Ο Κόντε έχει τον τρόπο να κερδίζει πρωταθλήματα

Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, ο Αντόνιο Κόντε και οι παίκτες του μπόρεσαν να καθίσουν αναπαυτικά και να βάλουν τα πόδια τους ψηλά. Είχαν επιστρέψει από το Κροτόνε στο Μιλάνο, αργά το προηγούμενο βράδυ. Η πτήση προς τον ιταλικό βορρά πρέπει να ήταν γεμάτη χαρά κι ενθουσιασμό μετά τη νίκη με 2-0 που σφραγίστηκε με γκολ του Κρίστιαν Έρικσεν και του Αχράφ Χακίμι. Στα αποδυτήρια του Ezio Scida, οι παίκτες της Ίντερ τραγούδησαν το τραγούδι των πρωταθλητών. «O se ne va, la capolista se ne va». Εκεί πηγαίνουν οι ηγέτες. Κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει τώρα. Στο Instagram, ο Αλέξις Σάντσες δημοσίευσε μια εικόνα με το σήμα του Scudetto, μια βελόνα και μια κλωστή. Το μόνο που έμενε για την Ίντερ ήταν να το ράψει το τρόπαιο σε αυτές τις μπλε-μαύρες φανέλες για πρώτη φορά από το 2010.

Τελικά το έκαναν «sul divano» – στον καναπέ δηλαδή παρακολουθώντας τον αγώνα της Αταλάντα με τη Σασουόλο στο Ρέτζιο Εμίλια. Αν οι φιλοξενούμενοι κέρδιζαν στο στάδιο Mapei, θα καθυστερούσε μόνο το αναπόφευκτο – η κατάκτηση δηλαδή του πρωταθλήματος. Αλλά δεν κέρδισαν και ο Σάντσες μπορεί να αρχίσει να ράβει, το πάρτι μπορεί να συνεχιστεί, με τα εννέα ολόκληρα χρόνια κυριαρχίας της Γιουβέντους στη Serie A να τελειώνουν.

Ο Σαμίρ Χαντάνοβιτς, ο 36χρονος τερματοφύλακας κι αρχηγός της Ίντερ, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή η μέρα δεν θα ερχόταν ποτέ. Επιρρεπής σε λάθη τον τελευταίο καιρό, έχει ωστόσο δώσει μέρος της πλούσιας εμπειρίας του στην Ίντερ συμπληρώνοντας περισσότερες από 300 συμμετοχές από το 2012 που βρίσκεται στο σύλλογο.

Ο Χαντάνοβιτς είναι στην Ίντερ τον περισσότερο καιρό μαζί με τον αναπληρωματικό κεντρικό αμυντικό Αντρέα Ρανόκια, τον οποίο ο Κόντε είχε στην πρώτη του δουλειά στην Arezzo. Οι δυο τους είναι επιτέλους πρωταθλητές, όπως και οι άλλοι «μπαρατουκαπνισμένοι», όπως ο Ντανίλο ντ’Αμπρόσιο και ο Μαρσέλο Μπρόζοβιτς. Και οι δύο είναι «επιζώντες» των «πέτρινων χρόνων» της Ίντερ, όταν ο πρώην προπονητής της ομάδας Βάλτερ Ματζάνι έριχνε το φταίξιμο για τα κακά αποτελέσματα στη βροχή και στους παίκτες, στον Αλβάρεζ, τον Ντόντο, τον Κουζμάνοβιτς που δεν ακολούθησαν τα βήματα των Χαβιέ Ζανέτι, Ντιέγκο Μιλίτο, Καμπιάσο και Ετό, της «χρυσής φουρνιάς» των ημερών Μουρίνιο.

Οι οπαδοί της Ίντερ έπρεπε να υπομείνουν πολλά. Πρώτα πουλήθηκε η ομάδα από την οικογένεια Μοράτι, μετά ο χαμογελαστός Ινδονήσιος επιχειρηματίας Ερίκ Θοχίρ, ο οποίος δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο, έφερε τα πάνω-κάτω, έπειτα η άφιξη του κινεζικού κονσόρτιουμ της Σούνινγκ. Λίγο μετά την επένδυση των Κινέζων στην Ίντερ, η ομάδα έχασε από τη Χάποελ Μπερ Σεβά και οι πολυδάπανες μεταγραφές παικτών όπως ο Ζοάο Μάριο και ο Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα απέτυχαν. Τραυματικές αναμνήσεις όπως αυτές κάνουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος ακόμα πιο γλυκιά για τους οπαδούς της Ίντερ.

