυστραλιανού Όπεν χθες Κυριακή, νικώντας στον τελικό τον Ντανίλ Μεντβέντεφ με το εμφατικό 7-5, 6-2, 6-2, και κατακτώντας για 9η φορά τον τίτλο στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Παράλληλα έφτασε στον 18ο τίτλο Grand Slam στην καριέρα του και βρίσκεται στο κεντρικό κάδρο με τις μεγάλες επιτυχίες της Σερβίας, μιας χώρας που έχει περάσει πολλά, αλλά έχει χαρίσει στον παγκόσμιο αθλητισμό μεγάλους αθλητές.