Ο Μπιέλσα είναι από τις ξεχωριστές φιγούρες ανθρώπων που θα είχαν δράσει εξαιρετικά σε δεκάδες διαφορετικούς τομείς στην ζωή τους αν δεν τους κέρδιζε το ποδόσφαιρο.
Του Θοδωρή Βασίλη
Eξαλείφοντας τον ατομικισμό και προβάλοντας την ανάπτυξη μιας ομαδικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας οι ομάδες αναγκάζονται να βασίζονται σε ένα ποδοσφαιρικό σύστημα το οποίο θα εκφράζει την κάθε ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το Τotaalvoetbal αποτελεί το ιερό δισκοπότηρο ενός τέτοιου συνεχώς μεταβαλλόμενου στυλ και ο Μαρσέλο Μπιέλσα αποτελεί έναν από τους απόλυτους υποστηρικτές αυτής της ιδέας, προσπαθώντας διαρκώς να το εξελίξει.
Εάν τα τρόπαια είναι η αντιπαραβολή στο ποδόσφαιρο που εκφράζει ο σπουδαίος Αργεντινός θεωρητικός του ποδοσφαίρου τότε ποια είναι η κληρονομιά που αφήνει πίσω; Αρχικά αυτό που έχει καταφέρει είναι κάτι σπάνιο. Κυρίως δεν έχει επιτρέψει σε άλλους να του υπαγορεύσουν ποιος θα πρέπει να είναι ο απόλυτος σκοπός, αλλά να ορίσει ο ίδιος αυτό που θεωρεί την απόλυτη επιτυχία. Για τον Μπιέλσα, το πιο σημαντικό είναι η διαδικασία. Η νίκη πράγματι είναι υψίστης σημασίας, αλλά με τα δικά του πρότυπα, με την πειθαρχία, την αυστηρότητα αλλά πρωτίστως με τον ενθουσιασμό. Είναι σαν πρωταγωνιστής σε νουβέλα, κάποιος που βλέπει τον κόσμο από την οπτική πλευρά του παιχνιδιού και ζει με την ψύχωση να πετύχει την τελειότητα.
Σε έναν τέλειο κόσμο ο άνθρωπος αυτός θα είχε κατακτήσει τα πάντα. «Αν οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν άνθρωποι, δεν θα έχανα ποτέ», είχε δηλώσει κάποτε όταν βρισκόταν στον πάγκο της Βέλεζ Σάρσφιλντ. Αυτό το χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, ότι οι αθλητές είναι ατελείς, αποτελεί το τελευταίο εμπόδιο για να θεωρείσαι Bielsista. Όσον αφορά τον ίδιο, η επιτυχία έχει λιγότερη σημασία από τη μέθοδο.
Η κληρονομιά του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έγκειται στην επιτυχία εκείνων που έχουν εμπνευστεί από αυτόν και αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ του Μαρσέλο Μπιέλσα και των υπόλοιπων.
Χθες η δικιά του Λιντς χάρισε μια υπέροχη ποδοσφαιρική παράσταση στο «Hawthorns» κόντρα στην Γουέστ Μπρόμιτς.