Ο μαχητής Κόντε απέναντι στο «θηρίο» Γιουβέντους

Ο Κόντε έχει πει επανειλημμένα ότι αυτή η δουλειά είναι η δυσκολότερη της καριέρας του. Πιο δύσκολη από το να οδηγήσει τη Γιουβέντους από την έβδομη θέση στην κατάκτηση του πρωταθλήματος ή την Τσέλσι από τη 10η θέση στον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ στον πρώτο του χρόνο στο Λονδίνο εν μέσω σκληρού ανταγωνισμού από τους Πεπ Γκουαρντιόλα, Γιούργκεν Κλοπ και Ζοζέ Μουρίνιο.

Η συνεργασία του με τη Γιουβέντους συνιστούσε κίνδυνο ώστε ο Κόντε να μην γίνει ποτέ αποδεκτός στην Ίντερ. Επίσης, γνώριζε καλύτερα από τους περισσότερους τι ακριβώς είχε να αντιμετωπίσει. Η Γιουβέντους είχε γίνει ακόμη πιο ισχυρή από τότε που ο ίδιος αποχώρησε το 2014. Διέθετε πλέον τον Κριστιάνο Ρονάλντο, μια κουλτούρα νίκης στην οποία είχε συμβάλει ο ίδιος ο Πορτογάλος, ήταν φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ τα δύο από τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια συγκέντρωνε σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα έσοδα από την Ίντερ.

Η αντιμετώπιση της κυριαρχίας της Γιουβέντους δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τον Κόντε, παρότι τον ακολουθούσε η φήμη του «κατά συρροήν νικητή». Ο 51χρονος Ιταλός τεχνικός αισθανόταν ότι είχε πολλά να χάσει. Υπήρχε η σχέση του με τον κόσμο και τους οπαδούς της Γιουβέντους, κάτι που πάντοτε παίζει ρόλο και επηρεάζει την ψυχολογία προπονητή και παικτών. Οι προσδοκίες της διοίκησης και των οπαδών της Ίντερ ήταν στα ύψη. Λογικό, με τον Κόντε να έχει οδηγήσει δύο διαφορετικές ομάδες σε δύο διαφορετικές χώρες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, κλείνοντας τις τέσσερις από τις πέντε προηγούμενες σεζόν στους συλλόγους που καθοδηγούσε από τον πάγκο ως πρωταθλητής.

Για κάποιους η πρόσληψή του ήταν από μόνη της αρκετή για να κάνει οποιαδήποτε ομάδα διεκδικήτρια. Ακόμη και οι ιθύνοντας της Ίντερ τον αποκαλούσαν «κορυφαίο παίκτη» του συλλόγου. Ήταν το πιο διαδεδομένο από τα κομπλιμέντα προς το πρόσωπό του, αλλά δεν το εκτίμησε ο ίδιος, καθώς έδινε την εντύπωση ότι ήταν υποχρεωμένος να κερδίζει κι ότι παραμεριζόταν η αξία των παικτών του. Οτιδήποτε άλλο πέρα από την κατάκτηση της Serie A θα κρινόταν ως αποτυχία κι ο Κόντε ενοχλήθηκε από αυτή την άποψη, παρόλο που το ιστορικό του, οι μεταγραφικές δαπάνες της Ίντερ και ο μισθός του – που υπολογίζεται ότι φτάνουν και ξεπερνούν όσα βγάζουν μαζί ο Αντρέα Πίρλο, ο Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι, ο Στέφανο Πιόλι, ο Σιμόνε Ιντζάγκι και ο Πάουλο Φονσέκα – έκαναν για κάποιους απολύτως κατανοητή κι αναμενόμενη την πίεση προς το πρόσωπό του.

«Δεν μου αρέσει ο κόσμος να έχει την ιδέα ότι μου αρέσει ο σκληρός ανταγωνισμός που προκαλεί εντάσεις» δήλωσε πρόσφατα ο Κόντε. Όμως είναι μαχητής και από την πρώτη μέρα στην Ίντερ αγωνίστηκε για να κάνει όχι μόνο την ομάδα, αλλά ολόκληρο τον σύλλογο νικητή. Κατά καιρούς έχει έρθει σε κόντρα με τη διοίκηση, ενώ βρέθηκε κοντά στο να αποχωρήσει στο τέλος της περασμένης σεζόν.

Θεωρούσε επίσης ότι η πρόσληψή του θα μπορούσε να είχε σχεδιαστεί και να εκτελεστεί καλύτερα. Έγιναν μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων, όπως του Ρομέλου Λουκάκου και του Νικολό Μπαρέλα, ήρθαν όμως και παίκτες χωρίς εμπειρία που δεν είχαν μάθει να αγωνίζονται σε ομάδες με υψηλό ανταγωνισμό, κάτι που αρχικά δημιούργησε ανισορροπίες εντός της ομάδας. Ο Κόντε έδωσε την εντύπωση ότι αισθανόταν μόνος του και δεν πίστευε ότι γίνονταν αρκετά για να προστατευτεί ο ίδιος ή οι παίκτες του. Το κουτσομπολιό που φαινόταν να παράγει η Ίντερ, δυσανάλογο σε σχέση με άλλους συλλόγους, τον αναστάτωνε και αρκετές φορές ένιωθε ότι πολλοί μπλέκονταν στη δουλειά του – από τη διοίκηση μέχρι «παρατρεχάμενους» της διοικητικής «αυλής».

Την πρώτη του σεζόν στο Μιλάνο φαινόταν πολλές φορές θολωμένος, παρότι η Ίντερ συγκέντρωσε 13 βαθμούς περισσότερους από την προηγούμενη σεζόν, τερμάτισε κάτω από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους με μόλις 1 βαθμό διαφορά, έφτασε στον τελικό του Europa League. Η συνειδητοποίηση του πόσο κοντά έφτασε η ομάδα στην κατάκτηση των δύο αυτών στόχων μένοντας όμως με άδεια χέρια στο τέλος προκάλεσε μια τρομερή, παράλογη απογοήτευση στο σύλλογο, απογοήτευση η οποία αναμφίβολα ενισχύθηκε από την αβεβαιότητα γύρω από την παραμονή του Κόντε, με πολλά δημοσιεύματα να μιλούν για άρον-άρον αποχώρησή του. «Too much drama» είχε δηλώσει στο τέλος της περσυνής σεζόν Λουκάκου, ο οποίος έχει πετύχει 44 γκολ σε 69 παιχνίδια στις δύο σεζόν του στην Ίντερ, αναπτύσσοντας παράλληλα μια εξαιρετική σχέση με τον Κόντε.

Οι ήττες εντός και εκτός έδρας από τη Γιουβέντους είχαν επίσης βάλει την Ίντερ στη» θέση» της, υπενθυμίζοντάς ποιος ήταν το αφεντικό στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Η απόλυση όμως του Μαουρίτσιο Σάρι, η αντικατάστασή του από τον πρωτάρη Αντρέα Πίρλο και η απόφαση του Κόντε να παραμείνει στη θέση του μετά από συζητήσεις με τη διοίκηση στη Βίλα Μπελίνι έδωσαν στους οπαδούς της Ίντερ την ελπίδα ότι αυτή- η φετινή- θα μπορούσε να είναι η χρονιά τους.

Οι οικονομικές δυσκολίες και η έμφαση στο πρωτάθλημα

Ο Κόντε τα έκανε όλα να φαίνονται εύκολα, ενώ στο παρασκήνιο δεν ήταν. Μπορεί η Suning και ο Steven Zhang να έγιναν οι πρώτοι ξένοι ιδιοκτήτες που κέρδισαν το Scudetto, αλλά ο σύλλογος αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και η αναζήτηση δανειακής ή επενδυτικής στήριξης ύψους 250 εκατομμυρίων ευρώ συνεχίζεται. Μετά την υπογραφή του Χακίμι ύψους 40 εκατομμυρίων ευρώ από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Κόντε υποστήριξε ότι «τέρμα οι ακριβές μεταγραφές», με τον σύλλογο να κάνει συμφωνίες για νεαρούς παίκτες, «βετεράνους» σε καλή φυσική κατάσταση ή ελεύθερες μεταγραφές.

Η σεζόν ξεκίνησε με σκαμπανεβάσματα. Περίεργη και φορτωμένη προς το τέλος η προηγούμενη σεζόν λόγω κορονοϊου και διακοπής των πρωταθλημάτων, μικρό διάστημα ξεκούρασης και διακοπών για τους παίκτες, δοκιμή νέων σχημάτων που ήθελαν χρόνο για να φανεί εάν αποδίδουν. Τα έπαιξε όλα για όλα ο Κόντε, με τον 35χρονο Αλεξάνταρ Κολάροφ να μετατρέπεται σε κεντρικό μπακ από αριστερός ακραίος μπακ,  με αδύναμο πολλές φορές κέντρο και δυνατή επίθεση με τους Λουκάκου και Λαουτάρο Μαρτίνεθ ως επιθετικό δίδυμο.

Αυτό που συνέβη ήταν ότι η Ίντερ δημιουργούσε πολλές ευκαιρίες, αλλά δεν τις εκμεταλλευόταν και η έλλειψη ισορροπίας στο κέντρο την άφηνε συχνά ευάλωτη σε αντεπιθέσεις. Ο Κόντε άλλαξε το σχήμα στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, ενίσχυσε το κέντρο, χωρίς 10άρι πλέον, με τον Μαρτίνεθ να ανοίγεται στα πλάγια και τον Λουκάκου να ανεβαίνει προς το κέντρο για να παίρνει μπάλα και να μοιράζει στα πλάγια. Το rotation περιορίστηκε και οι γραμμές πύκνωσαν.

Ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λιγκ προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση, με την ομάδα να εστιάζει πλέον στη Serie A. Το πρόωρο τέλος από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έδωσε περισσότερο χρόνο στους παίκτες για να ξεκουραστούν και να ανακάμψουν και στον προπονητή τη δυνατότητα να σχεδιάσει μικροαλλαγές στην τακτική. Όταν ο Κόντε κέρδισε τη Γιουβέντους για πρώτη φορά στην καριέρα του στα μέσα Ιανουαρίου, η πίστη στο στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήματος εκτοξεύθηκε στα ύψη. Η Ίντερ προσπέρασε τη Μίλαν πηγαίνοντας με «αέρα» νικητή στη διακοπή του πρωταθλήματος του Φεβρουαρίου και στη συνέχεια στο ντέρμπι της πόλης του Μιλάνου, κερδίζοντας την συμπολίτισσα με το «καθαρό» 3-0.

Αν και μεγάλο μέρος της προσοχής και των δημοσιευμάτων έχει στραφεί στην ηγετική φυσιογνωμία του Λουκάκου, το παιχνίδι του και την τρομερή επιθετική συνεργασία του με τον Λαουτάρο, ένα άλλο βασικό συστατικό της επιτυχίας της Ίντερ ήταν η αντοχή και η συνεχής ανάπτυξη του Μπαρέλα. Επίσης ο ρυθμός και οι ασίστ του Χακίμι έδωσαν άλλη διάσταση στην ομάδα, ο Ματέο Νταρμιάν τα έδωσε όλα συμβάλλοντας σε πολύτιμες νίκες επί της Ελλάς Βερόνα και της Κάλιαρι, «χαμένες υποθέσεις» όπως ο Ιβάν Πέρισιτς και ο Έρικσεν βρήκαν νόημα και στόχο στο παιχνίδι τους ενώ η άμυνα της ομάδας δυνάμωνε παιχνίδι με παιχνίδι, κλείνοντας τη σεζόν με 29 γκολ παθητικό – το καλύτερο ρεκόρ στη Serie A.

Η απόδοση της Ίντερ ήταν τόσο εντυπωσιακή που οδήγησε τον πρόεδρο της Γιουβέντους Αντρέα Ανιέλι να δώσει τα εύσημα στο σύλλογο. Η επόμενη χρονιά αναμένεται δύσκολη, ωστόσο στο Μιλάνο έχουν ακόμα χρόνο για πανηγυρισμούς.